خالی‌بودن بیش از نیمی از سالن سخنرانی مجمع‌عمومی، در زمان صحبت «نتانیاهو»، در مقایسه با اقبال مطلوب نسبی از سخنرانی حسن روحانی، رییس‌جمهور ایران و همچنین در مقایسه با سالن تقریبا خالی در سالیان گذشته و به‌هنگام سخنرانی محمود احمدی‌نژاد، قابل‌تامل و عبرت‌آموز بود.
تدبیر24: سخنرانی روز سه‌شنبه «بنیامین‌نتانیاهو» نخست‌وزیر اسراییل، در مجمع‌عمومی «سازمان‌ملل‌متحد»، از جهات مختلف، دارای نکات قابل‌توجهی بود. خالی‌بودن بیش از نیمی از سالن سخنرانی مجمع‌عمومی، در زمان صحبت «نتانیاهو»، در مقایسه با اقبال مطلوب نسبی از سخنرانی حسن روحانی، رییس‌جمهور ایران و همچنین در مقایسه با سالن تقریبا خالی در سالیان گذشته و به‌هنگام سخنرانی محمود احمدی‌نژاد، قابل‌تامل و عبرت‌آموز بود. هیات اسراییلی، تلاش کرد برای جبران کم‌اعتنایی عمومی به سخنان «نتانیاهو» در مورد ایران و فلسطین، با کف‌زدن‌های هرازگاهی توسط کف‌زن‌های حرفه‌ای و موظف، به‌طور مصنوعی و ازپیش‌سامان‌داده‌شده نشان دهد که جهان شیفته سخنان «نتانیاهو» است. حال آنکه دوربین‌های سالن اجلاس به‌خوبی نشان می‌دادند که این کف‌زن‌ها، تعداد معدودی از اعضای هیات اسراییلی و همراهان آنان هستند که اساسا به همین منظور در سالن حضور داشتند که وانمود کنند دنیا از سخنان «نتانیاهو» مسرور و خرسند است. دلواپسی، خشم و نگرانی «نتانیاهو» از سیاست فعال جدید ایران در تعامل با جامعه بین‌المللی و انفعال و انزوای تلاش‌ها و تبلیغات اسراییل در این میان کاملا آشکار بود. آشکار بود که نخست‌وزیر اسراییل، ایران احمدی‌نژاد را می‌پسندد و ترجیح می‌دهد و از ایران روحانی بیزار و متنفر است. نخست‌وزیر اسراییل با این سخنرانی خود بار دیگر نشان داد که شاید قادر باشد در نبردها و جنگ‌های نظامی حریف را قلع‌وقمع کند، ولی جنگ قلوب و اذهان و دیپلماسی عمومی را از پیش باخته و در عرصه رسانه‌ها و افکارعمومی بین‌المللی شکست خورده است. این نکته‌ای بود که خود او نیز در سخنرانی‌اش به آن اعتراف کرد و از دنیا خواست تا نظرش درباره اسراییل را تغییر دهد. «نتانیاهو» در سخنان خود مکررا از رهبران عرب منطقه خاورمیانه خواست تا علیه خطر ادعایی ایران، با اسراییل متحد شوند. این موضوع، اگرچه، شاید خطر بالفعلی تلقی نشود، ولی ایران به‌هیچ‌وجه نباید این خطر را ناچیز و نادیده بگیرد. سخنان «نتانیاهو»، نشانگر درستی رویکرد نوین بین‌المللی ایران، تاثیر مثبت اظهارات اخیر روحانی و عملکرد هیات ایرانی در سازمان‌ملل و دیگر مذاکرات بین‌المللی و حمایت بخش عمده خیرخواه، دورنگر و صلح‌دوست از میان اندیشمندان و سیاستگران جهانی از تعامل راهبردی، شرافتمندانه، منصفانه و فراگیر با ایران و همچنین نادرستی و استیصال دلواپسان اسراییلی و غیراسراییلی با انگیزه‌های مختلف ایدئولوژیک، سیاسی و اقتصادی از مانع‌شدن ایران و جامعه بین‌المللی برای دستیابی به این توافق است. خلاصه آنکه، چنانکه برخی از تحلیلگران منطقه‌ای و بین‌المللی نیز متذکر شدند، سخنان «نتانیاهو» در مجمع‌عمومی سازمان‌ملل، «ساده» و «ساده‌لوحانه» بود؛ سخنانی که در مقایسه با نطق سال‌های گذشته او نشانگر استیصال و ازدست‌دادن موقعیت و فرصت برای انزوا، تضعیف و نادیده‌گرفتن ایران در منطقه خاورمیانه و جهان بود. واکنش نامعمول فوری منفی و رسمی دستگاه دیپلماسی وزارت خارجه آمریکا به اظهارات نخست‌وزیر اسراییل به‌درستی نشان‌دهنده آن است که این‌روزها، حتی متحد اصلی، راهبردی و غیرقابل گسست «تل‌آویو» نیز سخنان ««نتانیاهو»» را جدی نگرفته و بی‌اعتنا به مناسبات عمیق و گسترده آمریکا و اسراییل، علیه آن صریحا موضع‌گیری می‌کند. از سوی دیگر؛ باید توجه داشت که برای «نتانیاهو»، دست‌کم در موضوع ایران، کسب اقبال جامعه بین‌المللی چندان اهمیتی ندارد. هدف اصلی فعلی او، ایجاد هرگونه اقدام و تشکیل هرگونه ائتلاف منطقه‌ای و جهانی برای مانع‌تراشی در مسیر رسیدن ایران و گروه «1+5» تا 24نوامبر و تداوم تحریم و مشکلات ایران در عرصه داخلی و جهانی است. «تل‌آویو» برای دستیابی به این هدف استراتژیک خود، به تحت‌فشار قرارگرفتن ایران توسط منتقدان خارجی و داخلی دولت روحانی هم امید بسته است.
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
