مشکی رنگ... هیچی!

اول این که به هر شایعه‌ای که منتشر می‌شود، گوش ندهیم. خبر را از خبرگزاری‌ها و رسانه‌هایی که تا حالا درصد کذب و تکذیب‌شان کمتر از بقیه بوده و با مسئولان پدرکشتگی ندارند، پیگیری کنیم و فقط شایعه‌های آنها را بپذیریم. به نیروهای امدادی اعتماد داشته باشیم. به هر حال تا حالا چندین لباس و کفش و کوله بیشتر از ما در زلزله و آتش‌سوزی و سیل و انفجار قطار و سقوط هواپیما و آوار معدن و تصادف جاده‌ای و سایر حوادث پیش پاافتاده پاره کرده‌اند و مثلاً می‌دانند نباید مصدوم را از گردنش گرفت و از زیر بتون و آهن بیرون کشید.

فقط نیازمندی‌های واقعی را بفرستیم. قطعاً در روزهای اول حادثه، ماسک و آب و نان و خرما، بیشتر از نوتلا و عروسک سخنگو و سرویس چهارده پارچه گرانیتی و کفش مجلسی به کار مصدومان می‌آید. همچنین خجالت را کنار بگذاریم و چیزهایی که تابو هستند را هم بفرستیم. البته به جز کنسرو تاریخ مصرف گذشته، آن را نفرستیم. مراقب بروز احساسات‌مان باشیم. گذاشتن عکس جنازه و بیمارهای حال خراب و شیشه‌های نوتلای شکسته در اینستاگرام، فقط دل فالوئرها را خون می‌کند و البته، لایک و کامنت بیشتری می‌آورد. همچنین احساسات‌مان را آسه‌آسه خرج کنیم تا یک ماه دیگر طوری نشود که مصدومان زیر آوار و برف و گرد و غبار هوا فراموش شوند.

همچنین اگر از همان داخل خانه خودمان و با موبایل بانک پول به حساب‌های مورد اعتماد بریزیم، صدها برابر بیشتر از این که دو بسته ماسک و یک کارتن کنسرو بگذاریم، پشت ماشین و راه بیفتیم به سمت منطقه خسارت‌دیده، فایده دارد. دست کم این طوری امدادگران مجبور نیستند در کنار کارهای خودشان، ترافیک ما را باز کنند و از توی کادر سلفی ما کنار بروند و به فکر غذا و جاخواب و توالت ما هم باشند. بد نیست مکانی را هم برای اقامت سلبریتی‌های لمینتی که قصد کمک حضوری دارند در نظر بگیریم، با امکانات کامل مانند اتاق گریم و تجهیزات نورپردازی و تصویربرداری و طراحی صحنه برای ساخت کلیپ‌های سر در گریبان. و البته سِرم به اندازه کافی برای چسباندن به دست در عکس‌ها هم تدارک ببینیم!»