یادداشت یک خبرنگار

تدبیر24»زینب رحیمی: خبر اخراج خبرنگار همدلی و استعفای سردبیر و سپس تحریریه این روزنامه از سویی مرا در بهت فرو می برد و از سوی دیگر احساس امید را در من زنده می کند.
شوکه می شوم. چون به عنوان یک مخاطب با خود فکر می کنم؛ در روزهایی که همدلی در قالب یک رسانه اصلاح طلب بیش از هر زمان دیگر در راستای رسالتش قدم برمی دارد و شهامتی مثال زدنی در انتشار اخبار و گزارش های مردمی به خرج می دهد، چرا باید به چنین سرنوشتی دچار شود؟
در چند ماه گذشته بارها شنیده بودی که بهبود وضعیت همدلی، ریشه در حضور مردی به اسم
مسعود رفیعی طالقانی دارد که در مقام سردبیری از ایده های نو استقبال می کند و از نقد هر گروه و دسته ای ترسی به دل راه نمی دهد.
این روند ادامه داشت تا اینکه در کمال ناباوری خبر استعفای دسته جمعی تحریریه همدلی را می شنوی. شوک و بهت تو را فرا می گیرد.
داستان را که پیگیر می شوی، می فهمی ماجرا ریشه در اخراج یکی از باسابقه ترین و پرتلاش ترین روزنامه نگاران همدلی به اسم آساره کیانی دارد.
اخراجی که منجر به استعفای سردبیر روزنامه و به تبع آن جمعی از اعضای تحریریه می شود.
ناراحت می شوی و افسوس می خوری از سرنوشت همدلی.  اما احساس غرور می کنی و از ته دل دست مریزاد و خدا قوت و راهت روشن می گویی به آساره کیانی که نوشتن را عاشقی می کند و به مسعود رفیعی طالقانی که در برابر آنچه که به زعم خویش ناحق پنداشته، قد علم کرده و زیر بار ظلم نمی رود. می ایستد پشت به پشت خبرنگارش تا همه هم صنفانش را به فکر وادارد.
در روزگاری که عمده سردبیران، مدیران مسئول روزنامه ها و مدیران عامل خبرگزاری ها، خبرنگار و روزنامه نگار را ابزاری برای قدرت گیری و ثروت اندوزی خود می دانند و رشد و ترقی خبرنگار را تهدیدی برای خود فرض می کنند، در شرایطی که مدیران رسانه ها، رسانه را تجارت خانه می پندارند، و در این سیستم معیوب و بیمار، غالبا سردبیرها تبدیل به موجوداتی بله قربان گو می شوند و توان دفاع از دیدگاه خود یا خبرنگار زیر مجموعه خود را ندارند؛ کار سردبیر همدلی کاری است ستودنی.
باشد که باقی خبرنگاران، دبیران و سردبیران با عزت نفس از حیثیت فکری و کاری خویش دفاع کرده و اجازه سیطره مدیران کم دانش را به خود ندهند.