نوشتاری کوتاه برای خانه ی تختی

تدبیر24»آساره کیانی - اگر گذرتان به کوچه پس کوچه های محله خانی آباد تهران بیافتد و از بوستان گل محمدی بالاتر بیایید، همانجا که ۸۷ سال پیش، غلامرضای کوچک به دنیا آمد و بعدها اسطوره ورزش ایران زمین شد، تنها اثری که از خانه قدیمی خاندان او خواهید یافت، بخشی از دیواره های خشت و گِلی یخچال قدیمی است که روزگاری بلندی اش، سایه گستر تمامی یخ های زمستانی بود تا مباد آب شوند؛ درست همان زمان که تهرانی ها هنوز برق نداشتند و یخ هم مثل خیلی چیزهای دیگر باید طبیعی به دست می آمد.

خانه مرحوم غلامرضا تختی در خانی­آباد بود؛ تقریبا همان جایی که منزل وزیر نفت سابق جمهوری اسلامی ایران، شهید محمدجواد تندگویان قرار داشت.

یخچال متعلق به خاندان تختی، مثل سایر یخچال ها با معماری منحصر به فر در جای جای ایران، محل نگهداری و ذخیره یخ بود برای ماههای عطش و گرما.

این طور روایت می کنند که پدربزرگ مرحوم تختی که از یخچال داران شناخته شده بود، در دکانش بر روی تخت بلندی می نشست و از آن بالا بر امور یخچال نظاره می کرد؛ به همین دلیل این خاندان، به «تختی»، شهره شدند.

پدرغلامرضا اما رونق کار پدربزرگ را ندارد، ورشکسته می شود و خیلی زود هم از دنیا می رود؛ زمین های یخچال هم که از راه آهن می گذرند توسط حکومت رضاشاه برای احداث راه آهن خریداری می شوند. تختی که بزرگترین فرزند خانواده بود در کنار کار، ورزش هم می کند؛ او کشتی باستانی را در سال ۱۳۲۴ در زورخانه پهلوان سیدعلی شروع می کند و در ۲۰ سالگی به عضویت «باشگاه پولاد» در می آید؛ باشگاهی که حالا تبدیل به انبار شده است.

غلامرضای جوان در سال ۱۳۳۷ در اداره راه آهن استخدام می شود و حالا شواهد و قرائن نشان می دهند که «باشگاه راه آهن» هم وضعیت بسامانی ندارد؛ تختی کارمند این باشگاه بوده و ورزش حرفه ای خود را در آنجا بال و پر داده؛ راه آهن هم اکنون به بنایی تاریخی و کهن تبدیل شده؛ با این اوصاف به نظر می رسد اختصاص مکانی به آثار و میراث پهلوانی ایران از پوریای ولی تا غلامرضا تختی، امری حیاتی باشد.

این روزها حال خانه پدری جهان پهلوان ایرانی مثل حال باشگاه هایش، تعریفی ندارد؛ اما همین باقی مانده های رنجور هم حال و هوای دیگری به خانی آباد داده اند؛ همانجایی که باید از پارک گل محمدی دو کوچه بالاتر بروید؛ میراثی رنجور هست که با توان ناچیزش می تواند به حد کفایت هویت و تاریخ یک شهر را فریاد بزند؛ اگر قدر دانستن ما همین صدای رنجور را هم خفه نکند.