انجام نخستین انتقال خون

 انتقال خون، به فرآیند انتقال خون یا فرآورده‌های خونی از شخص اهدا کننده به دستگاه گردش خون فرد دیگر گفته می‌شود. این فرآیند، هنگامی صورت می‌گیرد که خون اهدا شده، پس از تجویز پزشک با تزریق در سیاهرگ دریافت‌کننده، مستقیما به جریان خون او وارد شود.

در گذشته با کشف گردش خون، تلاش‌های بسیاری برای انتقال خون صورت گرفت و دانشمندان بارها سعی کردند برای نجات یک حیوان بیمار، خون یک حیوان دیگر را به او منتقل کنند که در چند مورد نیز با موفقیت مواجه شد.

با وجود همه این تلاش‌ها، هنوز هیچ کس، انتقال خون به بدن انسان را آزمایش نکرده بود؛ تا این که در 15 ژوئن سال 1667، "ژان باتیسته دنیس" (Jean-Baptiste Denys)، پزشک فرانسوی موفق شد برای نخستین بار، خون گوسفند را به بدن یک پسر نوجوان منتقل کند و جان او را نجات دهد.

دنیس، در مون‌پلیه تحصیل کرده و پزشک مخصوص لویی چهاردهم بود. او در آزمایش خود، حدود 12 اونس از خون گوسفند را به بدن یک پسر 15 ساله که در اثر گزیدگی زالو خونریزی کرده بود، منتقل کرد و به این ترتیب، او را از مرگ نجات داد.

دنیس، این آزمایش را روی یک کارگر هم انجام داد و توانست او را نجات دهد. هر دو بیمار این آزمایش، احتمالا به کم‌خونی دچار بودند و با انتقال خون توانستند در برابر واکنش‌های آلرژیک مقاومت کنند.

سومین بیمار دنیس، یک سیاستمدار سوئدی به نام "بارن گوستاو بونده" (Baron Gustaf Bonde) بود که پس از انجام دو مرحله انتقال خون درگذشت.

در زمستان سال 1667، دنیس، خون یک گوساله را به مردی به نام "آنتونیو ماوری" (Antoine Mauroy) منتقل کرد. ماوری در طی سومین انتقال خون درگذشت و مشاجرات بسیاری در مورد مرگ او پیش آمد. همسر ماوری، دنیس را مسئول مرگ همسرش دانست و دنیس را به ارتکاب قتل متهم کرد اما دنیس از این اتهام تبرئه شد. او پس از این اتفاق، آزمایش‌های پزشکی را کنار گذاشت اما بعدها مشخص شد که ماوری در اثر مسمومیت با آرسنیک، از دنیا رفته است.

آزمایشات دنیس با خون حیوانات، به مشاجرات بسیاری در فرانسه دامن زد و سرانجام در سال 1670 این کار، ممنوع اعلام شد؛ تا این که در سال 1902 با کشف چهار گروه خونی توسط "کارل لندشتاینر" (Karl Landsteiner)، زیست‌شناس اتریشی، انتقال خون، به روشی ایمن و مورد اطمینان تبدیل شد.