سوال بی جواب این روزهای فوتبال

این اظهارات کی روش برای زمانی بود که تیم ملی ایران با قرعه دشوار اسپانیا، پرتغال و مراکش رو به رو نشده بود. زمانی که اسامی تیم های حاضر در این گروه مشخص شد، چهره مربیان به تصویر کشیده شد که چهره هر کدام از آن ها نشان از وخامت این گروه در نظر آنها داشت.

بعد مشخص شدن حضور ایران در گروه B، کارلوس کی روش خواستار برنامه ریزی ویژه ای شد و در همین راستا بازیکنان تیم ملی بعد از هر هفته از لیگ برتر به مدت یک روز در اختیار کادرفنی تیم ملی قرار گرفتند که این جلب رضایت مرابیان باشگاهی با مصائب زیادی همراه بود.

با وجود اجابت این خواسته، سرمربی تیم ملی دغدغه ماه های منتهی به جام جهانی را دارد که با آماده سازی تیم ملی به صورت فشرده انجام می شود اما چهار تیم استقلال، پرسپولیس، ذوب اهن و تراکتورسازی درگیر لیگ قهرمانان آسیا هستند. دستیار کی روش به طور تلویحی خواستار اولویت قراردادن تیم ملی در این بازه زمانی توسط باشگاه ها شده بود ما با واکنش منفی برانکو همراه شد.

دور گروهی لیگ قهرمانان آسیا 28 فروردین به پایان می رسد اما اگر هر کدام از نمایندگان ایران به دور بعد صعود کند تا 25 اردیبهشت، ادامه خواهد داشت و عملا بازیکنان این تیم ها نمی توانند تمام وقت در اختیار کادرفنی تیم ملی باشند.

از سوی دیگر اردوی تیم ملی بعد از اتمام لیگ برتر و جام حذفی در 8 و 12 اردیبهشت، رسما آغاز می شود اما تا دو هفته بعد بازیکنان شاغل در لیگ قهرمانان را نخواهد داشت. این مناقشه همیشه در زمان حضور تیم ملی در جام جهانی وجود داشته و همیشه هم باشگاه ها برنده آن بودند اما در عمل باشگاه ها هم نتوانستند به مراحل بالاتر لیگ قهرمانان آسیا صعود کنند و از طرفی تیم ملی نتوانسته از بازیکنان کلیدی خود بهره مند شود.

حتی در سال 2006 که سه بازیکن کلیدی ایران یعنی علی دایی، یحیی گل محمدی و سهراب بختیاری زاده در صباباتری بازی می کردند، این تیم در جام باشگاه های آسیا حضور داشت و مانع از حضور این سه بازیکن در تیم ملی شد و در نهایت دایی، گل محمدی و بختیاری زاده سه هفته پیش شروع جام جهانی به تیم ملی که هدایتش را برانکو برعهده داشت نیز ملحق شدند.

در دوره گذشته هم زلاتکو کرانچار از مربیانی بود که اجازه حضور بازیکنان ملی پوش خود را در اردوی تیم ملی در آفریقای جنوبی نداد و در نتیجه امید ابراهیمی از سفر به برزیل بازماند.

اگر نوع همکاری و برنامه ریزی ایران را به کشور های مختلفی مانند عربستان و مراکش مقایسه کنیم شاهد یک ناهماهنگی بین باشگاه ها و تیم ملی ایران خواهیم بود.

** عربستان

سعودی ها با وجود تمرکز بر لیگ قهرمانان آسیا، چندین بازیکن تاثیرگذار تیم های الهلال، الشباب، النصر و ... را به اسپانیا فرستادند و قید حضور بازیکنان خود را در آسیا زدند. الهلال عربستان که سال گذشته نتوانست به قهرمانی آسیا برسد، در این فصل تیم خود را برای موفقیت در این مسابقات تقویت کرده اما به خاطر مصلحت ملی اجازه داد الدوساری یکی از بهترین بازیکنان این تیم راهی اسپانیا شود.

از سوی دیگر این کشور با استخدام مربیانی مانند اولیورکان برای راهنمایی دروازه بان های ملی پوش این کشور به دنبال آماده سازی هر چه بهتر بازیکنان هستند.

در واقع این کشور عربی تمام تمرکز خود را در این دوره از بازی ها روی موفقیت تیم ملی خود گذاشته و برای تحقق این موضوع هر کاری می کنند.

** مراکش

تیم ملی مراکش از بازیکنان لژیونر تشکیل شده و چند بازیکن از باشگاه های این کشور در تیم ملی شاغل هستند. با این وجود هروی رنارد - سرمربی مراکش، از بازیکنان باشگاهی مراکش غافل نیست. او در سه ماه اخیر 50 روز اردو را برای تیمش در نظر گرفت و فدراسیون فوتبال مراکش با همکاری باشگاه ها این اردو را برگزار کرد و توانستند 9 بازی انجام دهند تا شاید بازیکن جدیدی را برای حضور در جام جهانی پیدا کنند. البته بخشی از این اردوها مربوط به حضور این تیم در جام ملت های آفریقا بود.

به گزارش جی پلاس؛ در سال های اخیر تنها دو بار تیم های ایرانی توانستند تا دیدار پایانی لیگ قهرمانان آسیا صعود کنند اما همیشه با نتایج نامناسبی از مسابقات کنار رفتند. از سوی دیگر پیروزی تیم ملی برابر آمریکا و شکست آبرومندانه مقابل آرژانتین هنوز هم در اذهان عمومی باقی مانده و دیدن این دو بازی برای همه شیرین است.

موفقیت برابر اسپانیا، پرتغال و مراکش و احیانا صعود به دور بعد این دوره جام جهانی، به بزرگترین افتخار تاریخ فوتبال کشور تبدیل می شود و سال های سال شیرینی یاد کردن از آن برای مردم کشورمان لذت بخش و تداعی کننده لحظات خوب و غرور آمیز خواهد بود. شاید هم چنین اتفاقی نیافتد اما نمی توان از حداکثر ظرفیت های ممکن برای آماده سازی تیم ملی استفاده نکرد؛ برای این مهم شرط همکاری فوق عادی باشگاه ها هم وجود دارد؛ باشگاه هایی که کاملا دولتی هستند و مشخص نیست وقتی تصمیم گیر کلی برای هر دو (تیم ملی و باشگاه ها) یکی (دولت) است، چرا مصلحت سنجی های قاطع برای این مهم نمی شود!