برای حمایت از روحانی، طلب سهم نمی‌کنیم

اقدامات دولت روحانی در زمینه تحقق به وعده‌های سال ۹۲ مبنی بر گشودن فعالیت در عرصه‌های اجتماعی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

در بخش‌هایی که در محدوده اختیارات دولت است مانند بحث صدور مجوز به نشریات و رسانه‌هایی که متقاضی انتشار در قالب روزنامه یا هفته نامه هستند، دولت عملکرد افتخارآمیزی دارد و روال معطلی و عدم صدور مجوزها که در دولت قبل یک روال عادی شده بود و برخورد سلیقه‌ای می‌شد را در دولت یازدهم شاهد نبودیم. در دولت قبل این‌گونه بود که یکی می‌توانست نشریه داشته باشد و دیگری که نظری متفاوت داشت، حق داشتن نشریه نداشت. این موضوع در دولت جدید رفع و رجوع شد. به عنوان مثال در دولت قبل، هیات نظارت بر مطبوعات، هفته‌نامه استانی بنده که درخواست تبدیلش به روزنامه را کرده بودم، بدون هیچ‌گونه ضابطه قانونی و تنها به دلیل آنکه سلیقه مرا نمی‌پسندیدند تصمیم ‌گرفتند با درخواست بنده موافقت نشود اما در دولت آقای روحانی افراد همسو با دولت هستند و افرادی هم‌ سلیقه دولت را قبول ندارند که هر دو گروه می‌توانند در چارچوب قانون مجوز انتشار نشریات و رسانه دریافت کنند. درباره صدور مجوزهای برگزاری سخنرانی‌ها و میتینگ‌ها نیز تا جایی که به دولت مربوط می‌شود، کوتاهی نکرده‌اند، اما ممکن است عده‌ای خودسر در مکانی، برنامه سخنرانی‌ها را برهم زده باشند، مانند اتفاقاتی که معمولا در برخی مراسم ۱۶ آذر شاهد بودیم که ربطی به دولت نداشت و امنیت آنان باید توسط نهادهای دیگر تامین شده و با خاطیان برخورد شود.

دولت آقای روحانی در حوزه احزاب و فعالیت‌های سیاسی چگونه عمل کرده است؟

دولت در مورد صدور مجوز فعالیت‌های گروهی، احزاب، ان‌جی‌اوها و تشکل‌ها عملکرد خوبی در چارچوب ضابطه‌ها و قوانین داشته است. در این مدت تشکل‌های متعددی مجوز گرفتند، از جمله حزب اتحاد ملت ایران که مجوز تشکیل آن در همین دولت صادر شد. در صورتی که ما در دولت قبل به دنبال تاسیس و فعالیت چنین مجموعه‌ای بودیم که محقق نشد و سرانجام در دولت روحانی بود که توانستیم مجوز فعالیت خود را دریافت و کنگره برگزار کنیم. فکر می‌کنم دولت روحانی در بخش سیاسی تا جایی که اختیار داشته عملکردی موفق و قابل دفاع داشته است.

انتقادپذیری و ظرفیت پذیرش اشتباه در این دولت تا چه اندازه قابل دفاع است؟

به غیر از برخی موارد که گاهی یک وزیر یا مقام در دولت، خویشتنداری لازم را از خود نشان نمی‌دهد، شبیه همین اتفاقی که برای وزیر راه دولت در برابر یک خبرنگار رخ داد و خود وی هم بعد از آن اعتراف کرد که باید صبوری بیشتری از خود نشان می‌داد، در مجموع معدل کلی دولت آقای روحانی از خود رئیس‌جمهور تا مجموعه‌های درون دولت نسبت به شنیدن و پذیرش انتقادها و رویکرد مثبت در انتقادپذیری قابل دفاع است. بارها اتفاق افتاده که در دولت آقای روحانی، وزیری از مردم عذرخواهی کرده است. از نمونه‌های بارز این مسائل هم می‌توان به حادثه مرگبار و تلخ قطار مشهد-تبریز اشاره کرد که منجر به استعفا و عذرخواهی مدیرعامل راه‌آهن کشور شد، یا در بحث حقوق‌های نامتعارف، دولت برخلاف رویه دولت گذشته که از عملکرد خوب یا بد خود دفاع می‌کرد، اقدام به عذرخواهی کرد، اما نباید جمله احمدی‌نژاد که می‌گفت خط قرمز من کابینه من است را فراموش کرد. دولت با این کار اصل عمل نادرست را پذیرفت و آقای روحانی پاسخی منطقی به آن داد. رئیس‌جمهور در اولین اقدام کسانی که در دولت مرتکب چنین تخلفی شده بودند را برکنار کرد. همچنین دولت تلاش کرد حقوق‌های نامتعارفی را که پرداخت شده بود، بازپس گیرد و به صندوق دولت بازگرداند و در این مسیر موفق هم شد و توانست تمامی حقوق‌های نامتعارف را بازگرداند. دولت و دولتمردان در جاهای مختلفی انتقادها را پذیرفته و عذرخواهی کردند که اگر به آرشیو عملکرد دولت مراجعه کنیم و آن را با دولت گذشته مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که دولت تا به حال عملکرد قابل قبولی داشته است.

