به این می گویند بازیگری

 تدبیر24»نامش ممکن است مثل خیلی از سلبریتی های این روزهای سینما و تلویزیون بر سر زبان ها نباشد. اما کافیست یک بار، بازی خیره کننده اش را بر صحنه ی خاطره انگیز تئاتر تماشا کنید، آن وقت تا ابد نام «مجید رحمتی» را از یاد نخواهید برد.

مش رستمِ نمایش «پروین» این روزها در سالن اصلی تئاتر شهر تهران می درخشد. توگویی رحمتی نیست و پیرمرد خانه زادیست که گَرد پیری بر تمام جانش نشسته با این حال، سازَش را همراه دارد و گاه می رقصد و پیش پرده می خواند و گاه چنان آواز سوزناکی سر می دهد که جان همه ی تماشاگران حاضر در سالن را منقلب می کند.

رحمتی که در خانواده ای سنتی و اهل ذوق به دنیا آمده، از هفت سالگی، شبیه خوانی را دردیار تعزیه(اراک) آغاز کرده.

او پس از تحصیل در رشته ی بازیگری و فعالیت در همین رشته و درخشش در جشنواره های استانی، منطقه ای و فجر، به تهران می آید و فعالیت حرفه ای خود را در تهران از سال ۱۳۸۲ آغاز می کند. همکاری با استاد بهرام بیضائی و بازی در نمایش «مجلس شبیه در ذکر مصائب استاد نوید ماکان و همسرش مهندس رخشید فرزین» هم جزئی از کارنامه ی کاری اوست.

نقش ها به ترتیب می آیند و می روند و رحمتی هر بار، جنبه های تازه تری از بازیگری خود را به منصه ی ظهور می گذارد. با خودش که صحبت کنید، مهم ترین تجاربش را بازیگری در نمایش های «حسین کیانی» می داند. درک و دریافتی که رحمتی از فضا(به ویژه در کارهای کیانی) دارد، نمود قابل توجهی دارد. او بازیگری است که با شناخت و به کار گرفتن کامل ابزار بدن، بیان، حس، حرکت، احساس، تخیل و تمرکز، نقش را همانگونه که باید باشد، در صحنه ایفا می کند.

رحمتی در «چشم به راه میرغضب»، نمایش پیشین حسین کیانی هم نقش شخصیت سیاه را با همین آموزه ها ایفا کرده بود؛ سیاهی که تنها سیاه نیست؛ انسان استحاله یافته ای می شود که در نیمه ی نخست نمایش تماشاگر را می خنداند و در نیمه ی دوم اشک ها را بر صورت ناظران جاری می کند.

نقش مش رستم در نمایش پروین هم نشان می دهد که رحمتی همواره آمادگی این را دارد که با خوانش صحیحی از متن، درک درستی از موقعیت و وضعیت شخصیت، پیدا کند.

مش رستمِ نمایش پروین به شکلی خلاق، در تمام نقاطِ صحنه ی سالن اصلی تئاتر شهر تهران، پوشش و اِشغالی در فضا می آفریند که نگاه تماشاگر از او برداشته نشود و منتظر بماند تا پیرمرد خوش صدایی که لنگ می زند و هنوز شیطنت های خودش را دارد، وارد صحنه شود.

پیرمردی که به باور برخی منتقدان، می تواند نماد ذوق ها و استعدادهای مهجور مانده و رانده شده در گوشه ای از خانه ی پروین باشد که به افیون پناه برده است.

نمایشِ چهره نگارانه ی پروین که این روزها در سالن اصلی تئاتر شهر تهران به روی صحنه می رود، به برشی از زندگی پروین اعتصامی شاعر بزرگ ایرانی می پردازد که مجید رحمتی در کنار بازیگران دیگری همچون نرگس محمدی، امین زندگانی، مهران رنج بر، جواد یحیوی و اکرم محمدی، شب های خاطره انگیزی را برای تاریخ رئالیستی این مرز و بوم، رقم می زنند.

نویسنده و کارگردان این اثر رئالیسی، حسین کیانی، کارگردان صاحب سبک کشور و تهیه کننده ی آن داود نامور از پیشروان و تاثیرگذاران تئاتر خصوصی در ایران است.

بهرام بیضایی