گمشده نسل من نه اعتقاد بلکه اعتماد است

درود بر این یادگار شهید زین الدین ، نوشته یتان بسیار زیبا بود.

با سلام خدمت این دختر باوفا که بعد از 30 سال صبوری و شکیبایی همچنان از پیگیری آرمانهای پدر شهیدش دم می زند و دل در گرو راه او و سایر همرزمان شهیدش سپرده است.
روز 26 آبان ماه در جایی جلسه ای بود و بحث مدیریت جهادی. من با توجه به نزدیکی سالگر شهادت شهید مهدی زین الدین، فرمانده سرافراز و دلاور لشگر 17 علی ابن ابیطالب، خاطره ای از نوع مدیریت و فرماندهی این شهید عزیز که مصداق مدیریت جهادی و فرماندهی بر قلوب و دلهای رزمندگان بود، برای حاضران ذکر کردم که تقدیم این دختر باوفا می کنم.
اواسط اردیبشت ماه 1363 و بعد از عملیات خیبر بود و بخشی از واحدهای این لشگر در ساختمان نورد لوله اهواز مستقر بودند و من هم در واحد بیسیم بودم. دانش آموز بسیجی 16-17 ساله سوم دبیرستان که جزوه و کتابهایم را هم آورده و خودم را برای امتحان پایان سال آماده می کردم.
صبح ساعت حدود 9 بود و بعد از صبحانه، من در اتاق بیسم زیر کولر با یخه و دکمه های باز لباسم مشغول مطالعه بودم و دوست سپاهی من هم که میان سال و با تجربه بود، برای شستن ظروف صبحانه بیرون رفته بود.
کسی در زد، وقتی در را باز کردم، یک سپاهی متین و موقر را روبروی خود دیدم که تقاضا می کرد اجازه دهم یک بیسیم بزند. من که شناختی از او نداشتم، مردّد شدم و به لحاظ امنیت و اینجا مقر بیسیم لشکر و .... همچنان جلوی در راه را بسته بودم. تا من به یک تصمیم برسم و تردیدم رفع شود، این رزمنده دلاور و با اخلاق خم شد و شروع کرد به بازکردن بند پوتین هایش. خیلی آرام و با حوصله این کار را می کرد تا قبل از اینکه خودش را معرفی کند، من به تصمیمی برسم وگرنه در آنجا درآوردن کفش معنا نداشت.
در همین حین، دوست سپاهی من بازگشت و تا جلوی در ایشان را دید، ظرفها را گذاشت و پرید، این غریبه آشنا را بغل کرد و ماچ و بوسه و بفرما و .... وقتی به پشت بیسیم می رفتند، دوست سپاهی ام رو به من کرد و گفت: فرمانده لشگر است دیگر!
من، بسیجی صفر کیلومتر و ... سرخ شدم و زرد شدم و حسابی خجالت کشیدم که چرا از ورود فرمانده لشکر به مقر بیسیم جلوگیری کرده ام؟! گرچه به لحاظ امنیتی کارم درست بود، ولی این فرمانده محبوب و محجوب و متخلق دلاور، بدون اینکه خود را معرفی کند، مرا شرمندۀ اخلاق فرماندهی خود کرد و بعد از اتما کارشف خداحافظی گرمی هم با من کرد و به گرمی دستم را فشرد و رفت که رفت!
از آن روز تا کنون هر وقت که مناسبتی پیش می اید و یا هنگام عبور از خیابان شیخ فضل الله و پل ستارخان، چشمم به عکس این شهید عزیز روی دیوار روبروی پل می افتد، آین خاطره یادآورم می شود و با بغض و اشک به این فرمانده دلاور و محبوب درود و صلوات می فرستم و امید دارم که در آن دنیا هم دست ما را بگیرد و فرماندهی کند. خدایش رحمت کند و به این دختر با وفا و صبور هم عزت و احترام روزافزون عنایت فرماید.

سلام
گزارش خوبي است ولي چرا در تيتر خبر نوشتيد "درگذشت"؟! بنا به اعتقادات ما و نص صريح قرآن شهدا زنده هستند لطف كنيد اصلاح فرماييد.
با تشكر