افزایش ناچیز در مقدار حقوق فرهنگیان

تدبیر24»با این که آموزش و پرورش در دولت‌های یازدهم و دوازدهم نسبت به دولت‌های پیشین، افزایش بودجه بیشتری را تجربه کرده است اما کسرِ بودجه چندین هزار میلیاردی، هزینه‌های تعمیر و نگهداری 30 تا 60 درصدی مدرسه‌های فرسوده، گله مندی فرهنگیان از میزان دریافتی خویش و صدها نیاز ریز و درشت این وزارتخانه، بررسی بودجه این نهاد را همواره از پرچالش ترین بخش‌های بودجه کرده است. البته امسال فشارهای اقتصادی برآمده از تحریم‌های خارجی از سویی و فشارهای برآمده از رقابت‌های سیاسی درونی بر دولت، افزایش بودجه این نهاد را با چالش‌های جدی تری نیز روبرو کرده است. فرهنگیان، کارشناسان آموزشی، بسیاری از نمایندگان مجلس و حتی بسیاری از دست اندرکاران اجرایی در بدنه آموزش و پرورش، بر این باورند که بودجه آموزشی ناکافی است؛ حتی برخی با توجه به شرایط موجود بر این باورند که این بودجه برای کارآمدی واقعی نیازمند افزایشی صدرصدی است! عدم توجه به نیازهای واقعی نهاد آموزش در یک روند چند دهه ای، سال به سال توان مالی آموزش و پرورش و در نتیجه توان پاسخگویی بهینه به وظایف ذاتی آن را کمتر کمتر کرده است. «مردم سالاری آنلاین» در آستانه فصل بررسی بودجه در مجلس، به سراغ چند تن از کنشگران صنفی- رسانه ای معلمان رفته این تا انتظارات و خواسته‌های آنان نسبت به بودجه را با مخاطبان به اشتراک بگذارد. 

آموزش و پرورش و شعارهای همیشگی 

عبدالجلیل کریم‌پور دبیر جامعه شناسی از شهرستان خواف و از فعالین رسانه ای معلمان در این زمینه می‌گوید: هر ساله، همین ایام که می‌رسد، به طرق مختلف به یاد همه می‌اندازیم که تعلیم و تربیت، بی مایه فطیر است، که فرهنگ را به شعار نمی‌شود فربه کرد، که باز هم گوشه گوشه آموزش و پرورش لنگ می‌زند، که هنوز هم کلاس‌های ناامن زیادی داریم و همچنان  کلاس‌های کپری در بخش‌هایی از کشور فراوانند، که کمتر کسی را شوق فربهی این نهاد در سر است، کسانی هستند که یا باور نمی‌کنند یا نمی‌خواهند دلمشغولی شان توسعه ای ترین نهاد کشور باشد! هیچ کس، حتی ککش هم نمی‌گزد که فرزندی از همین مرز و بوم هم شاید به آب دهان، روزش را سپری کند و همان بچه حق دارد که از مدرسه ای سالم و کامل برخوردار باشد و ... البته نمی‌توان انتظار داشت که مدارس مان یک وعده غذای گرم داشته باشند یا حتی تغذیه ای اندک و شیری گرم تا دانش آموزش را به آموزشی پربار هدایت کند که سهم آموزش و پرورش، آن قدرها نیست، اما آیا این نهاد را سهم آن قدر نیست که معلمش شغل دوم نداشته باشد؟ که کتاب‌هایش بسته به کتاب‌های کمک آموزشی نباشد!؟ که فرزندانش بی هیچ دغدغه ای درس بخوانند؟ بودجه‌ این نهاد، هرساله قسمت عمده‌اش کفاف حق الزحمه اندک معلمانش را می‌دهد و برای پرداخت حق التدریس اضافه‌اش، فقط باید دعا خواند ....

