بلیت های لیگ در دستهای پشت پرده

اما این رقم اگر واقعیت داشته باشد باید دید در دو سال گذشته چه درآمدی از بازی های لیگ حاصل شده است. بلیت هایی که امسال تا 15 هزار تومان هستند. در لیگ دوازدهم ورزشگاه آزادی میزبان 53 بازی از لیگ ، جام حذفی و مسابقات ملی بوده است. مسابقاتی که در میان شان بازی های مهمی چون دو دربی ، رقابت های آسیایی استقلال ، بازی دو تیم پر طرفدار پایتخت با سپاهان در لیگ و جام حذفی و بازی ها با تراکتور و جشن قهرمانی استقلال را شامل می شدند. یعنی نزدیک به 10 بازی که حدقال جمعیتی نزدیک به ظرفیت تکمیل ورزشگاه را داشته اند. این آمار بر اساس آنچه بلندگوهای ورزشگاه آزادی اعلام کرده اند و دو باشگاه تهرانی به آنها استناد می کنند برای این 53 بازی بالغ بر 3 میلیون نفر می شود و محمد رویانیان بر همین اساس است که می گوید:«بلیت فروشی بازی ها باید به خود ما واگذار شود. برای اینکه ما چند میلیارد تومان می توانیم از این راه درآمدزایی کنیم. هواداران ما هستند که می آیند و ورزشگاه ها را پر می کنند اما رقمی که به تیم مان می پردازند خیلی ناچیز است.»

این گفته ها را علی فتح الله زاده هم تصدیق می کند و آنها ادعا دارند به عنوان دو تیم پرطرفدار نه فقط ایران که حتی آسیا به سهم شان از این درآمد شگرف نمی رسند. این یعنی درآمدی حاصل می شود و به چرخه سازمان لیگ برتر واریز می شود. با این وجود مهدی تاج چنین نظری ندارد و می گوید:« ما این درآمدها را به طور مشخص و دقیق اعلام می کنیم.»

آخرین آمار ارائه شده از بازی های لیگ برتر لیگ دوازدهم اما شکافی شگرف آمار اعلام شده بازی به بازی از سوی بلندگوی ورزشگاه و ادعای دو تیم دارد. در تمام این 53 بازی تنها رقمی کمتر از 840 هزار برگه از 2 میلیون و 600 هزار بلیتی که برای این بازی ها چاپ شده به قروش رفته است. این آمار را حتی اگر در ضریب 10 درصدی برای بلیت های خارج از ردیف و سهمیه ای بازی ها هم باز به آماری کمتر از 1 میلیون بازدید کننده رسمی از بازی ها می رسد و این یعنی علامت سئوالی بزرگ. اینکه سکوهای ورزشگاه آزادی چطور پر می شوند ؟ آنهایی که روی سکو ها می نشینند و بلندگوی ورزشگاه نام شان را به عنوان حاضرین در استادیوم می برد آیا برای این حضور پولی می پردازند؟ اگر پول می پردازند چطور این پول ها جایی ثبت نمی شود؟ این ها پرسش هایی است که کسی پاسخگوی شان نیست. مهدی تاج سعی می کند این داستان را طوری دیگر ببیند:« به هر حال ما با الکترونیکی کردن بلیت فروشی باید همه چیز را مشخص کنیم. این طوری نمی دانیم چقدر گنجایش داریم و چند بلیت می فروشیم.» البته شاید بخش عمده ای از این مشکلات مربوط به تخمین اشتباه از گنجایش ورزشگاهی باشد که نامش را یکصدهزار نفری گذاشته اند. ورزشگاهی که طبقه اولش 32 هزار 600 صندلی دارد و طبقه دومش بیش از 19 هزار متر مربع نیست. 19 هزار متر که در هر مترش به سختی 2 نفر می نشینند و فاصله طبیعی هر نفر از نفر بغلی و فضا اشغال شده شان 60 سانتی متر می شود و نه 40 سانتی متر!

با این وجود گزینه بلیت های نامرئی هم گزینه ای دور از ذهن نیست. اینکه برای دربی برگشت لیگ دوازدهم ، همان دربی معروف با ایمون زاید و پرویز مظلومی که گفته می شد 80 هزار تماشاگر داشته ، بسیاری از هواداران بودند که بلیت جایگاه داشتند اما جایی برای نشستن شان نبود چون آن روز برای این جایگاه 8 هزار بلیت فاکتور شده بود و گنجایش صندلی هایش فقط 5600 نفر بوده است. یا برای کل طبقه اول استادیوم آن روز 40 هزار بلیت چاپ شده بود اما گنجایشش فقط 32 هزار نفر بوده است. این یعنی 8 هزار نفر بلیت به دست بی صندلی که سوژه خوبی برای برنامه های تلویزیونی شده اند. 

حالا این پرسش هست که چه اتفاقی برای بلیت های نامرئی افتاده. چرا این قدر بلیت های رسمی فروخته شده بازی ها کم هستند و آیا دست هایی پشت پرده فروش بلیت های لیگ برتر است؟ آماری که هیچ وقت رسما از سوی سازمان لیگ تجمیع نشده اند و چیزی درباره درآمدهای کلی بلیت فروشی بازی های لیگ به باشگاه ها گفته نمی شود. شاید راهکار مهدی تاج برای تسریع روند استفاده از تکنولوژی مشکل پیش روی فروش بلیت ها و درآمدهایش را مشخص کند.