وقتی ملی پوشان ایران به مردم پناه بردند

تدبیر24»امروز وقتی مصاحبه های ملی پوشان که بیرون ساختمان پک، در شرایطی که لبخند تلخی می زدند و با خبرنگاران گفت و گو می کردند را دیدیم دلمان به حال این فوتبال سوخت.
فوتبالی که هر روزش شده فحاشی و ناسزا گفتن طرفداران این مربی و آن بازیکن به هم؛ در حالی که در ظرف استوانه ای شکل این فوتبال نگون بخت، حتی یک قطره آب هم نیست.
تیم ملی ایران دوباره با کمترین حمایت مسولان، در اوج بی توجهی و جنگ های بی سابقه داخلی، با کمترین بازی های تدارکاتی به جام ملت های آسیا اعزام می شود.
هشدارهای مسولانه و البته تکراری همه ملی پوشان نیز چنان که انتظارش می رفت، بر دل آنهایی که باید صدایشان را می شنیدند اثر نکرد.
عراق و عربستان با برزیل و آرژانتین بازی کردند، ژاپن پدر بازی های تدارکاتی را در آورد و قطر که همیشه سایه مسولان ورزش این کشور بالای سر تیم ملی است در اوج آمادگی به جام ملت ها سفر می کند. از استرالیا و کره جنوبی و عربستان هم حرف بزنیم؟ کدامیک از این تیم ها مثل ما بودند؟
ملی پوشان ایران می گویند دیگر حرفی نداریم؛ ما به مردم ایران و انرژی بی نهایت آنها دل بسته ایم است.
 نمی خواهیم بگوییم پناه بردن به مردم نوعی استیصال است (که مردم همیشه حرف اول و آخر را می زنند) اما تیمی که در فوتبال احساس تنهایی کند یعنی مخاطره ای بزرگ تهدیدش می کند؛ مخاطره ای که البته در طول این سال ها برای ما عادی شده است!
تلخ و گزنده است حرف مردانی که لایق توجه و احترام بیشتر بودند اما هر طور که محاسبه کنید هیچ چیز ماورای انرژی و شوری که مردم در فوتبال ملی تکثیر می کنند نیست.
ما در تمام ادوار گذشته همین اتفاقات را تجربه کرده ایم؛ اما در جام جهانی ۲۰۱۴ با هم بودیم. در جام ملت های قبلی که در استرالیا برگزار شد کنار هم قرار گرفتیم. در جام جهانی روسیه، ایرانی ها گل کاشتند... این بار هم در امارات، ملی پوشان در انتظار حضور دلگرم کننده هموطنان خوب و مهربانشان هستند...