برخی معتقدند آقای روحانی برخلاف آنچه تصور می‌شد در دولت خود سهمی ناچیز به اصلاح‌طلبان داد. اگر این موضوع را صحیح بدانیم، دلیل حمایت تمام قد و مجدد این جریان از او چه می‌تواند باشد؟

اصل این موضوع درست است و جریان اصلاحات با نگاه بلندی که به منافع ملی داشته، بدون کمترین چشمداشتی به کرسی‌های دولتی و حتی بدون اینکه آقای روحانی پیشینه اصلاح‌طلبی داشته باشد یا با این جریان ارتباط فکری داشته باشد، تنها به دلیل در نظر گرفتن مجموعه شرایط کشور و گفتمانی که آقای روحانی انتخاب کرده بود، پشت سر وی قرار گرفت و حتی آقای عارف، کاندیدای اختصاصی اصلاح‌طلبان نیز فداکارانه به نفع روحانی کناره‌گیری کرد. اصلاح‌طلبان مجموع دستاوردهای سیاسی خود را در راستای حمایت از آقای روحانی قرار دادند اما بعد از روی کارآمدن روحانی اگر چه اصلاح‌طلبان در دولت حضور داشتند اما این حضور متناسب با آن مایه‌ای نبود که این جریان در حمایت از رئیس‌جمهور گذاشته بود. در همین حال جریان اصلاح‌طلب نگاهی بلندمدت و استراتژیک دارد و بیشتر از آن به منافع ملی اهمیت می‌دهد. جریان اصلاحات، منافع جناحی را برای رسیدن به قدرت در جهت خدمت به کشور و مردم می‌خواهد و هیچ‌گاه به دنبال سهم خواهی نبوده است. هچنان که بزرگان این جریان، شخصیت‌ها و احزاب اصیل آن نیز، هنگامی که حرف از حمایت مجدد از آقای روحانی زده شد، تاکید کردند که ما بدون سهم‌خواهی و تنها برای جلوگیری از عقبگرد کشور و حفظ منافع ملی وارد عرصه می‌شویم. این موضوع به نجابت جریان ریشه‌دار اصلاحات و نگاه علمی، برنامه‌ای و متناسب با منافع ملی آن برمی‌گردد که هرگز نگاهی قدرت‌طلبانه و سهم‌خواهانه در کشور نداشته و ندارد.

جبهه نیروهای مردمی انقلاب اسلامی (جمنا) که درون اصولگرایان ادعای خروج از بن‌بست‌ها را مطرح می‌کند و با معرفی کاندیدا عملا وارد گود انتخابات شده است، دقیقا چه کسانی هستند؟

جمنا ادامه همان جمعی از اصولگرایان است که سال‌های گذشته با اسامی مختلفی چون آبادگران یا جمعیت موتلفه و... مدت‌ها بر مسند امور اجرایی بوده‌اند و در چند دوره متوالی اکثریت مجلس را نیز در اختیار داشته‌اند ‌و علائق آنها و توانایی‌ها و ناتوانی مدیریتی آنها در اداره امور کشور اثبات شده است. در این جمع می‌توان به عنوان نمونه به برخی از اسامی منتشر شده، به عنوان نامزدهای احتمالی اشاره کرد. محمدباقر قالیباف با همه انتقادهایی که از او می‌شده و هنوز هم می‌شود، مدیریت ۱۲ساله بر شهرداری تهران را به پایان می‌رساند و حتی در میان اصولگرایان نیز منتقدان جدی دارد. منتقدان قالیباف در میان اصولگرایان چنان وزنی دارند که حتی جمنایی‌ها در میان ۱۰ نام مورد قبول، قالیباف را در رده چهارم قرار می‌دهند. نفر دیگر زاکانی است که جز حضور در مجلس و بدون سابقه اجرایی و مدیریتی، کارنامه چندان روشنی ندارد. اصولگرایان پیشین و اعضای جمنای فعلی همچون حداد عادل، قالیباف، بذرپاش، زاکانی، نیکزاد و دیگر منتقدان دولت در نشست جمنا در شرایطی نقش مخالف و منتقد دولت را بازی می‌کنند که خود سال‌ها در مدیریت کشور بوده‌اند و اگر ضعفی در مدیریت کشور وجود دارد، سهم آنها نمی‌تواند کمتر از دیگران باشد. به عبارت دیگر آنها نمی‌توانند به عنوان فردی خارج از دایره مدیریت کشور، نقش مخالف را ایفا کنند.

