چقدر فوتبال ایران «اما» دارد. «اما» وزارت ورزش و جوانان او را فاقد صلاحیت نشستن روی نیمکت امیدها تشخیص داد. به صورت رسمی اعلام نشد اما نمی شد رازی تا این اندازه بزرگ را زیر فرش یا توی کشوهای ده قفل و هزار کلید اداری قایم کرد.
تدبیر24: پائیز سال 1393 قرار بود سرمربی تیم ملی امید شود. مردی که گرچه در پرسپولیس توقعات را برآورده نکرد اما با سپاهان اصفهان خوش درخشید. ستاره سابق دیناموزاگرب که با راپیدوین به مقام نایب قهرمانی جام برندگان جام اروپا در سال ۱۹۸۵ نیز رسیده بود و با هدایت تیم ملی کرواسی در اروپا اسم و رسمی داشت، مشتاق بود به حسرت تقریباً نیم قرنه حضور تیم ملی امید ایران در المپیک خاتمه دهد اما ...
چقدر فوتبال ایران «اما» دارد. «اما» وزارت ورزش و جوانان او را فاقد صلاحیت نشستن روی نیمکت امیدها تشخیص داد. به صورت رسمی اعلام نشد اما نمی شد رازی تا این اندازه بزرگ را زیر فرش یا توی کشوهای ده قفل و هزار کلید اداری قایم کرد.
رسانه ها نوشتند که او «دائم الخمر» بوده. واژه ای که آدم را یاد تلو تلو خوردن بازیگران فیلمفارسی های عصر سیاه و سفید می اندازد. آنها که که گرچه «راست» می گفتند اما «کج» راه می رفتند و به در و دیوار می خوردند و پهن کوچه و خیابان می شدند.
زلاتو کرانچار از دور اتوکشیده و مرتب نشان می داد. خوش پوش و بدون اضافه وزن. دوربین ها هم تصویری از تلوتلو خوردن یا پرت و پلاگویی معمول مست جماعت از او ثبت نکرده بودند. ولی حالا متهم بود که سراغ خمره می رود و آنقدر لب تر می کند که دائم الخمر می شود.
علی رغبتی عضو کمیسیون مربیان خارجی در تماس تلفنی ای که با برنامه نود داشت مدعی شد که زلاتکو کرانچار در تمرینات و زمین فوتبال مشروبات الکلی مصرف کرده که این خلاف قوانین فوتبال و البته موازین شرعی در ایران است. وقتی عادل فردوسی پور سماجت کرد و مدرک خواست، رغبتی جواب داد:« بله ما مدارکی داریم که ایشان در رختکن و زمان تمرین الکل مصرف کرده اند».
دائم الخمر فوتبال ما در لیگ قهرمانان اروپا
طبیعی بود که انتظار نمی رفت عادل فردوسی پور به سبک پلیس از او بخواهد بطری های خالی و خمره های شکسته را بیاورد و جلوی دوربین نشان دهد اما همین حرف ها هم کم بازخورد نداشت. اعلام جرم علیه کسی که حتی فرصت دفاع به او داده نشد آن هم از رسانه ای که مدام درس اخلاق به خلایق می دهد غافلگیر کننده بود.
محمد مایلی کهن که معمولاٌ صریح حرفش را می زند همان روزها با دفاع از این تصمیم گفت: «کرانچار سرمربی تیم مقدونیه هم بوده و به خاطر موضوع شرب خمر کنار گذاشته شد.»
اتهام آنقدر دُرشت بود که نمی شد از او دفاع کرد. چطور می شد از زلاتکوی شرابخوار، مردی که بوی الکل می داد و قرار بود جوان های مثل دسته گل ما زیر دستش کار کنند دفاع کرد؟ البته کم نبودند کسانی که گفتند او گزینه مورد علاقهحبیب کاشانی بوده و اختلاف وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال باعث شد این اتهام بزرگ را به او ببندند. اتهامی که دهان همه را بست.
کرانچار اما در واکنش ترجیح داد ضمن تشکر از «مردم خوب اصفهان» و مسئولان سپاهان با ادبیاتی دیپلماتیک بگوید: از رسالت دبیر کمیته نظارت بر مربیان خارجی وزارت ورزش بسیار تعجب زده و مایوس شده ام.
قصه تمام شد. مرد دائم الخمر بعد از تجربه کوتاهی در قطر به زادگاهش برگشت و سرمربی تیم دینامو زاگرب کرواسی شد. او شب گذشته بعد از حذف سالزبورگ اتریش گفت: خیلی خوشحال هستیم و در رختکن اشک شوق ریختیم. صعود دینامو به مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا یکی از بزرگ‌ترین موفقیت‌های دوران مربیگری‌ام است.
دائم الخمر فوتبال ما با دیناموزاگرب به مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا راه یافت و تیم ملی امید ایران با محمد خاکپور مثل چهل سال گذشته شکست خورد و به المپیک ریو راه نیافت.
سوال اما هنوز بی پاسخ است؛ یعنی تنها دائم الخمر فوتبال ایران زلاتکو کرانچار بود، باقی بازیکنان و مربیان خارجی فقط آب معدنی و نوشابه گازدار می خورند یا دستور رسیده؛ لازم نیست دهان شان را ببویند مبادا الکل خورده باشند؟!
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
