به نظر من مهمتر از سوال و جواب‌ها، نفس مصاحبه مطبوعاتی زنده آقای روحانی بود که ارزش داشت.
تدبیر24: به نظر من مهمتر از سوال و جواب‌ها، نفس مصاحبه مطبوعاتی زنده آقای روحانی بود که ارزش داشت. نفس اینکه رئیس‌جمهور می‌آید جلوی یک دو جین خبرنگار و روزنامه نگار داخلی و خارجی می‌نشیند و به پرسش‌های آنها پاسخ می‌دهد بسیار حائزاهمیت است. نکته مهم آن است که همه برنامه زنده بود و رئیس‌جمهور حتی از پرسش خبرنگار کیهان و خبرگزاری فارس هم اطلاع نداشت. ممکن است که ما ایراد بگیریم و بگوییم پرسش‌ها کلیشه‌ای بودند و در نتیجه پاسخ‌های کلیشه‌ای را هم به بار آوردند. اینکه پرسش‌ها کلی و کلیشه‌ای ممکن است بوده باشند؛ به اصل برنامه مربوط نمی‌شود. این را باید به پای سوال کننده‌ها بگذاریم که محافظه کارانه و با قید احتیاط سعی می‌کنند از رئیس‌جمهور سوال کنند. اما خود چنین برنامه‌ای حکایت از پیشرفت توسعه سیاسی در ایران می‌کند. رئیس‌جمهور آمریکا، نخست‌وزیر هند یا سران کشورهای توسعه‌یافته دیگری هم ایضا چنین مصاحبه‌های مطبوعاتی ترتیب می‌دهند و خبرنگاران عملا هرچه را که مایل باشند از آنها می‌پرسند. همه برنامه هم به صورت زنده در برابر دوربین‌های تلویزیون‌ها و شبکه‌های ماهواره‌ای پخش می‌شود. اما نباید فراموش کنیم که نه آقای ولادیمیر پوتین حاضر شدند در دوران نخست‌وزیری‌شان مصاحبه مطبوعاتی زنده پخش کنند نه جناب امیر بحرین در همسایگی‌مان و نه پادشاه عربستان. نمی‌خواهم بگویم که توسعه سیاسی ما به واسطه یک فقره مصاحبه مطبوعاتی زنده آقای روحانی به غایت اعلی رسیده است اما در عین حال فرصت مغتنمی است و اتفاقا یکی از ملزومات توسعه سیاسی. در همین مملکت محمدرضا پهلوی هرگز حاضر نشد با خبرنگاران داخلی به صورت زنده مصاحبه کند. چند بار مصاحبه مطبوعاتی با خبرنگاران خارجی انجام داد اما سوالات از مدتها قبل باید به اطلاع «وی» می‌رسید و خبرنگار حق نداشت بیرون از سوالاتی که قبلا به اطلاع رسیده سوال دیگری نماید. ضمن آنکه هیچ وقت هم مصاحبه‌ها به صورت زنده نبود. بنابراین فارغ از آنکه در آن یک ساعت و نیم چه گذشت، نفس برگزار شدن چنین برنامه‌ای به هرحال تلاشی در جهت توسعه سیاسی به حساب می‌آید. شاید یک دلیل پرسش‌های کلیشه‌ای و محافظه‌کارانه به واسطه بسیار کم بودن اینگونه برنامه‌ها باشد. یقینا اگر تعداد این برنامه‌ها افزایش پیدا کند و مهمتر از آن، اگر خبرنگاران داخلی یقین پیدا کنند که اگر پرسش‌های «ناحق و ناجوری» از رئیس‌جمهور بپرسند بعدا مورد مواخذه قرار نخواهند گرفت، ما در مصاحبه‌های بعدی شاهد خواهیم بود که پرسش‌ها خیلی جدی‌تر شده و به مسائل واقعی‌تر جامعه بپردازد. در خصوص نشست روز گذشته رئیس‌جمهور با اصحاب رسانه به نظر می‌رسد که سه نکته پیش از همه مورد پرسش سوال‌کنندگان بود: توافق هسته‌ای، موضوع حصر و مسائل اقتصادی. در یک جمع بندی کلی باید گفت که پاسخ یا درست‌تر گفته باشیم استدلال آقای روحانی در پاسخ به کیهان که چرا توافق وین به مجلس نباید برود خیلی مستدل و قانع‌کننده نبود. ایشان در پاسخ روزنامه کیهان گفتند که هیچ یک از شش کشور دیگر مذاکره کننده با ایران هم توافق وین را به پارلمان‌هایشان نفرستاده‌اند. این حرف البته تا حدودی درست است اما نباید فراموش کنیم بزرگترین مشکلی که رئیس‌جمهور آمریکا با آن روبه‌روست بررسی توافق وین در کنگره و سنای آمریکاست. در عین حال این زمزمه که مجلس در راس امور کشور نباشد و متاسفانه از چند سال قبل در کشور شاهد آن بودیم به هیچ رو شیوه درستی نیست. ممکن است در خصوص توافق وین استثنائا حق با آقای روحانی باشد اما این درست نیست که مجلس هیچ اشراف و هیچ مداخله‌ای در خصوص برنامه‌های هسته‌ای کشور نداشته باشد. در خصوص اقتصاد، آقای روحانی پاسخشان کاملا کلیشه‌ای بود در حالی که انتظار می‌رفت به ریشه اصلی مشکلات اقتصادی ایران اشاره می‌کردند. یقینا آقای روحانی می‌دانند که ریشه‌های همه گرفتاری‌های اقتصادی ایران به اقتصاد ناکارآمد، دولتی که با فساد هم متاسفانه بیش از یک دهه است عجین شده، بازمی‌گردد. چه توافق وین صورت می‌گرفت و چه توافق وین صورت نمی‌گرفت آقای روحانی باید پاسخ می‌دادند مادامی که اقتصاد ایران، دولتی باقی بماند انتظار معجزه و جهش اقتصادی نمی‌رود. البته ایشان تلاش کردند تا حدودی که به برخی‌‌ها برنخورد به این مساله اشاره کنند.
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