این کارشناس آموزشی در پایان می‌گوید: فصل بودجه رسیده است و باز هم «دست ما کوتاه و خرما بر نخیل»! تنها امیدوار می‌شویم شاید این دوره، حداقل نگاهی خوشبینانه تر به این نهاد شود تا کمی از اندوهش را بکاهد که بی شک، این مهم زمانی محقق می‌گردد که غمِ فرهنگ در دل فرادستان افتد و آن‌ها را تلنگری جانانه زند که رشد و توسعه پایدار بی مایه فطیر

 است!

باز هم  دست ما معلمین کوتاه و خرما بر نخیل....

فروغ تیموریان فرهنگی دیگری است که درباره سهم اندک بودجه آموزش و پرورش و البته راهکارهایش برای افزایش و متناسب کردنِ پر مخاطب ترین وزاتخانه کشور می‌گوید: از آنجایی که آموزش و پرورش چندین سال است در هزینه یابی اولیه فعالیت‌های خود، با محدودیت‌های مالیِ بسیاری مواجه است امید می‌رود که امسال نمایندگان مجلس سهم قابل توجهی را برای تعلیم و تربیت نسل‌های آینده و معلمین در نظر بگیرند. به ویژه برای سال 98 و با توجه به شرایط اقتصادی کشور و افزایش بی سابقه تورم و هزینه‌های جاری، دولت و مجلس موظف هستند که بودجه آموزش و پرورش را با دست و دل بازتری بررسی و تصویب کنند.

این معلم و مولف کتاب‌های درسی جامعه شناسی و فعال در عرصه رسانه با توجه به قیل و قال درباره اجرای فاز دوم لایحه رتبه بندی معلمان که قرار است اجرایش گره کوچکی از گرفتاری‌های بزرگ معلمان بگشاید، می‌افزاید: حال با توجه به محدودیت‌های اشاره شده، مشخص نیست که معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش چگونه با قطعیت از تامین بار مالی لایحه رتبه‌بندی معلمان در لایحه بودجه ۹۸ سخن گفته است. لایحه ای که هر چند هنوز از بار مالی اجرای آن برآورد دقیقی ارائه نشده است ولی براساس اظهارات و گمانه زنی‌های نمایندگان مجلس و مسئولان آموزش و پرورش برای اجرا در سال آینده بین ۸ تا ۱۵ هزار میلیارد تومان بودجه نیاز دارد. 

تیموریان درباره علت کم کاری مسئولان آموزش و پرورش در پیگیری‌های جدی برای افزایش بودجه می‌افزاید: گویا حقوق‌های با رقم‌های بالا و نسبتا خوب مدیران وزارتخانه و ادارات، کارانه‌ها و پاداش‌ها، وام‌های بدون بهره، مزایایی مانند کارمندان دیگر وزارتخانه‌ها و ....  توان فکر کردن به درآمد اندک معلم را از مسئولین گرفته است و در آخر این دانش آموز و معلم و ساختار آموزشی است که باید تاوان بی توجهی‌ها و بی عدالتی‌های موجود در این وزارتخانه را بدهند.

وی با همه ناامیدی‌هایش نسبت به عدم تحرک مسئولان آموزش و پرورش در بهبود بودجه، سخنان خود را چنین به پایان می‌رساند که: انتظار معلمین از نمايندگان مجلس شوراي اسلامي اين است كه با نگاهی کارشناسانه به همه ابعاد نظام تعلیم و تربیت و تاثیر بی مانند آن بر همه جنبه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و ... در جهت افزایش بودجه این وزارتخانه بکوشند. تا کی باید شاهد بی عدالتی بین معلمین و دستگاهای دیگر دولتی بود و همچنان انتظار داشت با صداقت و با وجدان کاری بالا کار کنند و دم برنیاورند؟

روزنه‌های امید هرروز تنگتر می‌شود!

