شاید بزرگ‌ترین و پرخطرترین پاتوق شهر تهران همین‌جا باشد، بیابانی وسیع که پشت هر دیوار و گودالش، داستانی از این آدم‌های ته‌خطی نهفته دارد. جایی در بین اتوبان‌های پرپیچ‌وخم آزادگان که آدم‌های افیون‌زده با مرگ زاده می‌شوند و با مرگ می‌میرند، بی‌نواهایی که هرگز درک درستی از زیستن پیدا نکردند و حالا عاقبت بیشتر آنها به مرگی بی‌صدا در زیر پل‌های شهر یا یخ‌زدن در سرمای این بیابان ختم می‌شود