معلم فداکار

تدبیر24 :رحیم عبادی-هفته گذشته کتاب فداکاری بازهم شکفته شد و زنده‌یاد «حمیدرضا گنگوزهی»، معلم فرهیخته با نثار جان خویش، راه فداکاری در عرصه تعلیم و تربیت را استمرار بخشید. این نخستین‌بار نیست که معلم فداکاری برای نجات جان شاگردانش همه هستی خود را تقدیم می‌کند و قطعا آخرین‌بار هم نخواهد بود؛ گویا اقتضای شغل معلمی است که همچون شمعی بسوزد تا پروانه‌ها زندگی را تداوم بخشند.

 درس‌های فراوانی در این فداکاری نهفته است ازجمله:  ١- معلمی شغل نیست، عشق است و هنر، بخشیدن است و حیات‌دادن، فداکاری است و ازخودگذشتن؛ نمونه‌اش زنده‌یاد «حمیدرضا گنگوزهی» که در آغاز زندگی مشترک در شرایطی که هنوز شرایط شغلی ناپایداری داشت، از همه‌چیزش برای حیات شاگردان خویش گذشت. ٢- فداکاری معلمان قابل‌تقدیر است اما این یک ‌سوی واقعه است؛ آن سوی دیگر مسئولیت‌هایی است که برعهده دیگران قرار می‌گیرد. نابسامانی‌های برخی فضاهای آموزشی و قربانی‌شدن سالانه تعدادی از دانش‌آموزان امری است که نباید از آن غفلت شود و بر مسئولیت و پاسخ‌گویی وزارت آموزش و پرورش به‌ویژه «سازمان نوسازی و تجهیز مدارس» می‌افزاید. این مهم با ارسال پیام تسلیت و اعلام همدردی از سوی مسئولان ذی‌ربط تسکین نمی‌یابد.

بلکه باید با عذرخواهی، پذیرش مسئولیت و تعهد برای جبران کاستی‌ها همراه باشد.
٣- معلمان سرمایه اجتماعی و از گروه‌های مرجع جامعه محسوب می‌شوند. یکی از دلایل آن، برخورداری این قشر فرهیخته از ارزش‌های والای انسانی و اسلامی همچون فداکاری و ازخودگذشتگی است. شرط تداوم این ارزش‌ها، ارج‌نهادن کل جامعه ازجمله دولت به فداکاری‌های معلمان است. توجه ویژه به منزلت اجتماعی و معیشت آنان و تلاش مؤثر برای رفاه و امنیت اجتماعی فرهنگیان، حداقل انتظار معلمان از مسئولان است. نمی‌توان با میانگین حقوق دریافتی زیر خط فقر، انتظار فداکاری و ایثارگری روزافزون داشت.
٤- فداکاری، گذشت، بخشش، احساس مسئولیت اجتماعی، وجدان کاری، همدلی و... ارزش‌های مهم ایران عزیز ماست که نباید کم‌رنگ شود؛ باید از همه ظرفیت‌ها برای تعالی و ترویج آن بهره گرفت. این مختص معلمان نیست بلکه باید همه آحاد جامعه را دربر گیرد و مسئولان و دست‌اندرکاران باید بیش از همگان بر این امر، نه در کلام و شعار و حرف بلکه در عمل، متعهد شوند. درج این فداکاری‌ها در برنامه‌های درسی مدارس همچون دهقان فداکار و تداوم آن در رسانه‌های جمعی و نهادهای فرهنگی می‌تواند روح فداکاری را در جامعه همیشه زنده و جاوید نگه‌ دارد اما این کافی نیست؛ آنچه جامعه ما بیش از هر زمان به آن نیازمند است، عمل مسئولان و راهبران جامعه به تعهدات خویش در برابر معلمان و مردم فداکار ایران اسلامی است.