بخش خصوصی؛ پایه رشد اقتصادی خيرخواهان

بخش خصوصی؛ پایه رشد اقتصادی

اقتصاد ایران در حالی وارد سال پایانی سند چشم‌انداز ۲۰ ساله ۱۳۸۴ تا ۱۴۰۳ می‌شود که موفقیت کمی در جامه عمل پوشاندن به هدف رشد اقتصادی برای تبدیل ایران به اقتصاد اول منطقه مطابق با این سند داشته است. در واقع انتظار طبیعی این بود که دستیابی به رشد اقتصادی بالا و مداوم و به‌تبع آن ایجاد مشاغل جدید برای انبوه جوانان جویای کار، هر اولویت دیگر مدنظر حکومت را تحت‌الشعاع خود قرار دهد.
ایران قوی هاشمی‌طبا

ایران قوی

همچون سال‌های گذشته، در روز 22 بهمن مردم ایران در راهپیمایی سالروز پیروزی انقلاب اسلامی یعنی بیست‌و‌دوم بهمن حضور یافتند و خاطره پیروزی انقلاب و نیز شهدای انقلاب و دفاع مقدس را گرامی داشتند. انقلابی که با شعار استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی پیروز شد و مردم اعم از خواص یا عوام با برداشت خود -‌هر‌چند متفاوت- از آن استقبال کرده و بر آن پای فشردند
سه‌شنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ - 2024 March 19
کد خبر: ۱۱۳۱۱۵
تاریخ انتشار: ۱۷ مرداد ۱۳۹۷ - ۱۳:۵۸
از لابه لای محرومیت های روزنامه ای، مهاجرت ها و محدودیت های قلمی؛ دوستت دارم روزنامه
تدبیر24»آساره کیانی - شوهرخاله، یک شورلت سبزرنگ داشت که صبح به صبح، بچه های روستا را سوارش می کرد و میرساندشان مدرسه. پیش از اینکه از شهر برگردد سری به دکه های روزنامه فروشی می زد و جاده های منتهی به روستا می توانستند انبوهی از تیترهای  دوم خردادی را که از پشت شیشه جلوی ماشین پیدا بودند، بخوانند.
تیترها، عبای شکلاتی، تحلیل هایی که چیزی از آن ها نمی فهمیدی، رنگ ها، جاده و شاید زندگی عاشقانه و ساده خاله و شوهرش به دور از شهر، و آن دوتایی روزنامه خواندن هایشان، اولین جرقه های آشنایی یک بچه مدرسه ای با روزنامه بود.

آن وقت ها انگار یک زندگی جدید برای مردم ایران شروع شده بود؛ انگار همه عینکی بودند و حالا عینک ها را برداشته بودند. پیشتر، یک پرده ضخیم مابین مردم و مسئولان نصب شده بود؛ صف های طولانی، روزمره بودند و گرانی های یکهویی، امری پذیرفته شده؛ یک سالی هم دفتر مشق کمیاب شده بود و بچه مدرسه ای ها به توصیه والدین، با پاک کن دفترهای سال قبل را برای سال جدید، آماده می کردند.

حالا همه چیز فرق کرده بود علی الخصوص در خانواده هایی که جوان دانشگاهی داشتند؛ پرده را یک نفر روحانی با عبای شکلاتی(اندکی) کنار زده بود. آدم ها جمع می شدند دور دکه هایی که پر از روزنامه بود و تند تند تیترها را می خواندند؛ کار و بار دکه دارها خوب گرفته بود و مثل حالا فقط سیگار و چیپس و آب معدنی نمی فروختند؛ جامعه، توس، نشاط، عصر آزادگان؛ سلام، خرداد و... اسم هایی بودند که می آمدند و می رفتند(گاهی جدید؛ گاه به جای توقیف شده های قبلی) و ستون های ثابت طنزپردازها، اجتماعی نویس ها، تحلیلگران مسائل سیاسی، کارتونیست ها و... خواننده های ثابت پیداکرده بود و نویسنده هم می رفت که سلبریتی جامعه اش شود و روزنامه و روزنامه نگاری همین طور جذاب تر می شد. اما همین طور که بر جذابیتش افزوده می شد، تعداد توقیف ها هم زیادتر می شد تا در اواخر دور اول ریاست جمهوری مردی که دانشجوها دوستش داشتند، فله ای توقیف شوند و دکه ها از رونق بیافتند.

دادگاه روزنامه ها
خیلی ها هنوز امیدوار بودند؛ دور دوم ریاست جمهوری (سیدِ خندان و نورانی مردم)، همزمان می شد با مجلسی همسو و امید به وضع «قانونی» که دیگر یک قاضی جوان نتواند همین طور فله ای و از روی غرض ورزی، مجلات و روزنامه های جناح مقابلش را با همه کارکنان و دفتر و دستکش به تعطیلی بکشاند. روزها می گذشت، دور دوم هم داشت تمام می شد و اتفاق خاصی رخ نداده بود؛ هنوز یکسری روزنامه بودند که شوهرخاله بخواند اما محدودیت هایی که مربوط به قلم و نویسنده و روزنامه بشود، مدام بیشتر و بیشتر می شد.

