- آیا فرصت تسلا در دستان ایران است؟
- همنشینی دوستداران پرندگان مهاجر در دریاچه هنر
- کارزار اعتراض به انتقال آب سد طالقان به تهران
- ضرورت بازگشت مرجعیت کنوانسیون تنوع زیستی به سازمان حفاظت محیط زیست
- محمدفاضل لنکرانی؛ مجتهد انقلابی و حوزوی نابغه که حکم ارتداد نویسنده آذربایجانی را صادر کرد
- منطقه، اقتصاد و راهبرهای پیشنهادی
- توسعه پایدار و دیپلماسی فعال
- سرمایهگذاریهای جهانی و دیپلماسی دیجیتال
- پيامدهاي ژئوپليتيكي تعرفههاي ترامپ
- روندها و چشم‌‌‌انداز اقتصاد دیجیتال در ۲۰۲۵
- ایران و آمریکا؛ دیپلماسی در آینه تاریخ و آزمون آینده
- توسعه و حاکمیت جزایر سهگانه
- مرزهای بیتفاوتی اجتماعی نزدیکتر از همیشه
- احزاب دغدغههای جامعه را به ساختار اجرایی منتقل کنند
- توپخانه ای علیه ظریف
- یاد پیامبر
- نقش هوش مصنوعی در مدیریت کلان کشورها
- روزنامهنگاران، نیازمند آموزشیهای جدی برای درک و تحلیل آمار هستند
چرا قطر توانست، «ایران» نه؟
نبودنِ سرمایه و سرمایه‌گذار راه را برای مدیریت‌های پیشرفته، تکنولوژی نو و امکان دستیابی به بازارهای تازه می‌بندد. فوتبال ایران در این روزها محصولات نو برای بازار ندارد و تولیداتش که می‌تواند بازیکنان باشند، بازاری برای خریداران نیست. حتی هوادارانش که روزی بزرگ‌ترین پشتوانه برای تحت‌تاثیر قراردادن کنفدراسیون فوتبال آسیا بود، حالا تبدیل به چالشی بزرگ برای فوتبال ایران شده است. هوادارانی که با هر بازی، محرومیت تازه‌ای را به فوتبال ایران تحمیل می‌کنند. از همه اینها که بگذریم، تعامل بین‌المللی مدیران فوتبال ایران در پایین‌ترین سطح است. بسیاری از مدیران فوتبال ایران زبان انگلیسی نمی‌دانند یا حداقل توان برقراری ارتباط با همتایان‌شان ندارند. امروزه نیاز جدی است که با دنیا رابطه گسترده و معقول برقرار کرد. نمی‌شود با روابط محدود و بسته، تحرک بالا در تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌های کلان را تجربه کرد.
برخی هنوز می‌پرسند چرا؟ «چرا قطر توانست، ما نتوانستیم؟» پاسخ ساده است. اگر امروز قطر می‌تواند خواسته‌اش را مقابل تندروی‌های عربستان و امارات به AFC تحمیل کند و سنت غلط بازی در کشور ثالث را لغو کند، برای آن است که آنها با برنامه‌ریزی مناسب بخش مهم از درآمدهای AFC را تامین می‌کنند و تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین اسپانسرهای کنفدراسیون فوتبال آسیا شده‌اند. قطری‌ها حتی یکی از اسپانسرهای اصلی فیفا هم هستند و این همکاری تا پایان جام‌جهانی ٢٠٢٢ ادامه خواهد داشت. در فوتبال نمی‌توان به دلیل ناتوانی و بی‌اطلاعی دور ایستاد و به کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا دستور داد. نمی‌توان در درون کشور شعار داد و از حل مناقشاتی گفت که مصرف داخلی دارد اما امید به اقبال و شانس در پرونده‌هایی نظیر بازی در کشور ثالث داشت. امروز بیشتر از هر روز دیگری ورزش کشور نیاز به دانش مدیریت و تکنولوژی روز دارد. این که اتکا می‌شود به تعداد حضور در جام جهانی، میزان قهرمانی باشگاه‌ها، تعداد تماشاگران در هر بازی، مدال‌های دریافت شده و نشان‌های مدیریت توسط فدراسیون، ادعایی است که تنها خودمان را گول می‌زنیم و نه دنیا را. زمانی می‌توان در زمینه توسعه ورزش و فوتبال ادعا کرد که فوتبال و ورزش همپای کشور به لحاظ شاخص‌های اقتصادی در ردیف اول کشورهای در حال توسعه یا توسعه یافته باشد وگرنه ما در پرونده‌های بین‌المللی ورزش بازنده بودیم. بازنده‌ایم چون حتی رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران که از قضا نایب‌رییس AFC است با ما صداقت ندارد و بعد از جلسه به «ما» گفت که قانون لغو بازی در زمین کشور ثالث شامل باشگاه‌ها و تیم ملی ایران هم می‌شود اما خودش در رای‌گیری فقط به بازی رفت و برگشت برای قطر، عربستان و امارات رای داد. از این مدیریت چه انتظاری دارید؟»
ارسال به دوستان 
نسخه چاپی 
