برخي القائات سياسي به او مبني بر داشتن آراي فراوان سبب كانديداتوري و ناكامي او شد.
تدبیر24 :مطهره شفيعي- ديروز بود كه يك نماينده مجلس خبر داد علي لاريجاني براي دلجويي از عارف به منزل او رفت. اين ديدار پيام هاي زيادي در خود دارد و كليدي‌ترين نكته آن پايان رقابت و آغاز رفاقت است. شايد نگاه سياسي و جناحي به رياست مجلس بود كه اجازه نداد عارف در هيات رئيسه خود قرار گيرد. بايد در نظر داشت قهر در ادبيات سياسي كشور نقشي ندارد و آنچه براي مردان اين عرصه از اهميت برخوردار است قدرت پذيرش اشتباه و گام نهادن در مسير جبران آن است. همگان آگاه هستند كه عارف در انتخابات رياست‌جمهوري سال ۹۲ پس از درخواست بزرگان اصلاح‌طلب و ميانه رو، از عرصه رقابت كنار رفت و روحاني با حمايت اين دو طيف بركرسي رياست جمهوری نشست. در انتخابات مجلس دهم با تصميم بزرگان اصلاح‌طلب و ميانه رو، عارف در سر ليست اميد قرار گرفت تا به عنوان منتخب اول تهران به بهارستان برود كه اين موضوع پاسخي به انصراف او در سال ۹۲ بود اما در موضوع راي نياوردن عارف براي رياست مجلس نبايد گروهي را مقصر دانست چرا كه پيش از نام‌نويسي عارف براي رياست از سوي شخصيت‌هايي كه مي‌دانستند در اين عرصه منافع ملي و نه تمايلات سياسي بايد در اولويت قرار گيرد، به او توصيه شده بود كه شرايط كنوني طالب تداوم لاريجاني است و او نبايد خود را كانديدا كند اما برخي القائات سياسي به او مبني بر داشتن آراي فراوان سبب كانديداتوري و ناكامي او شد. اكنون كه بسياري از موضوعات مشخص و روشن شده است بايد اصلي‌ترين عامل ناكامي عارف را بندبازاني دانست كه منافع شخصی را در اولويت قرار دادند و امروز هم براي مقصر جلوه ندادن خود هجمه به دلسوزاني را در دستور كار قرار داده‌اند كه بارها به عارف توصيه كرده بودند براي رياست مجلس به تامل بيشتري نياز است.
چه كسي پيروزي را به عارف القا كرد؟
سياست غير قابل پيش بيني است اما آنگاه كه حوزه منافع ملي تعريف مي‌شود بايد يك رنگ بود و تنها يك‌رنگ! به ويژه آنكه در مجلس شوراي اسلامي تغيير چهره بسيار مشهود و البته منفور است. انتخابات مجلس دهم بسياري از پنهان‌ها را آشكار و بسياري از رفتارهاي در زير نقاب را آشكار كرد و نشان داد هر طيف و فردي به چه نيتي وارد عرصه شده است. آنهايي كه روزي بر طبل حمايت از عارف مي‌كوبيدند و ميانه روها كه رياست لاريجاني را به صلاح پارلمان در اين مقطع مي‌دانستند، پس از مسجل شدن عدم رياست عارف بر مجلس دهم رويكرد خود را به شكل واضحي تغيير دادند و در مدح لاريجاني نوشتند که البته رئیس مجلس هم آنها را به خوبی می‌شناسد. شايد پر بيراه نباشد اگر نام اين مشي سياسي را نان به نرخ روز خوردن يا عافيت طلبي سياسي گذاشت. البته اين مشي مختص دوره كنوني نيست و از گذشته وجود داشته است. چنانكه همين چند روز قبل بود كه آيت‌ا... سيد حسن خميني گفت: «من بودم و ديدم كه چه كساني بودند و چه كساني نبودند؟ چه كساني بعد سر سفره نشستند و چه كساني از اول زجر كشيدند. من در متن مبارزه بودم و مي‌دانم چه كساني براي انقلاب چوب خوردند و چه كساني وقتي پلو را آوردند سر سفره آمدند. البته سفره انقلاب متعلق به همه است. همه بنشينند؛ اما جاي بقيه را تنگ نكنند.»
