- آیا فرصت تسلا در دستان ایران است؟
- همنشینی دوستداران پرندگان مهاجر در دریاچه هنر
- کارزار اعتراض به انتقال آب سد طالقان به تهران
- ضرورت بازگشت مرجعیت کنوانسیون تنوع زیستی به سازمان حفاظت محیط زیست
- محمدفاضل لنکرانی؛ مجتهد انقلابی و حوزوی نابغه که حکم ارتداد نویسنده آذربایجانی را صادر کرد
- منطقه، اقتصاد و راهبرهای پیشنهادی
- توسعه پایدار و دیپلماسی فعال
- سرمایهگذاریهای جهانی و دیپلماسی دیجیتال
- پيامدهاي ژئوپليتيكي تعرفههاي ترامپ
- روندها و چشم‌‌‌انداز اقتصاد دیجیتال در ۲۰۲۵
- ایران و آمریکا؛ دیپلماسی در آینه تاریخ و آزمون آینده
- توسعه و حاکمیت جزایر سهگانه
- مرزهای بیتفاوتی اجتماعی نزدیکتر از همیشه
- احزاب دغدغههای جامعه را به ساختار اجرایی منتقل کنند
- توپخانه ای علیه ظریف
- یاد پیامبر
- نقش هوش مصنوعی در مدیریت کلان کشورها
- روزنامهنگاران، نیازمند آموزشیهای جدی برای درک و تحلیل آمار هستند
نرخ بیکاری، از سیاه نمایی تا انکار
بر کسی پوشیده نیست که مشکل بیکاری در کشور ما به یک معضل و دغدغه بزرگ برای جوانان تبدیل شده است ولی این‌که ایران در آخرین رتبه نرخ بیکاری در جهان حضورداشته باشد، اندکی بزرگنمایی به نظر می‌رسد. برای رفع ابهام بهتر است نگاهی به آمارهای بین‌المللی و آمارهای رسمی ارائه‌شده توسط مراجع کشورمان بیندازیم. برای این کار ابتدا به آمارهای داخلی خواهیم پرداخت:
در ادامه می‌توانید آمار منتشر شده از سوی بانک مرکزی ایران را مشاهده کنید
حال نگاهی به آمارهای جهانی می‌اندازیم تا ببینیم که این نرخ بیکاری در کشور ما،در کدام رتبه جهانی جای خواهد گرفت.بر اساس آمار ارائه‌شده توسط بنگاه آماری معتبر OECD، در میان تمامی کشورهای جهان،بالاترین نرخ بیکاری در میان تحصیل‌کردگان به کشور یونان تعلق دارد. این کشور با 19.4 درصد نرخ بیکاری، بدترین شرایط را تجربه می‌کند. حتی اسپانیا نیز با 14.9 درصد بیکاری در شرایط بدتری نسبت به کشور ما قرار دارد.
دلایلی واضح برای آماری مبهم
همان‌طور که در این آمار مشاهده می‌کنید، تفاوت و تناقض بسیاری بین آمار ارائه‌شده توسط مراکز دولتی و آمار ارائه‌شده توسط افرادی مانند آقای صالحی وجود دارد که در ادامه به دلایل آن خواهیم پرداخت. واضح‌ترین دلیل ممکن را می‌توان تفکیک آمار فارغ‌التحصیلان و آمار کلی جامعه دانست. برای درک بهتر این موضوع باید بدانید که در بسیاری از کشورها، برخلاف کشور ما امکان تحصیلات در سطح فعلی وجود ندارد.
بسیاری از کارشناسان موافق شرایط تحصیلی ایران و تعداد بالای فارغ‌التحصیلان در رشته‌های خاص نیستند و این امر را در ایجاد بیکاری در اجتماع مؤثر می‌دانند. با این وجود این موضوع خارج از بحث مقاله ما بوده و تنها اشاره‌ای به آن کافی است. به این ترتیب کشورهای دیگر ممکن است در آمار کلی بیکاری شرایطی متفاوت با ما را داشته باشند.
از سوی دیگر دلیل دومی که می‌توان به آن دقت کرد، نرخ بیکاری در جوانان است. برخلاف نرخ بیکاری 11.7 درصدی در ایران، وقتی‌که این نرخ برای جوانان به دست می‌آید، با رقم عجیب‌وغریب 29.2 درصد (بر اساس اطلاعات وب‌سایت آماری معتبر tradingeconomics) روبرو خواهیم بود. این آمار موجب می‌شود تا گفته‌های جناب صالحی، پر بیراه به نظر نرسند.
چه باید کرد؟
حال صحت سنجی آمار ارائه‌شده توسط مراکز مختلف، از شرح وظایف و حوصله بحث این مقاله خارج است و برای آن نیاز به تخصص و بودجه‌ای بسیار بزرگ وجود دارد. بااین‌حال باید گفته‌های امثال آقای صالحی عمران را تنها از سر دلسوزی دانسته و آن را به‌عنوان زنگ خطری در نظر گرفت که باید در گوش همه ما و دولتمردانمان نواخته شود. بیکاری یک تهدید برای آینده کشور است و تلاش‌های یک دولت خوب برای رفع این موضوع، باید همواره رو به بهبود باشد و نباید در باد بهبودهای اندک مقطعی خوابیده و شرایط را ایده آل دانست. از سوی دیگر سیاه نمایی نیز نمی‌تواند دردی را از بیکاران جامعه ما دوا کند و ارائه آمار تلخ تنها با ارائه راهکار مناسب می‌تواند گره‌گشا باشد.
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
