عابدزاده: پدرم در این سن آرنولد شده است!

تدبیر24»شاید اگر تا همین یک سال پیش قرار بود سه گزینه برای حضور در اردوی تیم ملی در جام جهانی و جام ملت‌های آسیا را از کارشناسان سوال کنیم هیچ یک نامی از امیر عابدزاده نمی‌بردند و شاید زرق و برق‌های رسانه‌ای گلر‌های وطنی و بازنشر فیلم‌ها و تصاویر واکنش‌های آن‌ها باعث می‌شد چشم خیلی‌ها به گلر‌های داخل ایران خیره شود، اما امیر عابدزاده که در ماریتیموی پرتغال بازی می‌کرد در غربت کار را از رقبای خود در ایران گرفت و هم به جام جهانی رفت و حالا هم در جام ملت‌های آسیا حضور دارد. بازیکنی که مثل محمد پروین، آتیلا حجازی و. زیر سایه اسم پدر بود، اما تحت تاثیر شهرت و محبوبیت پدرش قرار نگرفت و بی سرو صدا و به قولی چراغ خاموش حرکت کرد و الان هم شاید اگر بیرانوندی وجود نداشت کی روش از او یک علیرضا حقیقی می‌ساخت که به یکباره از او در جام جهانی بازی گرفت.
عابدزاده در گفت و گویی از سختی‌هایی که کشیده و همچنین درس‌هایی که از پدرش گرفته صحبت کرد.
* ابتدا از شرایطت در باشگاه پرتغالی بگو... در آنجا فوتبالت چگونه پیش می‌رود؟
حقیقتا من خیلی علاقه داشتم در فوتبال اروپا بازی کنم و یکی از دلایلی که توانستم مسیر را خوب بروم این بود که سعی کردم تسلیم نشوم و خودم را با تمرین زیاد به مربیان تحمیل کنم. این بهترین راه برای یک فوتبالیست است که تسلیم نشود، تمرین و تلاش کند تا خودش را نشان بدهد. در مصاحبه اولی که بعد از پیوستن به ماریتیمو داشتم اشاره کردم که دوست دارم اولین نفر به تمرین بیایم و آخرین نفر از محل تمرین بروم. تا الان هم فکر کنم عملکرد خوبی در آنجا داشتم.
* ظاهرا چند سیو فوق العاده تو هم در پرتغال داشتی که مورد توجه رسانه‌های آن کشور قرار گرفته است.
بازیکن همیشه دوست دارد بهترین عملکرد را داشته باشد. من گلر هستم و با خروج به موقع، سیو‌ها و ... می‌توانم خودم را نشان بدهم. من همیشه سعی کرده ام خوب باشم و بهترین عملکرد را داشته باشم. بستگی به بازی‌ها دارد، یک بازی ممکن است سخت‌تر باشد یا راحت تر. بعضی مواقع این اتفاقی که شما می‌گویید افتاده است.
* معمولا فرزندان فوتبالیست‌های بزرگ تحت سایه پدرهایشان قرار می‌گیرند. مثلا بعضی مواقع این موضوع یک پوئن است و بعضی وقت‌ها هم به ضررشان می‌شود که می‌گویند با اسم پدرشان جلو می‌روند... این‌ها نوعی فشار مثبت و البته منفی است، این فشار‌ها را حس می‌کنی؟
این موضوعات وجود دارد، ولی من با خودم تصمیم گرفتم به مسائل بیرونی فکر نکنم. اگر انتقادی باشد که کمکم کند قطعا به آن فکر می‌کنم، رویش کار خواهم کرد، ولی حرف‌هایی که بگویند فلانی پسر فلانی است و ... را اصلا گوش نمی‌کنم و رویم تاثیری ندارد، چون وقتی به پرتغال رفتم تا یک سال کسی نمی‌دانست اصلا پدر من فوتبالیست بوده. وقتی وارد تیم شدم روزنامه‌ها نوشتند من پسر گلر اسطوره‌ای ایران هستم که به ماریتیمو پیوستم، اما با این وجود هیچکس نمی‌دانست پدر من در ایران فوتبالیست ملی و بزرگی بود. قشنگ یادم است بعد از یک سال مربی گلر‌های تیم ما از من پرسید این تکنیک را چه کسی یادت داده که به او گفتم پدرم این کار را انجام داده است. او از من پرسید که مگر پدرت دروازه بان بوده که من توضیح دادم احمدرضا عابدزاده چه کسی است. منظورم این است که در جایی هستم که خودم با یک تصمیم قوی و اراده به اینجا رسیدم، اما یک چالش در زندگی ام وجود دارد که باعث افتخار پدرم باشم. جدا از اینکه پدرم یک گلر فوق العاده در ایران بوده دوست دارم همیشه زحمات او را جبران کنم. او از کودکی به من تکنیک‌های گلری را یاد داده و من همیشه دوست دارم محبت‌های خانواده ام را جبران کنم.
