آقای اسماعیلی! ما مجاهد روز شنبه نیستیم که آویزان رئیس‌جمهوری باشیم

تدبیر24:رضا رئیسی - روزگار عجب بازی‌هایی دارد، البته در کشور ما طبق یک سنت دیرین تا بوده همین بوده، عده‌ای می‌کارند و جمعی دیگر درو می‌کنند، نوش جان‌شان، اما قرار نیست به حیثیت و اعتبار حرفه‌ای افراد نیز توهین شود و آنان سکوت پیشه کنند. در ستاد آقای روحانی از همان روز انتخابات و با بالا روی شانس دکتر روحانی با چهره‌های تازه‌ای برخورد کردیم، همان‌هایی که به یک‌باره اعتدالی شدند و طرفدار دو آتشه مرام و مسلک اعتدال، همان‌هایی که تا چند روز قبلش یا انتخابات را بلا موضوع می‌دانستند یا حسن روحانی را فاقد شانس، از این‌ها جالب‌تر آنانی بودند که سنگ دیگر کاندیداهای انتخابات را به سینه می‌زدند و ناگهان مشخص شد که چند دهه‌ای است در زمره حواریون آقایان روحانی بوده‌اند و ما خبر نداشته‌ایم.

چند ماه پیش‌تر از انتخابات در فضایی که همگان به‌خاطر دارند سرد و فاقد هیجان لازم بود، یگانه راه تغییر و احیای ساختار اجرایی و گذر از روندهای معوج را از معبر صندوق رای عنوان کرده و به قلم و قدم در این مسیر کوشیدیم و از دوست و دشمن متلک‌ها نثارمان شد، نوشتم که این انتخابات از پر شورترین انتخابات‌های تاریخ جمهوری اسلامی خواهد بود و نتیجه مطلوب اصلاح‌طلبان، انگ خوش‌بینی و توهم مفرط به ما زدند و تحلیل‌مان را خیال خام دانستند اما شد آن‌چه باید می‌شد. از فردای انتخابات نه سهمی طلب کردیم و نه پست و منصبی به واسطه تلاش‌های چندین ماه و قلم‌فرسایی‌های پرشمار خواستیم، هدف نجات کشور از فرآیندهای معوج و بازگشت عقلانیت و تدبیر به صحنه سیاسی و کنار روی افراط و تفریط بود که محقق شده بود. اما به قول «سعید لیلاز» مجاهدان شنبه سونامی‌وار آمدند تا مبادا از خوان نعمت عقب بمانند، باشد بازهم خیالی نبود، می‌شد و می‌خواستند و توانستند، ما منطبق بر رسالت خبری و وظیفه رسانه‌ای از دولت منتخب ملت به حمایت پرداخته و از اقدامات مثبت تقدیر کردیم و بی‌راه‌ها را گوشزد و بارها نوشتیم که راهی که تیم رسانه‌ای دولت می رود به ترکستان ختم می شود. دلمان می‌سوخت! آن دولتی که شرح ندانم‌کاری‌هایش مثنوی هفتاد من است و نیاز به شرح و بسط و تفسیر ندارد، با هزار فوت و فن رسانه‌ای و با زیرکی، خود را دیگر گونه جلوه می‌داد و این دولت و رئیس‌جمهوری آن که با میراثی سخت ناآشفته و با فشارهای بی‌امان داخلی و خارجی، در پی رتق و فتق بهینه امور بود، این‌چنین در انزوای رسانه‌ای و بدون بازتاب حداقلی از عملکردهای مثبت در عرصه‌های مختلف. روحانی تنها بود و هنوز هم تنهاست، چون بازوی رسانه‌ای ندارد، چون مردانی از جنس رسانه و هم‌دل و هم‌زبان با مشی و مرام اعتدال در کنارش نبوده و نیستند. با همه ناملایمات و نامنصفانه‌نگری‌ها برعهد خود مانده‌ایم، چون اهالی رسانه حلقه واسط میان ملت و دولت‌اند و رسالتی با عنوان آگاهی بخشی دارند. تاکنون نیز سعی کرده‌ام و کرده‌ایم که زبان به گلایه باز نکنیم، مبادا گزگی به دست فرصت‌طلبان و سوءاستفاده‌گران دهیم،

