فرهنگ در مسیر انقلاب اسلامی

تدبیر24:  برنامه ریزی فرهنگی و مفهوم آن:
منظور از برنامه ریزی, مداخلات هدفمند,آگاهانه و سنجیده انسانی در سیر حوادث و فرایندهاست که نتیجه آن ممکن است موفقیت آمیز باشد یا نباشد.چنانچه نتایج موفقیت آمیز باشد,بدین معناست که حوادث و فرایندها عینا همانند آنچه در برنامه پیش بینی شده,در عالم واقع بازتولید میشوند.در این صورت میتوان به این مجموعه از حوادث و فرایندهای بازتولید شده,مفهوم برنامه ریزی شده را اطلاق کرد.
برنامه ریزی فرهنگی یعنی فرایند تحت نظر داشتن و توجه به پیامدهای  اقتصادی,فرهنگی,اجتماعی,آموزشی,زیست محیطی و سیاسی.برنامه ریزی فرهنگی را میتوان,مجموعه اقدامات اگاهانه ای دانست که میکوشد از طریق تغییر در برخی پدیده ها , به اهداف مورد نظر دست یابد.
دوره های برنامه ریزی فرهنگی در ایران:
دوره ی اول
سال های 1320-1347 دوره ی برنامه ریزی گسسته در ایران به حساب می آید.در این دوره برنامه ریزان فرهنگی,بدون آنکه اصول سیاست همگنی را مد نظر قرار دهند و بر پایه الگوی کلانی که نقشه ی عملیات را مشخص میکند,رفتار نمایند,مبادرت به تصمیم گیری در حوزه های گوناگون فرهنگی کردند.
دوره ی دوم
سال های 1347-1357 برنامه ریزی فرهنگی در قالب برنامه ریزی پیوسته صورت پذیرفت.در سال 1347 شورای عالی فرهنگ و هنر وقت,مبادرت به تهیه متنی در زمینه سیاست فرهنگی کشور کرد که پس از بحث و گفت و گوی کارشناسان و صاحب نظران در سال بعد به تصویب رسید و ملاک تصمیم گیری در تمام عرصه های فرهنگی شد.
دوره سوم
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1363 شورای عالی انقلاب فرهنگی به عنوان عالی ترین مرجع سیاست گذاری و مدیریت فرهنگی,تشکیل گردید و اصول سیاست فرهنگی کشور با هدف سامان دهی امور فرهنگی از جمله شاخص های فرهنگی به تصویب رسید.
ضرورت مدل فرهنگی برای برنامه ریزی فرهنگی:
ضرورت دست یابی به مدل فرهنگی بنا به ضرورت عقلی و عینی قابل اثبات است.به ضرورت عقلی این که بدون وجود روشی که قدرت سنجش نسبت بین امور و هماهنگ سازی آن ها را به برنامه ریز بدهد,انتظار تصمیم گیری هماهنگ و تکامل یافته از آن بی مورد است و به ضرورت عینی آن که نداشتن برداشت عمیقی از فرهنگ و فعالیت فرهنگی,جدی نگرفتن انقلاب و اصلاح فرهنگی جامعه,پرداختن به توسعه کمی محصولات فرهنگی بدون محاسبه جدی تاثیر فرهنگی آن,نپرداختن به تغییر ساختارهای فرهنگی و روش های اداره فرهنگ,نداشتن تصویر روشن و نظام مند از عوامل فرهنگی,مشخص نبودن میزان نقش افرینی لازم دولت,نهادهای مردمی و خانواده درامر فرهنگ و ده ها ضرورت عینی از این قبیل,گواه ضرورت دست یابی به مدل فرهنگی برای سامان دهی و تعالی فرهنگی جامعه است.