ایران عزیز راهی جز مسیر پیشرفت و توسعه ندارد و یکی از دلایل دشمنی‌ها با این سرزمین فارغ از حکومت‌های موجود در آن، استعداد فراوان در کسب اقتدار است و این مایه ترس رقبای منطقه‌ای و بین المللی است و پیچ تاب‌های سیاسی و امنیتی کشور ناشی از همین ظرفیت‌ها است که البته قطعا با تدبیر می‌توان تهدید‌ها را به فرصت تبدیل و فرصت‌ها را به قدرت تبدیل و آن را تحویل نسل‌های آتی داد.

برای تبدیل ایران به نسخه‌ای والا و الگوی تمدنی نوین، نیازمند بازتعریف بسیاری از قواعد و تعریف در اداره و حاکمیت هستیم و این استعداد در منطقه مکران وجود دارد تا نمونه و پایلوت آرمان شهر ایران با تعاریف جدید در اداره و حکم رانی باشد.

آرمان شهر ایران که بتواند از هر نظر نسخه‌ای برای تسرّی به کل ایران و جهان باشد.

از نظر توسعه تجارت و صنعت و بازرگانی نزدیکترین تجربه جهانی برای مکران می‌توان هنگ کنگ را مثال زد. منطقه‌ای کوچک با سیستم اداری مستقل و کار آمد با ارزش پولی بالا و سرانه درآمدی خوب و شاخص کارآفرینی و کسب کار عالی که از نظر وسعت و مواهب طبیعی به هیچ وجه با منطقه مکران قابل مقایسه نیست و الگو برداری از آن در توسعه تجارت و اقتصاد خصوصا اشتغال و کارآفرینی و ارزش پولی بسیار می‌تواند مفید باشد.

هنگ کنگ از نظر سیاسی و حاکمیت دارای دو سیستم در یک سرزمین است به نحوی قوانین تجاری پولی و اداری آن مستقل از چین است، ولی از نظر سرزمینی کاملاً خاک چین محسوب می‌شود هرچند این ویژگی به واسطه مستعمره بودن این سرزمین تا ۱۹۹۷ ایجاد شده، ولی با الحاق این سرزمین به چین به جهت ارزشمند بودن و زایا بودن اقتصاد و اشتغال و مدیریت کارآمد، دولت چین ساختار اداری و اقتصادی هنگ کنگ را حفظ نمود و از نظر سیاسی صرفا حاکمیت خود را تسری داد.

آنچه مد نظر است بنا به استعداد‌های موجود و توجه ویژه حاکمیت به توسعه منطقه مکران باید باز تعریفی اساسی در اداره مستقل این منطقه بصورت استقلال در تصمیمات و اقدامات و نیز بهینه سازی، چابکی سازی حاکمیت در تصمیم گیری و اقدام حاصل این تغییرات باشد.

این مهم رخ نخواهد داد جز با کسب اجازه‌ای ویژه از رهبری یا تصمیم هم زمان سران قوا در جهت باز تعریف اداره و حکمرانی برای ساخت آرمان شهر ایران در منطقه‌ای مستعد به نام مکران.

در غیر اینصورت هر تصمیمی در منطقه مکران سرنوشتی جز آنچه تا کنون رخ داده نخواهد داشت و صرفا هزینه فراوان مادی و معنوی نظام با حد اقل بازدهی و خستگی مدیریتی در بلند مدت ره آورد ادامه همین مسیر است و ساختار‌های بزرگ و زیاد تصمیم گیری و پر بروکراسی اداری و اجرایی موجود مهمترین استحکاک و استهلاک موتور حرکت توسعه ایران و خصوصا این منطقه است که حتماً باید در مسیر اصلاح قرار گیرد.