گعده اصلاح‌طلب نماها
اكنون تركيب مجلس به ثبات رسيده و اعضاي هيات رئيسه مشخص شدند و رئيس و نواب آن از طيف ميانه‌رو هستند. براي مشخص شدن چهره اصلاح‌طلب نماها لازم است مروري كوتاه بر مواضع آنان پيش از انتخاب اعضاي هيات رئيسه داشت. مثلا درباره علي لاريجاني عنوان كردند كه او يك اصولگراست و راي دادن اعضاي ليست اميد به او براي جلوس بر كرسي رياست شايسته نيست. نكته قابل تامل در اينجا بود كه فراموش كردند لاريجاني در ليست اميد قم حضور داشت و نه ليست اصولگرايان اين شهر. بنابراين تبليغ به راي ندادن به لاريجاني نوعي خودزني سياسي بود كه در نهايت نتيجه يا عايدی برای این بند بازان سياسي نداشت. آن زمان كه از آنان علت مخالفت شان با لاريجاني سوال مي‌شد اينگونه پاسخ مي‌دادند كه رياست مجلس دهم بايد به يك اصلاح‌طلب برسد! اما به اين سوال پاسخ ندادند مگر تعهد ندارند كه منافع ملي را بر منافع حزبي و جناحي ارجح بدانند؟ پس اينك چه شده كه اقليتي اصلاح‌طلب‌نما در پي فضاسازي هستند و بهانه به دست دلواپسان دادند كه اختلاف در اردوگاه اصلاح‌طلبي را جار بزنند؟ يا درباره مسعود پزشكيان كه نايب‌رئیس اول مجلس شد برخي از مدعيان اصلاح‌طلبي با دلواپسان همنوا شدند و عنوان داشتند كه راي بالاي پزشكيان حاصل آراي اصلاح‌طلبان مجلس نيست بلكه او از آراي قوميتي و چند اصلاح‌طلب براي حضور بر كرسي رياست بهره برده و يك روزنامه مدعي اصلاح‌طلبي هم نوشته بود كه «۵۰ راي مسعود پزشكيان كه منجر به آن شده او به هيات رئيسه برسد دلايل غيرسياسي دارد و بيشتر بازمي‌گردد به اعتقادات قومي» كه ادعاي مضحكي بود و نشانه محبوبيت پزشكيان و محبوبيت او در ميان تمام اقشار سياسي مجلس در روز دوشنبه نمايان شد كه پزشكيان در غيبت لاريجاني بر كرسي رياست نشست و از هر طيفي به او تبريك گفتند. شايد اصلاح‌طلب نماها هنوز آن گفته پزشكيان را در خاطر دارند كه در سال ۹۲ گفته بود: «من به گرايش‌هاي سياسي افراد كاري ندارم و در زمان اصلاحات هم كه وزير بودم كاري به گروه‌هاي سياسي و اصلاح‌طلبي نداشتم.» به هر حال نمي‌توان منكر آن شد كه راي مردم در سال ۹۴ راي به گروه‌هاي سياسي نبود و عقلاي اصلاح‌طلب و ميانه روها اين موضوع را پيش بيني كرده بودند كه ليست ائتلافي به نام اميد ارائه كردند و پيروز شدند، اما كاش برخي فرصت طلبان با تخريب آنهايي كه اهل باج دادن نبودند، در مسير پيروزي به تلاش بي‌حاصل براي اختلاف افكني نمي‌پرداختند. امروز نتيجه اعتماد به بندبازان سياسي با دلخوري عارف نمايان شد و لاريجاني كه خود را وارد گود فرصت طلبان نكرد تا پيروز شود به ديدار او رفته تا وعده مجلسي بدون حاشيه را محقق كند.
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
