هدف نهایی «جبهه پایداری»

تدبیر24: یقینا «جبهه پایداری» و طرفداران آقای احمدی نژاد که مدت ها بود در دور شکست پشت شکست افتاده بودند، از پیروزی دیروز به وجد آمدند.احتمالا خود آنها هم خیلی مطمئن نبودند که پیروز خواهند شد آن هم با نیمی از آرای کل مجلس.

اما واقعیت آن است که استیضاح دیروز بیش وپیش از آنکه یک پیروزی برای «جبهه پایداری» و یک شکست برای دولت یازدهم و حامیان اصلاح طلبش باشد، در حقیقت شکستی غیرمستقیم اما سنگین برای اصولگرایان سنتی میانه رو به رهبری «جبهه پیروان» بود.

اگر بپذیریم که بدنه اصولگرایان معتدل و میانه رو مجلس از دولت یازدهم دست کم به صورت مشروط حمایت می کردند، در هر صورت رای دیروز نشان داد یا آنها در حمایتشان از دولت خیلی صادق نبوده اند یا آنکه برخلاف تصورشان، تندروها و «جبهه پایداری» ها توانسته اند پایگاه خود را در میان اصولگرایان به نحو چشمگیری افزایش دهند.

پیروزی دیروز «جبهه پایداری» باید اصولگرایان میانه رو را نگران کند که جریان اصلی اصولگرایی به کجا دارد می رود و رهبری چهره ها و شخصیت های تاثیر گذار آن، چقدر همچنان تاثیر گذار هستند؟

اما استیضاح دیروز، یک پیروز دیگر هم داشت؛ پیروزی که نه در عرصه برد و باخت سیاسی که در عرصه اخلاق بود.

فرجی دانا حاضر نشد یا به خودش اجازه نداد که از هر سلاحی برای حمله به دیگران بهره برداری کند. برخلاف برخی مخالفان که از هر حربه ای برای حمله به وزیر و مخدوش کردن عملکرد وی بهره گرفتند، او حاضر نشد رفتار غیراخلاقی انجام دهد.

فی الواقع دفاع اصولی، مستدل و بالاتر از همه اخلاق مدارانه فرجی دانا، بهترین گواه درستی وی بود؛ برخلاف مخالفان که بیش از آنکه به عدد و رقم و آمار و حقایق تکیه کنند، روی شعارهای تند و تهمت های سیاسی تندتر بدون درنظرگرفتن اخلاقیات، تمسک جسته بودند. به عنوان مثال، فرجی دانا با آنکه آمار بیش از 700 بورسیه متخلف را در دست داشت اما حاضر نشد نام یک نفر از آن 700نفر را از تریبون علنی مجلس اعلام کند.

جدای از سازماندهی و انضباط تحسین برانگیز «جبهه پایداری» ها، رفتار مدافعان وزیر در هاله ای از نابسامانی و بلاتکلیفی قرار گرفته بود.

بگذارید از شخص آقای رییس جمهور شروع کنیم. ایشان می توانستند سفر به اردبیل را اندکی به تاخیر بیندازند نه آسمان به زمین می آمد نه زمین به آسمان می رفت. حضور ایشان در مجلس باعث می شد تا موافقان فرجی دانا با قوت قلب و حرارت بیشتری از وی دفاع کنند. شاید ایشان هم مثل خیلی های دیگر، باور نمی کرد که پایداری ها بتوانند نیمی از آرا را به خود اختصاص دهند.

از رفتار رییس جمهور سوال برانگیز تر و شگفت انگیز تر، موضع گیری و رفتار اصولگرایان حامی دولت بود. حتی یک نفر از چهره های سرشناس اصولگرا که مدعی حمایت از دولت هستند حاضر نشدند پشت تریبون مجلس آمده و قرص و محکم از فرجی دانا دفاع کنند. در حالی که پایداری ها تمام مهره های اصلی خود را به صورت سازماندهی شده و متشکل «به خط» کردند.

سوال اساسی آن است که واقعا گناه فرجی دانا چه بود؟ مخالفان فرجی دانا البته دلایل مختلفی را برای علت نارضایتی از وی ذکر کردند اما اگر کسی در نطق های آنان دقیق می شد، به نظر می رسید که علت العلل همه نارضایتی ها، یک نکته اساسی بود.

