انتشار شعرهای یک شاعر پس از درگذشتش

حسن گوهرپور – شاعر، روزنامه‌نگار و پژوهشگر فلسفه – در مقدمه‌ این کتاب نوشته است:

«...داشت تصویر دیگری را از خودش روی کاغذِ روزها می‌کشید؛ تصویری که جامانده از سال‌های دور بود؛ تصویری که با روزگار امروزش در هم آمیخته و کم‌کم شعرهایی شده بود حدیثِ ‌نفس‌گونه، که جایی از آن، راوی روزها و سال‌های دهه‌ ۶۰ بود و جایی دیگر، روزهای رنگ‌پریده و بی‌حال معاصر را نقش می‌کرد؛ شرح‌ حالی از اجتماع؛ از انسان و از عشق.

کم‌کم تصمیم بر ثبت و نشر کلمات شد؛ نخست، دفتری که حاصل شعرهای تمام سال‌ها بود، به انتخاب اکبر تهیه و سپس شعرها با تأمل و وسواس شاعرانه‌ای بازخوانی و از میان آن‌ها تعدادی به‌گزین شد؛ کتاب داشت مراحل حروف‌چینی و مقدماتی‌ را طی می‌کرد که «بی‌نشاط بهاری» از راه رسید. بی‌نشاط بهاری که وقتی چشم باز کردیم، دیدیم راوی کلمات رفته و ما مانده‌ایم تنها، با کاغذهایی که پر از خاطره‌اند.

اکبر رفته بود؛ شاعر شعرهای جاودانگیِ انسان و عشق رفته بود و فقط کلماتی از او مانده بودند که به خودش شباهت بی‌پایانی داشتند. شباهتی که تکرار تاریخ زیستن او بود؛ تکرار آرزوهای یک نسل از سویی و نگاهِ عاشقانه‌ اجتماعی یک نسل از طرف دیگر.

چند سال از فروردینِ تلخِ فقدان گذشت؛ و زمان فراوانی برد تا همسر گرانقدر و فرزندان خردمند اکبر بر این باور استوار شدند که زمان تولد کلمات پدر فرارسیده است. حالا این کلمات نزد شماست. پاسش بدارید و بداریم؛ مهربانش بدارید و بداریم؛ این کلمات، دغدغه‌های دوستی‌ست که آنچه از او به یاد داریم، سلامت نفس و انسانیت بود؛ دوستی که هماره پویان زیست.»