مهدی ارجمند در یادداشتی نوشت: کمی دیر آمدید آقای رئیس‌جمهور، به خرابه‌های پشت سرتان نگاه کنید تا حالا ۳۸ جنازه از زیر این تل آوار بیرون کشیده‌اند. ۳۸ جنازه انسان بی‌گناه.

متروپل ۲ خرداد فروریخت روز دوشنبه و شد فاجعه ملی، عزای ملی.

متروپل فروریخت، مردم قبل از همه آمدند پای کار از همان ساعات اولیه و البته مثل همیشه. 

نیروهای امدادی هم رسیدند، حرف و حدیث‌ها زیاد بود، آبادان را غم گرفته بود یک شهر در بهت. برج‌های دوقلوی عبدالباقی که با رانت و زد و بند رفته بود بالا به یکباره فرو ریخت و انگار یک دنیا غم آوار شده بود روی سر مردم آبادان، خوزستان روی سر تمام مردم ایران.

هرکس چیزی می‌گفت: "حداقل ۸۰ نفر زیر آوارند". یکی یکی جنازه‌ها از زیر آوار بیرون می‌آمد و هربار غمی تازه می‌شد با غمی دگر.

کم کم سر و کله بعضی از مسئولان هم پیدا شد، یکی البته با پرواز رفت یک روز ماند و با پرواز برگشت یکی هم رفت بین مردم سینه‌زنی کرد و یکی هم که چند روز آنجا بود می‌گفت: داریم پیگیری می‌کنیم.

مردم اما توقع‌شان چیزی دیگری بود. چرا رئیس‌جمهور نمی‌آید؟ مگر فاجعه ملی نیست؟ 

چند وقت پیش همین مردم در دولت قبل بحران دیگری را دیدند که باورکردنش سخت بود. بحرانی که تبدیل شد به یک فاجعه. صبح که از خواب بیدار شدند بنزین شده بود لیتری سه هزار تومان. مردم اعتراض داشتند اما رئیس‌جمهور وقت خندید و گفت: من خودم صبح جمعه فهمیدم.

مترو پل ۲ خرداد فرو ریخت امروز جمعه است ۱۳ خرداد و حالا رئیس‌جمهور آمده است آبادان کنار خرابه‌های غم‌انگیر متروپل. جمعه‌های رئیسی با جمعه‌های روحانی باید تفاوت داشته باشد. اینطور نیست آقای رئیس‌جمهور؟ به نظرم کمی دیر آمدید آقای رئیسی.