تفاوت بزرگ کی‌روش با مربیان

ما می‌گوییم واقعاً نیست. آنها وجاهت و کاریزمای سرمربی تیم ملی را قبول دارند و حتی زمانی که او تیم را تمرین نمی‌دهد چنان از مزایای تمرین در PEC تعریف می‌کنند که مربیان باشگاهی هم به حرف می‌آیند.

این انسجام درون‌تیمی و حمایت همه‌جانبه بازیکنان از کجا نشأت می‌گیرد؟ کی‌روش فقط به ۱۱ نفر در زمین بازی می‌دهد و مابقی یا نیمکت‌نشین هستند یا در ادامه کار خط می‌خورند و شانسی برای حضور در جام جهانی‌ ندارند اما حتی اخراجی‌هایی که هرگز در زمان کی‌روش دعوت نشدند، کادر ایرانی تیم ملی که رفت و صدایی از آن بلند نشد و… هیچ‌کدام درباره تیم ملی حرف نمی‌زنند.

بازیکنانی که در تمرینات تیم خود تا مرز مشت و لگد پیش می‌روند و لحظاتی از تمرین را به یک فیلم اکشن تبدیل می‌کنند، وقتی به تیم ملی می‌رسند برای سلام و علیک با کی‌روش هم معذب هستند.

آیا کی روش همه مصاحبه‌ها را تنظیم می‌کند؟ آیا فرمان دوستی و محبت صادر می‌کند؟ آیا همه بازیکنان به دستور او خفقان می‌گیرند؟

کی‌روش قابلیت ایجاد انسجام و وحدت را در تیم ملی دارد و بازیکنانی که خودشان می‌دانند شانسی برای حضور در تیم ملی ندارند یا به ندرت به بازی گرفته می‌شوند هم برای او همه کار می‌کنند. آیا این یک هنر بی‌بدیل در مربیگری نیست؟