به حاتمی‌کیا بیرحمی‌ نکنیم

شب اختتامیه وقتی این حرف‌ها را می‌زد، احساس کردم او از جایی بدجور گزیده شده که این‌ طور حرف می‌زند. در طول این سی و اندی سالی که با حاتمی‌کیا آشنا هستم، هیچ‌ وقت این حجم خشم و خروش را نه در لحنش دیده بودم و نه در واژه‌هایی که به کار می‌برد. این خودویرانگری که در اختتامیه اتفاق افتاد، ناشی از گزشی بود که من امروز، بیست‌وسوم بهمن ماه یعنی یک روز بعد از مراسم اختتامیه متوجه آن شدم؛ گویا یکی از کسانی که سال‌هاست به اسم منتقد در عرصه سینما کار می‌کند و به اعتقاد من ماموریتی برای تخریب حریم و حرمت نقد دارد، در یک برنامه تلویزیونی «به وقت شام» را به یک فیلم کمدی تشبیه کرده. طبیعتا هر فیلمساز دیگری هم باشد، از این تشبیه توهین‌آمیز ناراحت و حتی عصبانی می‌شود. این که منتقدی فیلمی را دوست ندارد و معتقد است فیلم بدی ساخته شده، بحث دیگری است و می‌تواند نظرش را بگوید یا بنویسد اما استفاده از صفت‌های چالش‌برانگیز «مبتذل» یا «کمدی»، توهینی برخورنده است.

از طرفی مجری برنامه هفت و مراسم اختتامیه هنگام معرفی فیلم آن را «بفرمایید شام» خوانده که طبیعتا همه اینها باعث شده زخمی بر دل حاتمی‌کیا بنشیند و آن‌ طور واکنش نشان دهد. در این میان مردمی که از پشت پرده‌ها خبر نداشتند، ناراحت شدند و گفتند این چه لحنی است و چرا حاتمی‌کیا آن قدر طلبکار است. درست است که حاتمی‌کیا خیلی خودش را طلبکار می‌داند و من هم بارها این را به او گفته‌ام، حتی در نوشته‌هایم دوستانه به او پیشنهاد داده‌ام و زمان نمایش «آژانس شیشه‌ای» هم به او توصیه کردم که سیاست همراه با مردم و همگام با مسئولان جواب نمی‌دهد، اما بحث من در مورد ماجرایی است که تازه اتفاق افتاده؛ آیا نباید کسی را که از تریبون صدا و سیما اراجیف می‌بافد و توهین و تحقیر می‌کند، محکوم کرد؟ کاری که او به اسم منتقد انجام می‌دهد دردناک‌ است؛ چرا که منتقدین را بدنام می‌کند.

مخلص کلام این که اگر چه من رفتار حاتمی‌کیا را روی سن محکوم می‌کنم و معتقدم باید تکلیف خود را ابتدا با خودش و سپس مخاطبانش روشن کند، اما همه‌ چیز را ناشی از یک واکنش احساسی می‌دانم. آن چیزی که روی صحنه اتفاق افتاد، زمینه‌هایی دارد و بنابراین بهتر است نسبت به او یا هر آدم دیگری در این شرایط بیرحمی نکنیم.»