اما پاسخ دیروز «پرویز اسماعیلی» مسئول کمیته اطلاع‌رسانی نهاد ریاست جمهوری که در جواب به گلایه‌های اهالی رسانه از نحوه دعوت به مراسم افطاری رئیس‌جمهوری در رسانه‌ها انعکاس یافت، جمله‌ای داشت که دیگر نمی‌توان در برابر آن سکوت اختیار کرده و پاسخی مبذول نداشت. ایشان فرموده‌اند: ٬اجازه نمی‌دهم کسی با تهدید کنار منتخب مردم عکس یادگاری بگیرد!!!٬ این‌که چه کسانی ایشان را تهدید کرده‌اند یا از اساس یک فعال رسانه‌ای برای دعوت یا عدم دعوت به یک مراسم افطاری کسی را تهدید می‌کند یا خیر!! و چه در پشت پرده اختلافات میان برخی ارکان تیم اطلاع‌رسانی دولت می‌گذرد و اهالی رسانه به کم و کیف آن اشراف دارند و این فرافکنی‌ها و خبر پردازی‌ها از چه روست بماند به جای خود که شرح مفصل می‌خواهد. اما نقد حقیر به این جمله زشت سخیف و وقیحانه‌ای است که شآن اهالی رسانه را تا حد خواستاران و یا بهتر بگوییم آویزانان برای گرفتن عکس یادگاری با رئیس‌جمهوری تقلیل می‌دهد.

«پرویز اسماعیلی» که مصداق بارز و عصاره واضح مجاهدان روز شنبه است و از ستاد «محمدباقر قالیباف» به قلب اطلاع‌رسانی دولت روحانی آمده و ذوق زده از این کسب منصب در فیس بوک خود چنین انتصابی را بی‌سابقه می‌خواند، با چه حق و اجازه‌ای اهالی رسانه و شآن آنان را تا این حد تقلیل می‌دهد؟! آقای اسماعیلی مگر ما رئیس‌جمهور ندیده هستیم؟ شما اهالی رسانه را چه فرض کرده‌اید؟ ما روزنامه‌نگاریم، اهل اندیشه و قلم همانی که خداوند به خودش و آن‌چه می‌نگاردش قسم یاد می‌کند، این سیاست‌مداران هستند که به قلم و فکر و اندیشه ما محتاج‌اند و از آن بهره می‌گیرند و خود را به مخاطبان عرضه می‌کنند، رئیس‌جمهورها و ده‌ها مثل آن‌ها می‌آیند و می‌روند، اما این ما هستیم که در خاک اندیشه‌ورزی و نگارگری این مرز و بوم ریشه داریم و ماندگار. شما البته در بندی از نوشته خود حساب عموم اهل رسانه را سوا کرده‌اید، شاید که از زیر بار این توهین آشکار شانه خالی کنید اما زهی خیال باطل، نوع نگاه تقلیل‌گر، باسمه‌ای و فاقد ادب و متانت شما به اهل رسانه که کعبه آمال و آرزویش عکس یادگاری گرفتن با رئیس‌جمهوری در مراسم افطاری است، عمق پندار معوج و ناپخته شما را به خوبی نشان می‌دهد. کار شما البته با سوابق درخشانی که طی این مدت از خود بر جای گذاشته‌اید و به وقت مقتضی گفتنی‌هایش بازگو خواهد شد، از این حرف‌ها گذشته، اما یادتان باشد اهالی رسانه که در سخت‌ترین شرایط به ایفای وظایف ذاتی خود می‌پردازند، جیره بگیر و وام‌دار هیچ‌کس نیستند و اجازه توهین به این صنف را فارغ از نگرش‌ها و‌ گرایش‌های سیاسی نخواهند داد