* تا به حال خودت را به جای پدرت تصور کردی؟
خودم را جای او تصور نکردم، ولی همیشه سعی کرده ام آن حس را که چقدر مردم را خوشحال کرده تجربه کنم. همیشه به این موضوع فکر می‌کنم که حس شادی دادن به مردم چیست. این موضوع من را جلو می‌کشد و یکی از دلایل تلاش هر روز من است. من هر جایی با پدرم می‌روم و وقتی می‌بینم که چقدر او را دوست دارند و با عشق با او حرف می‌زنند لذت می‌برم. من این حس را دوست دارم. پدر من سال‌ها تلاش کرده و الان به خاطر درد پایش سخت راه می‌رود و کتفش درد دارد، ولی این‌ها در دل مردم می‌ماند. من هم دوست دارم این تجربه را در دوران حرفه‌ای فوتبالم داشته باشم. انتهای همه این مسائل حسی است که به مردم منتقل می‌کنی وگرنه یک بازی خوب نهایتا یک ماه در چشم‌ها می‌ماند، اما خوشحال کردن مردم و حرکات خوب واقعا در دل‌ها ثبت می‌شود. همین حالا بعضی مواقع کسانی که سنشان پایین‌تر از من است می‌گویند راهی که رفتی خوب است و ما هم می‌خواهیم راه تو را برویم و من واقعا از این حس لذت می‌برم. خودم را نمی‌خواهم جای کسی بگذارم، چون هر شخصی مسیر خودش را دارد. همیشه به خودم مثال می‌زنم کسپر اشمایکل چه راهی را رفت، این برایم درس بزرگی است. او تا ۲۸ سالگی در لیگ یک انگلیس بازی می‌کرد و هیچکس او را نمی‌شناخت، بعضی مواقع فیلم بازی‌های او را در لستر سیتی می‌دیدم، اما او در ۲۹ سالگی به تیم ملی کشورش دعوت می‌شود و یک سال بعد در جام جهانی با قدرت بازی کرد و باعث افتخار پدرش و کشورش می‌شود. نه اینکه من فکر کنم در ۲۸ سالگی می‌خواهم به تیم ملی بروم و بازی کنم، نه، چون هر کسی مسیر خودش را دارد، ولی وقتی فرصت برایم فراهم شده که موفق شوم با تلاش و تلاش به موفقیت می‌رسم. فکر می‌کنم هر کسی مسیر خودش را داشته باشد خیلی بهتر خواهد بود و من در این سن به دنبال راه و مسیر خودم هستم.
* تا به حال شده جمله‌ای از پدرت شنیده باشی که خیلی کمکت کرده باشد؟
هر جمله پدرم تجربه است، ولی ابهت او واقعا آموزنده است. این موضوع هم حاصل تلاشهایش بود. حرف شنوی مدافعان و اعتماد به نفس خاصش واقعا دوست داشتنی است. همیشه پدرم می‌گوید اگر ۱۰۰ هزار نفر هم در ورزشگاه بودند من صدای آن‌ها را نمی‌شنیدم. من یک فیلمی از او در دربی دیده ام که مقابل ۱۰۰ هزار نفر ضربه سری به سمت دروازه زدند که او با یک دست توپ را گرفت و به سمت سینه اش برد و آن را کاملا مهار کرد. این واقعا اعتماد به نفس و ابهت می‌خواهد که مقابل صدهزار نفر یک لحظه دست گلر نلرزد. پشتکار او هم فوق العاده بود که هرگز تسلیم نمی‌شد. همیشه تعریف می‌کرد که در سال‌های اول پشت خط آقای کربکندی بود و خط می‌خورد، اما آنقدر سمج بود و تلاش می‌کرد که به هدفش برسد. من همیشه روزی هزار بار خدا را شکر می‌کنم که پدر و مادر خوبی دارم و پدرم مایه افتخار کشورم است.
* با این صحبت‌هایی که کردی یعنی دوست نداری تو را با پدرت قیاس کنند؟
من به این موضوع فکر نمی‌کنم. به همه نظرات احترام می‌گذارم، ولی حرف‌ها همیشه هست. چه من پسر عابدزاده باشم و چه نباشم. بقیه بازیکنان که پدرشان فوتبالیست نبوده یک سری چالش خاص دارند، ولی بازیکن حرفه‌ای باید با همه این مسائل کنار بیایند. اهداف من با بقیه بازیکنان که قبلا پدرانشان فوتبالیست بوده ممکن است فرق داشته باشد و این باعث شده مسیری که در آن هستم را خوب طی کنم.
