تدبیر24»به نظر می‌رسد ائتلاف میان دو گروه و جریان سیاسی کشور که اختلافاتی در مرام، برنامه و اندیشه‌ها با یکدیگر دارند غیر ضروری است. چون چنین ائتلاف احتمالی نه به نفع جامعه و نه به نفع این جریان‌ها و تشکل‌های سیاسی است. باید بدانیم که چنین ائتلافی معنا و مفهومی ندارد. البته شرایط جامعه به گونه‌ای است که می‌بایستی وحدت نظر بیشتری در ارتباط با مسائلی که در ارتباط با منافع ملی کشور است شکل گیرد. البته در این مساله نیز هیچ تردیدی نیست، اما اینکه دو جریان سیاسی که رقیب یکدیگر هستند با یکدیگر ائتلاف کنند، در آن صورت دیگر انتخابات معنا و مفهومی ندارد. در چنین شرایطی بهتر است که دیگر انتخاباتی برگزار نگردد. به هر حال چنین ائتلاف احتمالی نه منطقی بوده و نه با عرف و چارچوب‌های سیاسی سازگاری دارد. چنین ائتلاف احتمالی میان اصولگرایان و اصلاح‌طلبان در انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی همانند آن است که دو حزب دموکرات و جمهوریخواه در ایالات متحده با یکدیگر ائتلاف کرده و لیست واحدی ارائه دهند. سوالی که در اینجا پیش می‌آید این است که دیگر رقابت چه معنا و مفهومی دارد؟ از سوی دیگر رقابت میان چه گروه‌ها و جریان‌های سیاسی قرار است شکل گیرد؟ به عنوان نمونه‌ای دیگر اگر در بریتانیا احزاب کارگر و محافظه‌کار پیش از انتخابات با یکدیگر ائتلاف کنند، نتیجه کاملا مشخص است. عدم رقابت و عدم مشارکت مردم. حال اگر سیستم چند حزبی بود مشکل نداشت. البته در سیستم‌های چند حزبی ائتلاف بعد از برگزاری انتخابات شکل می‌گیرد. به گونه‌ای که بعد از انتخابات برای تشکیل دولت آن طیفی که می‌خواهند اکثریت را داشته باشند با یکدیگر ائتلاف می‌کنند، اما قبل از انتخابات هیچ ائتلافی شکل نمی‌گیرد. ائتلاف قبل از انتخابات حتی در سیستم‌های سیاسی چند حزبی نیز معنا و مفهومی ندارد، چه برسد به سیستم‌های دو حزبی همانند کشور ما. درست است که جناح‌ها و جریان‌های سیاسی در کشورمان عنوان جناح سیاسی را یدک می‌کشند منتها سیستم سیاسی کشورمان به یک سیستم سیاسی دو حزبی شباهت دارد. همچنین باید بدانیم که همکاری میان جناح‌های سیاسی کشور به منظور رقابت در انتخابات به معنای ائتلاف در انتخابات نیست. همکاری در برخی زمینه‌ها همچون مسائل سیاست خارجی که این روزها جزو مشکلات اساسی کشور است حتما می‌بایستی میان جریان‌های گوناگون سیاسی کشور اجماع نظری صورت گیرد. در کل به نظر می‌رسد این اجماع نظر نیز شکل گرفته است به گونه‌ای که همگان یک حرف را در حوزه سیاست خارجی می‌زنند و اختلاف نظری جدی در این زمینه وجود ندارد. طیف خاصی از سیاسیون در کشورمان در گذشته در ارتباط با مسائل میان ایران و آمریکا معتقد به مذاکره بودند، اما امروزه با توجه به شرایطی که ایجاد شده، عمدتا طرف مقابل را غیر قابل مذاکره و غیر قابل اعتماد می‌دانند و در این زمینه اجماع نظری صورت گرفته است. در مجموع به نظر می‌رسد در حوزه مسائلی که مرتبط با منافع ملی است چالش‌ها می‌بایستی به حداقل ممکن کاهش یابد اما این بدان معنا نیست که جریان‌های سیاسی کشور دیدگاه‌های خودشان را شبیه یکدیگر کنند و اختلاف نظرات خودشان را درخصوص حوزه‌های مرتبط با مسائل توسعه و پیشرفت کشور کاملا کنار بگذارند. جریان‌های سیاسی کشور ضمن حفظ مواضع می‌توانند همکاری‌هایشان را در حوزه‌های کلان مرتبط با منافع ملی و سیاست خارجی با یکدیگر داشته باشند.

داریوش قنبری، فعال سیاسی اصلاح‌طلب