خوشحالی دوباره برای ایتالیایی‌ها

سومین دوره جام جهانی با وجود نامزدی آرژانتین، در فرانسه برگزار شد. فیفا میزبانی را در تاریخ ۱۵ آگوست ۱۹۳۶ به این کشور داد. این سازمان به منظور تقدیر از ژول ریمه چنین تصمیمی گرفت. ریمه ۳۳ سال در فوتبال فعالیت داشت و بینانگذار جام جهانی بود. برای اولین بار در تاریخ مسابقات میزبان نتوانست به فینال صعود کند. دیدار نهایی بین دو تیم ایتالیا و مجارستان در ورزشگاه المپیک در حضور ۴۵ هزار تماشاگر برگزار شد.

از ۳۶ تیمی که برای حضور در این رقابت‌ها اعلام آمادگی کرده بودند تنها ۲۶ تیم شرکت کردند. ‌اسپانیا درگیر جنگ داخلی بود. انگلیس دوباره به جام جهانی اهمیت نداد و آرژانتین و اروگوئه به دلایل مختلف از حضور در این بازی‌ها سر باز زدند. در مقابل، ایتالیا به عنوان مدافع عنوان قهرمانی و فرانسه میزبان، جواز حضور در مرحله نهایی را به دست آوردند. در مرحله پایانی ۱۶ تیم حضور داشتند که ۱۲ تیم اروپایی بودند. ‌برزیل تنها نماینده آمریکای جنوبی بود، در حالی که کوبا از منطقه کونکاکاف شرکت کرد و از آسیا تیم اندونزی حضور داشت.

لا ناتزیوله ویتوریو پوتزو بخت نخست قهرمانی بود. این تیم با قهرمانی در سال ۱۹۳۴ و قهرمانی در المپیک برلین ۱۹۳۶ در حالی به فرانسه رفت که ۱۸ بازی قبلی‌اش را بدون شکست پشت سر گذاشته بود. تیم متحد و تکنیکی ایتالیا از ستارگانی مانند جووانی فراری، جوزپه مه‌آتزا و سیلویو پیولا بهره می‌برد. مدافع عنوان قهرمانی با یک پیروزی خفیف برابر نروژ و حذف این تیم در وقت‌های ‌اضافه کار خود را شروع کرد. سپس با پیروزی‌ ۲ بر یک در مرحله یک چهارم نهایی میزبان را ۳ بر یک شکست داد و در نیمه نهایی برابر برزیل قرار گرفت و ۲ بر یک پیروز شد.

از طرفی مجارستان نیز درخشان عمل کرد. در نخستین دیدار برابر اندونزی قرار گرفت و با پیروزی پر گل ۶ بر صفر به دور دوم صعود کرد. سوییس با هدایت آلفرد شفر با دو گل مغلوب مجارستان شد. این تیم توانسته بود در دوره قبل آلمان را شکست دهد. مجارستان در نیمه نهایی با نتیجه‌ قاطع ۵ بر یک سوئد را مغلوب کرد و در حالی به فینال راه یافت که ۱۳ گل به ثمر رسانده بود و تنها یک بار دروازه‌اش باز شده بود.

فینال، تقابل دو تیم متفاوت بود. از طرفی فوتبال تکنیکی،‌ سطح بالا و ‌دقیق مجارستان بود که خط دفاعی کندی داشت در طرف دیگر ایتالیای منسجم، سریع و موثر بود که از توانایی‌های فردی بازیکنانش بهره می‌برد. جو ورزشگاه کاملا به ضرر مدافع عنوان قهرمانی بود. تماشاگران مخالفت خود را با رژیم بنیتو موسولینی نشان دادند و سلام رومی به ایتالیایی‌ها می‌کردند. پوتزو از این جو خشن بهره برد و به بازیکنانش انگیزه داد. جینو کولائوزی گل نخست بازی را در ‌دقیقه ۶ به ثمر رساند و برتری آشکار ایتالیا را در دقایق اولیه بازی نشان داد. با این حال مجارستان خیلی زود واکنش نشان داد و ۱۲۰ ثانیه بعد با گل پال تیتکوس بازی را به تساوی رساند. با گذشت زمان قهرمان جهان با رهبری مه‌آتزای بزرگ، کنترل بازی را کاملا در اختیار گرفت و اجازه کار به مهاجمان قدرتمند مجارستان نداد. پیولا و کولائوزی در ‌دقایق ۱۶ و ۳۵ باعث شدند ایتالیا در میان تشویق تماشاگران به رختکن برود.

در نیمه دوم لا ناتزیوناله کمی عقب کشید و این اتفاق باعث شد جورجی ساردلی در ‌دقیقه ۷۰ اختلاف را به حداقل برساند. او در ۳۸۲ بازی سیصد و پنجاه و یکمین گلش را به ثمر رساند. با این حال ایتالیایی‌ها در هشت ‌دقیقه مانده به پایان، همه چیز را مشخص کردند. پیولا در ‌دقیقه ۸۲ دروازه‌ مجارستان را باز کرد و جام قهرمانی را لا ناتزیوناله بالای سر برد.

پیولا برترین گلزن تاریخ ایتالیا با ۳۶۴ گل است و پس از او مه‌آتزا با ۳۳۸ گل قرار دارد. او در سری A توانست ۲۷۴ گل به ثمر رساند و در ۳۴ بازی ملی ۳۰ بار گلزنی کرد. با وجود این که لئونیداس با هفت گل بهترین گلزن جام جهانی ۱۹۳۸ شد اما بازیکن لاتزیو موثرتر بود. پنج گل او تعیین کننده بود. مهاجم ایتالیایی نخستین گلش را در پیروزی ۲ بر یک تیمش برابر نروژ به ثمر رساند تا ایتالیا صعود کند. او در مرحله یک چهارم نهایی هواداران فرانسه را به سکوت واداشت، بازی را یک بر یک مساوی کرد و توانست در پیروزی ۳ بر یک دبل کند. او در دیدار نهایی نیز توانست دو گل به ثمر برساند. پیولا تا ۳۸ سالگی پیراهن تیم‌ ‌ملی را بر تن کرد و فوتبال خود را تا این سن در سری A  ادامه‌ داد. او در ۲۴ فصل ۵۳۷ بازی کرد. تنها دینو زوف و پائولو مالدینی از این آمار فراتر رفتند. پیولا در چهارم اکتبر ۱۹۹۶ درگذشت.

جنگ جهانی در سال ۱۹۳۹ باعث شد تا ۱۲ سال جام جهانی برگزار نشود. در سال ۱۹۴۲ برزیل و آلمان برای این رقابت‌ها نامزد شدند و در نهایت میزبانی به تیم آمریکای جنوبی رسید اما باید تا سال ۱۹۵۰ صبر می‌کردند. همان طور که مشخص است در طول زمان همه چیز عوض شد. همان طور که مشخص است در طول زمان همه چیز عوض شد. ایتالیا، مدافع عنوان قهرمانی نتوانست از دور اول صعود کند و مجارستان حتی در این بازی‌ها شرکت نکرد. سال ۱۹۳۸ پایان یک دوران و یک فوتبال بود.