اینکه فرجی دانا فضایی را که اصولگرایان پس از سال 88 در دانشگاه ها ایجاد کرده بودند تغییر داده و آن فضای سنگین امنیتی را که کمیته های انضباطی در محیط های دانشگاهی ایجاد کرده بودند را کنار زده بود و در نتیجه دانشجویان می توانند بدون ترس از کمیته های انضباطی، دوباره به سمت وسوی فعالیت های سیاسی بروند. یعنی همه دلایل دیگرشان علیه فرجی دانا یک طرف، فضای باز سیاسی که در دانشگاه ها ایجاد شده یک طرف دیگر.

به نظر می رسد این علت اصلی ناخرسندی تندروها از فرجی دانا بود اما بعید به نظر می رسد دولت یازدهم بتواند خیلی این سیاست را تغییر دهد. هر کس دیگری هم جایگزین فرجی دانا شود چاره ای نخواهد داشت مگر اینکه اجازه ندهد آن فضای حزن انگیز مجددا بر دانشگاه های کشور حاکم شود.

سوال اساسی دیگری که بعد از استیضاح مطرح می شود درخصوص چشم انداز آینده سیاسی مجلس نهم، تعامل آن با دولت یازدهم و سرانجام تاثیر استیضاح بر عملکرد دولت روحانی است.

بگذارید با آخری شروع کنیم. 19میلیون نفر به آقای روحانی رای دادند که او سیاست های اصولگرایان و احمدی نژاد را ادامه ندهد. علی القاعده اگر مردم خواهان تداوم سیاست های دوران احمدی نژاد بودند، به نامزد مورد حمایت «جبهه پایداری» رای می دادند.

اما مردم نشان دادند خواهان تداوم آن وضع هشت ساله نیستند بنابراین آقای روحانی نمی تواند از سیاست های فعلی وزارت علوم پاپس بکشد. اگر چنین شود، پشت به آن 19میلیون کرده است.

درخصوص مجلس نهم نیز همانطور که گفتیم راهبران میانه رو اصولگرا یقینا لازم است به خود آمده و تدبیر و چاره بیندیشند. مگر آنکه تصور کنیم در حقیقت آنان خیلی هم از زمین خوردن فرجی دانا و دولت یازدهم ناراحت نبودند و نشدند.

اگر این وسوسه را کنار بگذاریم و بپذیریم که آنان در حمایت خود از دولت یازدهم صادق هستند، در آن صورت آنان خیلی بیشتر از دولت یازدهم از دیروز در شوک و حیرت فرورفته اند. تندروها حتی زحمت شنیدن تلاش های لحظه آخر رییس مجلس را هم به خود ندادند. آنان دیروز نشان دادند که برای رهبری اصولگرایان میانه رو، وجهی قائل نیستند و بالاخره می رسیم به از حالا به بعد «جبهه پایداری» ها.

آنان با توجه به پیروزی غیرمترقبه ای که به زعم خودشان به دست آوردند یقینا رویارویی با دولت روحانی را شدت خواهند بخشید. هدف بعدی آنها وزارت ارشاد خواهد بود و ظرف چند هفته آینده تلاش خواهند کرد علی جنتی را هم به صحن علنی بکشانند.

اما هدف غایی این جریان، تغییر مسیر مذاکرات هسته ای است. برای این منظور چاره ای ندارند جز اینکه بلایی را که بر سر فرجی دانا آوردند بر سر ظریف هم بیاورند. شاید حتی ظریف را نسبت به جنتی در اولویت قرار دهند یعنی تا قبل از پایان تمدید چهارماهه مذاکرات برای رسیدن به یک توافق جامع.

می ماند یک سوال ساده از اصولگرایان به ویژه «جبهه پایداری» ها پیرامون تعریف مردمسالاری. مردمسالاری را هرطور که تعریف کنیم مردم یا دست کم شصت وچنددرصدی که در انتخابات 24خرداد شرکت کردند به راستی خواهان چه نوع سیاست هایی در وزارت علوم بودند؟ سیاست هایی که دوره احمدی نژاد اجرا می شد یا سیاست هایی که فرجی دانا ظرف 9ماه گذشته به اجرا گذاشته بود؟