ابراهیم رئیسی که اخیرا به عنوان رقیب آقای روحانی در انتخابات مطرح شده می‌تواند رقیبی جدی برای وی باشد؟

به دلایل متعدد حضور آقای ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری خطری را متوجه آقای روحانی نمی‌کند. زیرا وی از پیشینه اجرایی فوق‌العاده و بالاتری از آقای روحانی برخوردار نیست و تنها دارای سوابق قضائی بوده است. به همین قیاس نگاه مردم به فردی هم که همه سوابقش نظامی بوده چندان امیدبخش و مطلوب، آن ‌هم برای جایگزینی آقای روحانی نیست. داشتن چنین پیشینه‌ای جذابیتی برای مردم ندارد. نکته دیگر این است که آقای رئیسی در بیانیه انتخاباتی خود، مطلبی روشن و مبتنی بر برنامه نمی‌گوید و از حالت کلی‌گویی خارج نمی‌شود. برای مثال در آن بیانیه مطلبی راجع به موضوع مبارزه با فساد بیان کرده که هر کس می‌تواند سوال کند که جنابعالی که ده‌ها سال در قوه قضائیه بوده‌ای، معاون اول قوه بوده‌ای، رئیس سازمان بازرسی بوده و در حقیقت مسئولیت مستقیم مبارزه با مفاسد اقتصادی و اختلاس‌ها را در اختیار داشته‌اید، چه عملکردی در این مبارزه داشته‌اید؟ در قوه مربوطه چه کاری در این راستا انجام داده‌اید؟ افرادی هم که در جمنا در کنار رئیسی و مقابل روحانی قرار گرفتند نیز اشخاص شناخته شده‌ای هستند که بارها امتحان خود را پس داده‌اند و دیدگاه‌های متفرق آنان در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی و سیاسی برای مردم شناخته شده است. به عنوان مثال فردی مانند ضرغامی در دو دوره رئیس سازمان صداوسیما بوده است. در این ده سال چگونه سازمان صداوسیما را اداره کرد؟ به غیر از اینکه سازمانی که باید همه اقشار و لایه‌های سیاسی و اجتماعی در آن تریبون داشته باشند را تبدیل به رسانه‌ای کرده‌ای که در برخی برنامه‌های آن شائبه جناحی و حزبی به‌وجود می‌آید. نکته دیگر درباره کاندیداها این است که فردی باید کاندیدا شود که در حوزه‌های اقتصادی و دیپلماسی کشور، مقبولیت بین‌المللی داشته باشد. آقای ابراهیم رئیسی چه مقبولیت بین‌المللی‌ای دارد؟ وی چه مقبولیتی را داراست که او را قادر کند بهتر از تیم دیپلماسی و بین‌المللی وزیر امور خارجه آقای روحانی عمل کند؟ به نظر می‌رسد که اگر بخواهیم تحول اقتصادی ایجاد کنیم باید ارتباطات بین‌المللی خود را بهبود ببخشیم که این کار به نظر می‌رسد از عهده آقای رئیسی و اطرافیانش خارج است. به دلایل متعدد آقای رئیسی رقیبی قدرتمند و خطرناک برای آقای روحانی نیست.

