چرا زنان قاجار چاق بودند؟

طایفه قاجار، آخرین سلسه ترک تبار حاکم بر ایران بودند که حکومت آنها به دست رضا خان پهلوی برانداخته شد. در زمان قاجار نیز مانند سایر طوایف ترک زمامدار حکومت ایران، چاقی یکی از ملاکهای زیبایی و دلربایی زن به شمار میرفت! البته این مسئله در زمان قاجار به اوج خود رسید و مردان قاجار بیش از سایر سلسله های ترک به این موضوع اهمیت میدادند.

در زمانهای قدیم (پیش از رنسانس) چاقی در کشورهای غربی نشان از ثروت و مکنت بود و این طور تلقی میشد که افراد چاق است، توانایی خوب خوردن و چاق شدن را به واسطه ثروتمندی، دارند. این مسئله تا جایی در میان طبقه اشراف غرب حائز اهمیت بود که حکام و ثروتمندان پس از صرف غذا به عمد (مثلا با بردن انگشت به حلق) کل غذای خورده شده را برمیگردانند تا معده خالی شود و از نو به خوردن بپردازند! در مقابل فقرا، هیکلهایی نحیف و لاغر داشتند که ناشی از عدم بضاعت مالی و صرف غذای مناسب تلقی میشد اما چاقی در میان قاجاریان، نوعی زیبایی برای زنان به شمار میرفت. چنان که با دقت در عکسهای به جا مانده از آن دوره درمییابیم، تعداد زنان چاق بسیار بیشتر از مردان فربه بوده است.

ایرانیان ملاک زیبایی زن را به جای صورت، به چاقی اومی دانستند و همواره زنان فربه، از محبوبیت بیشتری در دربار شاهان قاجار برخوردار بودند. کارلا سرنا، نویسنده و روزنامه نگار فرانسوی پس از دیدار با انیس الدوله در سال ۱۲۹۴ هجری قمری، در خاطرات خود درباره وی می نویسد:

بسیار چاق و درشت اندام است و غذای زیادی می خورد… حتی به من خورده می گیرد که لاغر و خشکیده ام… می گوید مردان ایرانی زنان چاق را دوست دارند و هر چه زنی فربه تر باشد نزد شوهرش عزیز تر و مقرب تر است…

همچنین نقل کرده اند که روزی یکی از اشراف زادگان اروپائی در این باب از شاه قاجار سوال می کند و جویای علت می شود که چرا زنان چاق در دید او زیباترند و شاه قاجار در پاسخ می گوید:

شما به هنگام مراجعه به قصابی گوشت می ستانید یا استخوان! ؟

در میان همین زنان چاق، علاوه بر شکم بزرگ، داشتن غبغب یکی از مهم ترین زینت های زن به شمار می رفته است و باز نقل می کنند انیس الدوله (که زیباترین زن عهد قاجار با معیار آن زمان به شمار می رفته) دارای غبغبی بسیار بزرگ و به اصطلاح هفت طبقه بوده است.