مسئولیت اجتماعی یک قربانی اسیدپاشی در روزهای کرونایی

تدبیر24» معصومه عطایی در گفت وگو با تهرانیار دراین باره می گوید: اسیدپاشی حادثه تلخی در زندگی من بود و هرچقدر هم که بگذرد نمی‌توانم آن را فراموش کنم. از دست دادن بینایی هم دردی مضاعف بود که در روزهای نخست برایم خیلی سخت و دشوار بود. به همین دلیل هم وقتی می شنوم فردی قربانی اسید شده یا نابیناست کاملا می‌توانم احساساتش را درک کنم و به همین دلیل هم هست که نمی‌توانم نسبت به آنها بی‌تفاوت باشم و در عین حال نسبت به جامعه نیز همین احساس را دارم و دلم می‌خواهد کاری کنم که از تکرار مواردی مانند اسیدپاشی جلوگیری شود.

او ادامه داد: در این ۱۰ سال تلاش کردم کارهای متفاوتی انجام دهم و در جامعه خود یک فرد فعال باشم. خوشبختانه توانستیم با پیگیری‌هایی که در انجمن عصای سفید داشتیم، کلاس‌ها و دوره‌های آموزشی مانند دوره آموزشی کار با تلفن همراه، سفالگری، بریل و … را برای نابینایان برگزار کنیم.

این قربانی اسیدپاشی افزود: همینطور در انجمن حمایت از قربانیان اسیدپاشی نیز که من به عنوان یکی از اعضای موسس اش هستم با کمک دوستانم و همینطور اصحاب رسانه تشدید مجازات اسیدپاشی را به تصویب مجلس شورای اسلامی رساندیم که اقدام بزرگی بود و البته کافی نیست.

عطایی افزود: خودم نیز تلاش کردم تا اقداماتی انجام دهم که حتی شده به صورت نمادین هم موجب افزایش امید در میان نابینایان و قربانیان اسیدپاشی شوم که از جمله آن اجرای تئاتر، فعالیت در حوزه مدلینگ، کولاژ، نواختن ساز، سفالگری و … است. خوشبختانه استقبال خوبی هم از این اقدامات من شده و بسیاری از افراد در پیام به من مرا تشویق کردند و حتی کسانی هم که دارای مشکلاتی مشابه من بودند، از این کار استقبال کردند.

این قربانی اسیدپاشی به روزهای شیوع کرونا و خانه‌نشینی اش هم اشاره کرد و گفت: در روزهای نخست شیوع کرونا ما نابینایان یک مشکل بزرگ داشتیم و آن عدم دسترسی به پیام ها ونکات بهداشتی بود، همه پیام ها به شکل موشن گرافی یا اینفوگرافی بود و امکان استفاده از آن برای نابینایان وجود نداشت، من از دوستانم کمک گرفتم و تمام این موارد و نکات بهداشتی را برای دیگر نابینایان در گروه هایی که داشتم به شکل صوتی توضیح داده و فرستادم.

او ادامه داد: همچنین کلاس‌های کار با موبایل برای نابینایان را هم تا جایی که ممکن بود به شکل صوتی و رایگان برای دوستانم برگزار کردم تا آنها هم بتوانند در روزهای خانه نشینی سرگرمی بیشتری داشته باشند.

عطایی که حدود ۷۰ روز از خانه خارج نشده بود، گفت: ریسک ابتلا به کرونا برای یک فرد نابینا بسیار بالاتر است، چرا که فرد نابینا با دست‌هایش میبیند و استفاده از دستکش یعنی نابینایی کامل. اگر هم از دستکش استفاده نمی‌کردیم خب مشکلات دیگری به وجود می‌آمد. از طرف دیگر سوختگی با اسید نیز همچون دیگر سوختگی ها فرد آسیب دیده را بیشتر در معرض ابتلا قرار می‌دهد و من از دو منظر باید بیشتر در خانه می‌ماندنم.

این قربانی اسیدپاشی درخواست هم از شرکت‌ها و نهاد کرد و گفت: متاسفانه شرکت های مختلف آنطور که باید به مسئولیت اجتماعی خود در قبال نابینایان عمل نکردند. مثلا من برای انجام یکسری امور به خصوص در روزهای شیوع کرونا مانند خرید اینترنتی و … باید از نرم افزارهای تلفن همراه این سامانه ها استفاده می‌کردم. اما نرم افزارهای ایرانی کمتر قابلیت همخوانی با نرم افزار صوتی ویژه نابینایان را داشتند و عملا استفاده از آنها غیرممکن بود. به همین دلیل از شرکت های بزرگ می‌خواهم که به این مهم توجه کنند و این امکان را برای نرم افزارهای موبایلی خود ایجاد کنند.

پایان پیام