مکانیزم شورای عالی اصلاح‌طلبان در انتخابات شورای شهر چگونه است؟ فکر می‌کنید لیست شوراهای شهری که از سوی اصلاح‌طلبان معرفی می‌شود واحد باقی می‌ماند؟

شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان مکانیزم خوبی برای کاندیداهای شورای شهر قرار داده و از یک سال گذشته آن را طراحی و تعبیه کرده است. هم در قالب برنامه‌ای کارشناسی شده برای ۴ سال آینده پایتخت به عنوان برنامه احزاب و اصلاح‌طلبان و هم در قالب اساسنامه، شاخص خوبی برای تعیین گزینه‌های نهایی شورا پیش‌بینی شده است. شاخص‌های کاندیداها در چند محور از جمله تحصیلات، سوابق حزبی و تشکیلاتی، سوابق اجرایی و سوابق مرتبط با حوزه شهری قرار دارد. روز ۲۱ فروردین نیز اولین فراخوان شورای عالی اصلاح‌طلبان از کاندیداهایی که خود را متعلق به این جریان می‌بینند صورت گرفته است. آنها باید رزومه و سوابق خود را از طریق سامانه‌ای مشخص برای شورای عالی بفرستند. در نتیجه کمیته‌ای نیز تشکیل شده است که سوابق را بررسی می‌کند و با نمره‌دهی دقیق و طی مراحل مختلف، مکانیزم قابل دفاعی برای معرفی لیست شورها طراحی شده است. طبیعی است که برخی احزاب جریان اصلاحات که در شورای هماهنگی جبهه اصلاحات نیز عضویت دارند، به دلیل اینکه از ابتدا این فرایند را نپذیرفتند می‌توانند تصمیم بگیرند تا لیست جداگانه‌ای منتشر کنند. حتی افرادی که متعلق به این جریان هستند اما فکر می‌کنند که در لیست شورا قرار نمی‌گیرند هم می‌توانند در قالب اصلاح‌طلبان مستقل وارد رقابت‌های تبلیغاتی شوند و لیست بدهند. این امکان وجود دارد که جریان رقیب نیز اقدام به انتشار لیستی جعلی کند، اما در نهایت لیستی ملاک قرار می‌گیرد و مردم به آن توجه خواهند کرد که از سوی شورای عالی سیاستگذاری تهیه و تنظیم می‌شود و رئیس دولت اصلاحات و رئیس شورای عالی اصلاح‌طلبان آن را تایید می‌کنند. همان‌طور که در هنگام ثبت نام نیز گفتم همه اصلاح‌طلبان باید به این سازوکار تن دهند و بنده نیز در روزهای اخیر به پویش لیست واحدی که در شبکه‌های مجازی ایجاد شده پیوستم و اگر به هر دلیلی در لیست نهایی شورای اصلاح‌طلبان قرار نگرفتم انصراف خواهم داد.

حضور مردم در این انتخابات را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ با افزایش حضور مردم، نتیجه انتخابات قابل حدس است؟

حضور مردم به مولفه‌های مختلفی بستگی دارد. متاسفانه رسانه ملی آن‌طور که از آن انتظار می‌رفت و در دوره‌های قبل هم مشاهده شده بود، در این دوره به شکل کاملا متفاوتی، هیچ‌گونه فعالیت تبلیغاتی و رسانه‌ای برای تشویق مردم جهت شرکت و حضور در انتخابات نکرده است تا جایی که ممکن است برای برخی‌ این فکر به وجود بیاید که نکند رسانه ملی در این دوره علاقه‌ای به حضورپرشور مردم در انتخابات نداشته باشد! زیرا با توجه به اینکه نزدیک به ۴۰ روز به انتخابات مانده، برنامه‌های صداوسیما تغییری نکرده است و در شبکه‌های مختلف رسانه ملی تشویق به حضور در انتخابات که همیشه مد نظر بوده، صورت نگرفته است. باتوجه به آشفتگی‌ای که در جناح مقابل آقای روحانی است هنوز کاندیدای اصلی رقیب وی نیز تعیین نشده است. حتی نسبت به حضور آقای ابراهیم رئیسی در انتخابات نیز همچنان گمانه‌هایی وجود دارد. از سویی دیگر برخی فضاسازی‌هایی که می‌شود که دولت در بخش اقتصادی موفق عمل نکرده یا انتقادهایی که در حوزه معیشت و اشتغال به وجود آمده، ممکن است حضور مردم را در انتخابات تحت تاثیر قرار دهد و شاهد حضوری مشابه دوره قبل در انتخابات نباشیم. در مجموع هنوز فضای انتخاباتی گرمی در کشور شکل نگرفته است و این امیدواری وجود دارد که این مشکل نیز برطرف شود. در مجموع هر مقدار شور انتخاباتی بالاتر رود تاثیر آن در آرای آقای روحانی و انتخابات شورای شهر بیشتر خواهد بود.