شاهکار سینمایی تدبیری ها

تدبیر24 - منتقدین : فیلم سینمایی عصبانی نیستم به عنوان دومین ساخته سینمایی رضا درمیشیان کارگردان حامی فتنه در حالی این روزها در سینماهای مردمی سی و دومین جشنواره فیلم فجر به نمایش  در آمده است که بسیاری از متدینین و نیروهای انقلاب اعتراض گسترده ای را به مسئولان سازمان سینمایی برای پذیرش این فیلم در جشنواره انتقال داده اند و خواستار عدم نمایش عمومی این فیلم شده اند .

رضا در میشیان دستیار کارگردان هایی همچون داریوش مهرجویی، فریدون جیرانی و علیرضا داود نژاد بود که در سال های اخیر  راه خود را از این افراد جدا و سعی کرد خود را به عنوان یک کارگردان مطرح کند . وی که در همه دوران کاری فعالیت خود همواره تفکرات سیاسی خود را بر کار هنری مقدم می دانست در سال 88 جزو حامیان اصلی میرحسین موسوی به شمار می آمد و پس از انتخابات در بسیاری از راهپیمایی ها و میتینگ های حمایتی هنرمندان از سران فتنه شرکت می کرد . در میشیان به همین علت اولین فیلم سینمایی خود را با رنگ بوی حمایت از جنبش سبز ساخت و با اینکه داستان اصلی فیلم ربطی به فضای سال 88 نداشت وی تلاش کرد در تبلیغات اصلی فیلم با استفاده از رنگ سبز و رنگ و بوی حمایت از فتنه گران مردم را به سینماها بکشاند .

در شرایطی که با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید مردم انتظار داشتند رویه اعتدالی که دولت آن را ادعا می کند در همه سازمان های دولت از جمله وزارت ارشاد و زیر مجموعه های آن از جمله سازمان سینمایی حاکم شود دومین فیلم درمیشیان با آغوش باز دبیر و داوران جشنواره فجر اجازه حضور در جشنوره ای را یافت که در سالروز انقلاب اسلامی باید به محل عرضه تفکرات نظام اسلامی تبدیل شود اما این فیلم سراسر سیاه نمایی نه تنها این مشخصات را ندارد بلکه محلی برای توهین و تهمت به نظام و عقده گشایی های کارگردانش است .

حرف نو نوشت : بسیاری از کسانی که در سالن های جشنواره به تماشه فیلم عصبانی نیستم نشستند با چهره هایی در هم کشیده از این همه توهین در یک ساعت و نیم سالن سینما را ترک کردند . عصبانی نیستم از حداقل یک فیلم نامه منسجم و مناسب برای همراهی مخاطب برخوردار نیست و نوع فیلم برداری و تدوین آن به بد ترین شکل ممکن انجام شده است . فیلم بازیگر شاخصی ندارد و تمام تلاشش این است که در سراسر فیلم با استفاده از جاذبه های ارورتیک از بازی و عشوه های باران کوثری که ظاهرا قرار است به مانند فیلم اول درمیشیان نقش یک تمام فیلم های او باشد مخاطب را روی صندلی های سینما بنشاند .

در سراسر فیلم دیالوگ ها بر اساس رکیک ترین الفاظ و فحش ها استوار شده است و کارگردان برای عقده گشایی های سیاسی خود از هیچ کوششی دریغ نکرده است . در این طرح نامه ذهنی که به زور می توان نام فیلم را روی آن گذاشت کارگردان به بهانه های واهی سعی در نشان دادن تصاویر سال 88 که هیچ ربطی به داستان فیلم نامه ندارد و محکوم کردن نظام در برخورد با دانشجویان و مسائلی از این دست دارد . درمیشیان در هیچ کجای فیلم نمی تواند فحاشی های خود را نسبت به موضوعاتی که از آن عقده دارد بپوشاند و از همین روی است که در صحنه ای ابتدا یک بسیجی توسط دانشجویان تا سر حد مرگ کتک کی خورد و سپس در دیالوگی تاکید می شود که ما اهل کتک زدن نیستیم و این افراد بسیجی همیشه اهل کتک زدن هستند. در میشیان در این فیلم تلاش دارد در یک روشنفکر مابی ناشیانه فتنه سال 88 را تنه یک اعتراض طبقه مستضعف نشان داده و نسبت به ضربه هایی که فتنه گران به حیثیت نظام زدند کاملا بی تفاوت است . در جاهای دیگری از فیلم کارگردان با دیالوگی نسبت به یک چهره مذهبی با خطاب کردن طالبان و یا پخش سخنان بی ربط با فیلم نامه از احمدی نژاد تلاش دارد به جای روایت یک فیلم تنفر شدید خود را از قشر مذهبی به خصوص بسیجی ها، دولت سابق به خصوص احمدی نژاد ، کینه از نظام و رهبری و . . . را اثبات می کند .

از اساس مشخص نیست چرا به چنین رکیک نامه ای توهین آمیزی که به کنفرانس های ضد انقلاب شبیه است تا یک فیلم سینمایی مجموز تولید داده شده است اما اقدام به قبول و حضور در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر در اولین سال دولت تدبیر و امید نشان دهنده این موضوع است که متاسفانه دولتمردان سینمایی تدبیر و امید قصد دارند به اسم فضای باز بلاهای جدید را بر سر سینمای بحران زده ایران بیاورند . فحش نامه هنری درمیشیان اما در این باره باید بلافاصله پس از جشنواره بایکوت شده و از اکران عمومی آن جلوگیری شود چرا که علاقه مندان به نظام اجازه اکران چنین اثر توهین آمیزی را نخواهند داد .