صفیه بسیم دبیر ریاضی و از فعالین صنفی استان البرز و شهر کرج درباره بودجه سال آینده آموزش و پرورش می‌گوید: آذر و دی که می‌شود تنور بودجه ریزی و طرح آن در مجلس و البته رسانه‌ها داغ می‌شود و تلاش‌ها برای هر چه بیشتر بهره بردن از نان‌های درآمده از این تنور بیشتر و بیشتر. سالهاست که وزارت آموزش و پرورش در رقابت دریافت نان داغ از تنور بودجه عقب می‌ماند و جز چند نان سرد و بیات حاصلش نمی‌شود. نانی که این روزها حتی کفاف حداقل‌ها را هم نمی‌دهد. امسال در آستانه نوشتن لایحه بودجه، معلمان با تحصن و تعطیلی کلاسهای درس، خالی بودن این سفره را با زبان سکوت فریاد زدند؛ به این امید که بودجه ریزان کشور در تقسیم نان بیت المال سهم بیشتری برای آموزش و پرورش در نظر بگیرند. سفره آموزش و پرورش، نان خورهای زیادی دارد که شمارش آنها در این مجال میسر نیست ولی مهمترین آنها حقوق و دستمزد کارکنان و هزینه‌های سرانه مدارس و بودجه نوسازی است. حقوق و دستمزد کارکنان این وزارتخانه، غیر از درصد کمی که بالای خط فقر دریافتی دارند، شبیه لقمه ای است که رفع گرسنگی می‌کند ولی سیر نمی‌کند. اغلب دریافتی‌های فرهنگیان زیر خط فقر اعلامی است و هرسال هم این لقمه کوچکتر و کوچکتر می‌شود. موعد بودجه که می‌شود مسئولان از دولتیان تا نمایندگان مجلس بودجه آموزش و پرورش را لقلقه دهان شان کرده و داد از تغییر در این سفره‌ کم قوت می‌زنند ولی در عمل افزایش که هیچ، بودجه دچار کاهش هم می‌شود! 

این معلم نویسنده می‌افزاید: فرهنگیان که این روزها بیش از همیشه زیر بار فشار اقتصادی کمر خم کرده‌اند، از نمایندگان مجلس انتظار دارند که بازی با کلمات را وانهاده و با استفاده از وظایف شغلی و نظارتی خویش به شکل واقعی برای حل مشکلات فرهنگیان قدم بردارند.

او نیز درباره طرح رتبه بندی معلمان می‌گوید: طبق برنامه، رتبه بندی باید اجرا می‌شد ولی هنوز لایحه‌ آن به مجلس نرفته است، چه برسد به اجرا. این روزها هم شنیده می‌شود که قرار است 2هزارمیلیارد تومان برای اجرای رتبه بندی در بودجه 98منظور شود! این در حالی است که اجرای مرحله اول آن که با سر و صدای زیادی هم همراه بود با 3500 میلیارد تومان انجام گرفت و بر خلاف پیش بینی‌ها افزایش ناچیزی در مقدار حقوق فرهنگیان ایجاد کرد. حال پرسش این است که ا این 2هزارمیلیارد تومان قرار است چه تغییری در سفره نسبتا خالی فرهنگیان ایجاد کنیم؟ با توجه به این مبلغ ناچیز، آیا مجلس و دولت تنها برای رفع تکلیف به دنبال اجرای آن نیستند؟

خانم بسیم در پایان با یادآوری سه وعده وزیر در روزهای نخستین آغاز کارش در دولت کنونی می‌افزاید: وزیر محترم آموزش و پرورش باید به سه وعده‌ داده شده خود در ابتدای وزارت شان عمل کند و با تمام توان خود سعی کند که این طرح به درستی اجرا شود و خدای ناکرده فقط برای بستن دهان معلمان معترض نبوده باشد. از طرف دیگر نمایندگانی که خود را مدافع عدالت آموزشی، دانش آموزان و معلمان می‌دانند باید توجه داشته باشند که بودجه ناکارآمد و اندک آموزش و پرورش دست مدارس دولتی را از سرانه نوسازی مدارس فرسوده، تهیه مایحتاج اولیه بهداشتی، آموزشی و پرورشی، برنامه‌های کیفیت بخشی به آموزش و .... کوتاه تر کرده و بر بی‌انگیزگی معلمان و بی تفاوتی‌های شغلی آنان و افزایش فاصله حقوق آن‌ها با خط فقر، ناتوانی بیشتر مدارس دولتی در پیشبرد اهداف آموزشی و ..... دامن می‌زند.