خودکشی دانشجوی نخبه دانشگاه شریف

  تدبیر24:  مرد میانسال در خانه را به آرامی بست. بالای سرش پر از بنرهای ترحیم بود. او پدر یکی از دانشجویان ٢١ ساله رشته هوا فضای دانشگاه شریف است که بامداد پنجشنبه هفته گذشته خود را در پارک پلیس تهران دار زد. لباس مشکی به تن داشت و سطل زباله ای را با یک دست حمل می کرد. او همان مردی است که ساعت هفت صبح پنجشنبه، خبر خودکشی را از اهالی شنید اما نمی دانست وقتی به پارک برسد، جنازه آشنایی خواهد دید؛ پسرش را که زیر پارچه ای سفید در سکوت غرق شده بود.

او گفت هرگز با دیدن صحنه خودکشی پسرش گریه نکرد و سعی کرد خود را به خدا بسپارد. محلی که پسرش در آنجا برای همیشه به زندگی خود پایان داد، نزدیک خانه شان است تا آن حد که مرد عزادار سرش را به سوی آن چرخاند و گفت: «در همین پارک پلیس، آن ور دیوار خودش را دار زد.»

 طناب یکی از بنرها شل شده بود و باد مدام آن را تکان می داد. تعدادی از اساتید رشته هوا و فضای دانشگاه صنعتی شریف در سوگ دانشجوی شان، آن را روی دیوار نصب کرده بودند. پدر شایان آن را با دست نشان داد و با لهجه غلیظ آذری درباره حادثه گفت: «پسرم دانشجوی هوافضا بود. ساعت ٦:٣٠ صبح پنجشنبه هفته قبل متوجه شدم از خانه بیرون رفته. فکر کردم کلاس دارد و به دانشگاه می رود. خودم هم چند دقیقه بعد به نانوایی سر خیابان رفتم و برای صبحانه نان خریدم. طرف های ساعت هفت یکی از همسایه ها مرا دید و گفت دوباره در پارک پلیس یک نفر خودکشی کرده و ماشین پلیس آمده و مردم جمع شده اند.»

مرد سپید موی دستانش را در هم قفل کرد و ادامه داد: «وقتی به پارک رسیدم، مردم جمع شده بودند. روی جنازه پارچه انداخته بودند اما هنوز اورژانس نیامده بود. از همهمه جمعیت فهمیدم که جنازه یکی از اعضای خانواده من است. رفتم نزدیک تر ببینم کیست، دیدم پسر خودم است.» خانواده شایان آخرین بار او را سر میز شام دیده بودند. «او سال گذشته هم از خودکشی حرف زده و دکتر برایش قرص تجویز کرده بود.» چشمان مرد مشکی پوش پس از گفتن این حرف، ثانیه ای بسته شد؛ حادثه برایش زنده شده بود: «شایان با یک طناب خودش را حلق آویز کرده بود. وقتی رسیدم، او را پایین آورده بودند. دو ساعت طول کشید تا اورژانس آمد و بعد هم به پزشکی قانونی منتقلش کردند.»

خانواده دانشجوی ناکام دانشگاه شریف، اعضای او را به بیماران نیازمند اهدا کرده اند: «در پزشکی قانونی یک نفر مسوول همین کار است. او به ما گفت می توانیم تعدادی از اعضای بدن شایان را اهدا کنیم. ما هم قبول کردیم تا بیماران نیازمند به زندگی دوباره برگردند.»

حرف های مرد کوتاه قامت با ابراز احساسات تعدادی از اهالی محل تکه تکه می شد. زنی که دو نایلون پر از شیر و پنیر دستش بود، کمی بغض را چاشنی کلامش کرد و گفت: «تسلیت می گم. ان شاءالله غم نبینی». پسر جوان دیگری هم همزمان با زدن دکمه دزدگیر ماشینش، دست پدر شایان را فشرد و گفت: «با شنیدن خبر واقعاً ناراحت شدیم. خدا رحمتش کند. ببخشید در مراسم نبودم.»

آن زن و مرد، از همسایه های خانواده داغداراند که هرکدام حرف های زیادی درباره دلیل خودکشی شایان شنیده اند. عده ای شنیده اند که او با خانواده اش مشکل داشت، عده ای دیگر از بیماری روحی او حرف می زدند و همسایه هایی هم پیدا می شدند که رد پای یک رابطه عاشقانه نافرجام را در حادثه می جستند. اما پدر شایان هیچ کدام از این حرف ها را قبول نداشت. او می گفت: «شایان با دختری رابطه نداشت. اگر این طوری بود ما خودمان می فهمیدیم و اقدام می کردیم، چون اعتقادمان این است که وقتی بچه هایمان درسشان تمام شد به زندگی شان سر و سامانی بدهیم و برای شان آستین بالا بزنیم.»

پدر شایان معلم بازنشسته است. او می گفت پسرش پیش از این نیز تهدید به خودکشی کرده بود: «شایان پارسال همین موقع ها درباره خودکشی حرف زده بود. من او را دکتر بردم و آنها برایش دارو تجویز کردند. خودم فکر می کنم به خاطر استفاده زیاد از گوشی و اینترنت بود که روی اعصابش اثر منفی گذاشته بود و باعث شد دست به خودکشی بزند.»

پدر شایان لحظه ای سکوت کرد، سرش را پایین انداخت و با یک «اما» لحنش را تغییر داد و با بغض گفت: «اما پسرم قرص هایش را مرتب نمی خورد. من شش فرزند داشتم اما دیگر یکی از آنها را تا آخر عمر نخواهم دید.» پدر شایان سطل زباله را از روی زمین برداشت و به خانه بازگشت، پشت در تصویر پسرش را چسبانده بود که زیرش نوشته بود: «بچه ها، حلالم کنید».