* زمانی که آرش برهانی از فوتبال خداحافظی نکرد بود می‌گفت دست عابدزاده مثل انبردست است! تو که این موضوع را از پدر ارث نبردی؟
می‌خندد... شما خودتان می‌دانید پدرم در این سن و سال روزی ۲-۳ ساعت به باشگاه می‌رود و یک جور‌هایی آرنولد شده است! قدرت دست او هم به خاطر تمرینات مداومی است که سال‌های سال انجام داده. من هم نمی‌توانم در این شرایط مثل او انبردست داشته باشم (باخنده)
* از خودت بگو... ظاهرا خیلی تلاش کردی که هم به جام جهانی بروی و هم به جام ملت‌ها برسی. به نظرت خودت را به کادر فنی تیم ملی تحمیل کردی.
خدا را هر روز شکر می‌کنم که بیشتر از یک سال است در اردوی تیم ملی هستم. باعث افتخارم است که ملی پوش هستم، تمام تلاشم این است که هزار در صد نه صد در صد تلاش کنم و از اعتماد آقای کی روش هم ممنون هستم. یک شانس خوب من هم این است که در لیگی بازی می‌کنم که آقای کی روش و تیمش از آن لیگ اطلاعات خوبی دارند. شاید آن‌ها پرس و جو کردند و شناخت داشتند که وضعیت من را بررسی کردند، ولی خوشحالم که در این شرایط در خدمت تیم ملی کشورم هستم.
* ارتباطتت با علی بیرانوند و سایر بازیکنان چطور است؟
من تا حالا نشده با شخصی مشکلی داشته باشم. بیرانوند پسر خوبی است که قبلا با او در تیم ملی امید حضور داشتم و الان هم پیام نیازمند به ما اضافه شده و امیدوارم همگی بتوانیم در کنار هم شرایط خوبی در تیم ملی داشته باشیم.
* چند روز پیش کی روش عکسی را در اتاق به تخت هایتان زده که دوران کودکی و امروزتان را نشان می‌دهد... از این اتفاق سورپرایز نشدی؟
واقعا کار جالب و خوبی بود. وقتی بعد از تمرین این عکس‌ها را دیدم خیلی شوکه شدم و فورا عکس آن را برای دوستانم فرستادم. این موضوعات خیلی مهم است. مردم شاید خیلی از مسائل را فقط از تلویزیون می‌بینند، ولی این مسائل را نمی‌توانند ببینند. ما در جام جهانی بودیم و شاید خیلی‌ها فقط تمرینات را می‌دیدند، ولی ما هر روز جلسات انگیزشی داشتیم. فوتبال فقط تمرین کردن نیست و اینگونه مسائل انگیزشی و روحی خیلی در بازیکنان تاثیر می‌گذارد. ما ایرانی‌ها به غیرت معروف هستیم و وقتی یک مربی اینگونه روی این مسائل دست می‌گذارد قطعا در ما بازیکنان اثر گذار خواهد بود.
* به تیم برسیم، حتما می‌دانی که مردم از تیم ملی انتظار قهرمانی دارند. خودت شرایط را چطور ارزیابی می‌کنی؟
درست است، ما وقتی در جام جهانی خوب بازی کردیم توقعات بالا رفت، اما مردم بدانند ما هر زمان برای تیم ملی بازی می‌کنیم با تمام توانمان بازی خواهیم کرد. همیشه به خودم می‌گویم که ماه را هدف قرار می‌دهیم تا اگر به هدف نخورد بین ستاره‌ها باشیم. همه بازیکنان عهد بستم تا دل مردم را شاد کنیم و تا آخرین لحظه خواهیم جنگید.
* صحبتت با مردم چیست، شاید خیلی‌ها از تیم ملی ناراحت بودند، اما به عنوان یکی از ۲۳ بازیکن تیم ملی چه حرفی برای آن‌ها داری؟
وقتی مباحث بین المللی می‌شود کل کشور با هم هستند. وقتی قرار است وارد بازی ملی شویم قطعا کل کشور می‌شوند یک خانواده. مردم، رسانه ها، پیشکسوتان و... همه برای هم می‌جنگیم. خانواده‌ها همه شاید مشکل داشته باشند، اما در نهایت همه با هم هستند. فکر نکنم کسی که از تیم انتقاد می‌کند دوست داشته باشد این تیم قهرمان نشود. حتی در جام جهانی شاید خیلی‌ها انتقاد می‌کردند، ولی بعد از گل مراکش مطمئن هستم به هوا می‌پریدند و شادی می‌کردند. ما دوست داریم دوباره حس بعد از بازی با مراکش به مردم برسد و به ما انرژی بدهد. صادقانه همه دوست داریم با هم قهرمان شویم. امیدوارم قبل از بازی‌ها همه همدل شویم.
* و حرف آخر...
فقط دوست دارم بگویم ما ایران هستیم و بیایم و با هم همدل باشیم و به آن چیزی که دوست داریم یعنی قهرمانی برسیم.