مایک پمپئو وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا که قبلا قویا از پیش شرطهای دوازده گانه کاخ سفید برای گفت‌وگو با ایران دفاع کرده بود، هم اکنون در سخنانی تامل برانگیز، خواستار مذاکره بدون پیش شرط با جمهوری اسلامی ایران شده است.
تدبیر24»سایت نورنیوز در ادامه نوشت: این سخنان درست در حالی مطرح می‌شود که شینزو آبه، نخست وزیر ژاپن خود را برای سفر به کشورمان آماده می‌کند.
اما حقیقت ماجرا چیست و چرخش ظاهری پمپئو از مواضع سرسختانه قبلی خود چگونه قابل تفسیر است؟
واقعیت امر این است که متعاقب خروج ایالات متحده آمریکا از توافق هسته‌ای، مقامات کاخ سفید، خصوصاً جان بولتون و مایک پمپئو پروژه اعمال فشار مستمر اقتصادی، سیاسی و تبلیغاتی علیه ایران را مدیریت و اجرا کردند.
این فشار، نه اساساً با هدف مذاکره با ایران و رسیدن به توافقی دیگر، که با هدف "تغییر نظام جمهوری اسلامی” صورت گرفت.
هم اکنون یکسال از آغاز این پروژه می‌گذرد و تصمیم اخیر شورای عالی امنیت ملی در خصوص متوقف ساختن بخشی از تعهدات برجامی ایران (که مطابق بندهای ۲۶ و ۳۶ برجام صورت گرفته است) پیام آشکاری را به ایالات متحده آمریکا مخابره کرده است: اینکه جمهوری اسلامی ایران در برابر دولت ترامپ برخورد و مواجهه‌ای منفعلانه نخواهد داشت و از این پس، حکم یک "کنشگر فعال” را در این معادله ایفا خواهد کرد.
صدور این پیام، برای دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا بسیار شوک‌آور و در عین حال پرهزینه بوده است. افزایش اختلافات ترامپ با مشاور امنیت ملی و وزیر خارجه خود طی یکماه اخیر، به گونه‌ای که بیشتر رسانه‌های غربی نیز نسبت به آن اذعان کرده‌اند، نشانه‌ای دال بر همین حقیقت است.
طی هفته‌های اخیر، از یک سو شاهد تغییر ادبیات ایالات متحده آمریکا و از سوی دیگر، شاهد افزایش تحرک بازیگران اروپایی و غیر اروپایی در قبال کشورمان هستیم.
مواردی که طی یک ماه اخیر در فضای سیاست خارجی کشورمان رخ داده است، به خوبی نشان می‌دهد که هر بار ما در لاک انفعال قرار گرفتیم دشمن پیشروی کرده و بالعکس هر زمان که رویکرد فعال و هشیارانه را انتخاب کردیم، دشمن منفعل شده است.
در طول ۴۰ سال اخیر، مثال‌های متعددی از این دست داشته‌ایم. در دوران جنگ تحمیلی، تا زمانی که عراق به خاک کشورمان حمله می‌کرد، خبری از حضور بازیگران میانجی و قطعنامه‌های سازمان ملل نبود اما به محض آغاز عملیات‌ها از سوی جمهوری اسلامی ایران، هیأت‌های میانجی‌گر و سازمان ملل متحد فعال می‌شدند.
همچنین مذاکرات هسته‌ای با آمریکا زمانی در پایان دولت دهم آغاز شد که ما بی توجه به فشارهای جهانی، جهت دستیابی و استفاده از حقوق قانونی خود گام برداشتیم و نهایتاً آمریکایی‌ها پیشنهاد دادند در قبال پذیرش "حق غنی سازی ایران” مذاکرات آغاز شود.
بنابراین، به رسمیت شناخته شدن "حق غنی سازی ایران” حاصل مذاکره نبود بلکه یک پیش شرط پذیرفته شده برای ورود به فضای مذاکرات هسته‌ای محسوب می‌شود.
در حال حاضر، مقامات آمریکایی سرمایه گذاری ویژه‌ای بر روی سفر شینزو آبه نخست وزیر ژاپن به تهران کرده‌اند. با این حال، نباید این مسئله مهم را فراموش کرد که "آبه” از طرف رئیس جمهور کشوری به ایران سفر خواهد کرد که بی تعهدی وی نسبت به میثاقنامه ها و پیمانهای بین المللی، از جمله برجام بر همگان محرز و مشخص است.
بر خلاف آنچه مقامات آمریکایی سعی در القای آن دارند، مسئله به هیچ عنوان پیچیده نیست! واشنگتن جهت بازگشت از تله‌ای که به دست خود ساخته و هم اکنون در آن گرفتار آمده، لازم است دو اقدام فوری و عملی صورت دهد: یکی بازگشت به برجام (بدون آنکه کمترین تغییری در توافق هسته‌ای ایجاد شود) و دیگری لغو تحریم‌های غیر قانونی فراسرزمینی علیه ایران.
بدون شک تحقق این دو مورد، نیازی به مذاکره دوباره ندارد زیرا مذاکرات آن سال‌ها میان ایران و اعضای ۱+۵( از جمله ایالات متحده آمریکا) صورت گرفته و خروجی آن در توافق هسته‌ای و قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد منعکس شده است.
بنابراین، لازم است واشنگتن این دو گام مشخص را برای تغییر "وضعیت موجود” که مسلماً استمرار آن به ضرر ایالات متحده خواهد بود، بردارد.
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