مرد کاپشن پوش
اینجا تهران است؛ دیگر بچه مدرسه ای نیستید؛ شوهرخاله، دیگر زنده نیست؛ از صف های طولانی رای هم خبری نیست؛ مردی کاپشن پوش رئیس جمهور شده و شما مقابل تابلوی آبی رنگ اولین دانشگاه علوم ارتباطات ایران، ایستاده اید. می گفتند که این دانشکده، بهترین اساتید روزنامه نگاری را دارد اما شما اثری از آن ها نمی بینید؛ یا اخراج و تعدیل شده اند یا آن قدر واحد اندک به آن ها درس دادند که بعید است بتوانید رویتشان کنید؛ یک عده هم بیمار شدند؛ آلزایمر گرفتند و در اوج دوران آموزششان با دنیایی از فراموشی شما و دانشکده را ترک کردند.


خبربدنویس های حرفه ای
از تمام بچه های ارتباطات، انگشت شمار بودند آن هایی که بعدا روزنامه نگار شدند و البته حق داشتند؛ شاید نخواستند سال ها بدون حقوق کارکنند؛ دلشان می خواسته مثل بقیه آدم ها بیمه شوند، امنیت شغلی و حقوق ثابت داشته باشند؛ دوست نداشتند اخراج شوند یا خدای ناکرده به زندان بروند؛ دوست داشتند حقوق خوب بگیرند و کلی مزایا و بنابراین خیلی آرام و بی سر و صدا رفتند در رسانه های همان جناحی که فله ای توقیف می کرد، مشغول به کار شدند.
اصلا آن هایی که روزنامه نگار نشدند، شاید سطح تحملشان پایین بوده و نتوانستند درد  و غم و غصه مردان و زنان و کودکان و بیماران و معلولان و معلمان و پرستاران و کارتن خواب ها و گورخواب ها و توالت خوابها و معتادها و تن فروش ها و کلیه فروش ها را تحمل کنند؛ و نخواستند سال به سال ببینند سن همه ی این بدبختی ها پایین تر می رود. آن ها در یک پیش بینی کاملا درست، حدس زده اند که در سال های پیش رو به «خبر بدنویس های حرفه ای» تبدیل خواهند شد.
آن هایی که روزنامه نگار نشدند نخواستند آدم های حرفه ای زندگی شان را با هزار مشقت و سختی از لابه لای محرومیت های روزنامه ای، مهاجرت ها و محدودیت های قلمی پیدا کنند.
اخراج و تحقیر و توهین و بند، زیاد می شود؛ دکه های روزنامه هنوز سوت و کورند، سرها توی گوشی های اندروید(هوشمند)، منتظر لودشدن فیلم های تجمعات اعتراضی مردم در شهرهای مختلفند؛ همه چیز گران شده و رئیس جمهوری با عمامه و محاسن مرتب سفید، وظیفه رسانه ها را از پشت صفحه صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، به آن ها خاطرنشان می کند که همان نشاط آفرینی در جامعه و امیدبخشی به مردم است. مردمی که حالا رنگ ها از یادشان رفته، در صفوف رای، عمامه را سیاه دیده بودند و عبا را شکلاتی.
آن هایی که روزنامه نگار نشدند، شاید نخواستند از حس عاشقانه نوشتنشان سوءاستفاده شود و «لو» بروند که؛ او تحت هر شرایطی می نویسد؛ بدون قدردانی؛ بدون حقوق؛ حتی با منت؛ حتی با تحقیر؛ او می نویسد حتی با اخراج.

بنشینید وسط تحریریه و زار زار گریه کنید

و چه کسی می تواند حال خبرنگاری را درک کند وقتی مطلبی را که با تمام جان نوشته، قلع و قمع می کنند یا اجازه انتشارش را بنا به هزار و یک مصلحت نمی دهند؛
 آن وقت ممکن است مثل کودکی که دست و پا و سر عروسکش را کنده اند؛ بنشینید وسط تحریریه و زار زار، گریه کنید و چند دقیقه بعد اشک هایتان را پاک کنید و به بچه هایی که سال اول دانشگاهی اند که شما رفتید و برای کارآموزی آمده اند، بگویید: واقعیت اصیل این است که هیچگاه، هیچ محدودیتی برای قلم نیست و نخواهد بود و این یک اصل پرمحتواست که تنها انسان هایی با روح بزرگ آن را درک می کنند.

حیات نوشتن
این روزها حتی خود روزنامه نگارها هم دیگر روزنامه نمی خوانند و همه، این آیه مایوس کننده را تکرار می کنند که به زودی بساط روزنامه برچیده خواهد شد؛ شما اما به حیات نوشتن امیدوارید و صبرتان را زیاد کرده این حرفه؛ تصمیم می گیرید سری به همه دکه های شهر بزنید و با تلنباری از روزنامه هایی که شاید هنوز بوی کوچکی از دوم خرداد می دهند سوار یک شورلت سبز رنگ بشوید و برانید در جاده ای که پُر است از تیترهای شکلاتی، تحلیل هایی که چیزی از آن ها نمی فهمید، رنگ ها، عاشقانه و ساده؛ دور از شهر؛ در آن جاده، باز یک بچه مدرسه ای می شوید که اولین بار است با روزنامه آشنا شده.

بازدید از صفحه اول
sendارسال به دوستان
printنسخه چاپی
نظر شما:
نام:
ایمیل:
* نظر:
داغ ترین ها