تلاش ناموفق تندروها

1- در انتخابات 24خرداد، اصولگرایان ناب، پنج یا شش نامزد را به صحنه آوردند و به آن‌ها رای دادند، اما موفق به داشتن رییس‌جمهوری نشدند. در مقابل جمعی از اصولگرایان بریده از جناح راست که در این چند سال بر حقانیت اصلاح‌طلبان پی برده بودند، به اتفاق جمع کثیری از اصلاح‌طلبان به تنها نامزد خود یعنی دکتر روحانی رای داده و موفق شدند او را روانه دفتر ریاست‌جمهوری کنند. این اتفاق بر اصولگرایانی که تفرقه و ندانم‌کاری، در میانشان رخنه و آینده‌شان را تیره و تار کرد، بسیار‌گران آمد، اما چون مقامات ارشد نظام بر پیروزی و حقانیت راه نامزد اصلاح‌طلبان مهر تایید گذاشتند، تندروهای مایوس از ادامه حضور بی‌منازعشان در قدرت، طرح دیگری درانداختند تا نگذارند حسن روحانی کابینه دلخواه خود را فراهم آورد، بنابراین از طریق روزنامه‌ها و سایت‌های وابسته برای هر یک از وزرای پیشنهادی پرونده‌ای بدون سند و مدرک درست و حقیقی ساخته و پرداخته کردند تا روی تصمیم همراهی مجلس و دولت اثر بگذارند و نیروهای اصلاح‌طلب را از بازگشت به مناصب خدمتگذاری بازدارند.
2- نمایندگان مجلس شورای اسلامی، در جریان برگزاری انتخابات به این نتیجه رسیدند که آتش زیر خاکستر، اندکی سر برآورد و اصلاح‌طلبی را تا اندازه‌ای به صحنه آورد. این برداشت آنان را به آینده‌نگری در سرنوشت خویش واداشت و چون علاقه‌مند هستند در دوره آتی نیز به مجلس راه یابند، خود را از شعاع تاثیر اتفاقات تندروهای محافظه‌کار به دور نگه داشتند و به جریان اعتدال نزدیک شدند. این همراهی با اعتدال نتیجه‌اش این بود که 15نفر از 18 نفر وزرای پیشنهادی حسن روحانی، با آرایی بالا و شاید بی‌سابقه، رای اعتماد مجلسیان را به دست آوردند.
این رای اعتماد، تتمه امید افراطیون داخل مجلس و عقبه رسانه‌ای آنان را به یأس تبدیل کرد و به آنان نشان داد که روش اصلاحات، اگر به انزوا هم برسد، باز هم کارساز و پیش‌برنده است. این‌ها می‌دانند که چهره‌های تایید شده برای تشکیل دولت یازدهم، به‌طور قطع و یقین در برنامه‌ها و عملکردشان، اهداف اصلاح‌طلبان دلسوز و مردمدار را پی خواهند گرفت، به‌ویژه وقتی به اولین برنامه‌ها و نقطه‌نظرات اجرایی وزرا که پس از کسب رای اعتماد مجلس اصولگرا، بیان داشتند، برمی‌خوریم، درمی‌یابیم که چقدر خوب شد که اعتدال، دستمایه پیروزی فکر اصلاح‌طلبی شد.
3-‌ رای نیاوردن محمدعلی نجفی در مجلس شورای اسلامی، یک تصمیم جمعی اصولگرایان برای برخورد با او، به دلیل نسبت‌های سیاسی که به او دادند، نبوده است، زیرا دقیقا نیمی از نمایندگان به او رای مثبت دادند، اما کسانی که به او رای منفی دادند، کمتر از نیمه دیگر بود. آرای ممتنع، یعنی برای صاحبان این آرا تفاوت ندارد که آقای نجفی وزیر شود یا نشود.
پس عدم کسب رای نصف به اضافه یک؛ صرفا یک اتفاق بوده که به‌نظر می‌رسد، به تاثیرپذیری از تندروها نبوده است، البته عدم رای مجلس به وزیر پیشنهادی علوم یک تصمیم سیاسی بوده که به نظر می‌رسد دکتر حسن روحانی، آن را با معرفی چهره تجربه‌دار دیگر جبران کند. درباره وزیر ورزش هم حدس زده می‌شود که نمایندگان مجلس او را درست نمی‌شناختند. زیرا اولا علیه او، چندان که افراطیون می‌خواستند، فضاسازی سیاسی نشده بود، دوم؛ آقای سلطانی‌فر در چند سال اخیر نمود خارجی شناخته‌شده‌ای به‌خصوص در امر ورزش نداشت. هرچند که با ورزش سروکار داشت. بدیهی است که رییس‌جمهوری محترم، در جایگزینی سه فرد دیگر برای وزارتخانه‌های بی‌وزیر، از چهره‌هایی که باب میل و طبع اصولگرایان تندرو است، استفاده نخواهند کرد. فهرست وزرای معرفی شده در وهله اول، این را به‌خوبی نشان داد. این فهرست گویای این بود که دکتر روحانی کسی نیست که بتوان به او وزیر تحمیل کرد، همان‌گونه که خودش در نطق آخر روز پنجشنبه در مجلس، این را به صراحت و در جواب کسانی که چنین تبلیغ می‌کردند، گفته است. بنابراین اصولگرایان درون و بیرون مجلس فکر نکنند که با عدم رای اعتماد به سه وزیر پیشنهادی می‌توانند بقیه وزرا را به او تحمیل کنند. دکتر روحانی به تعداد زیادی نامزد غیراصولگرا برای مسئولیت‌های گوناگون، از جمله سه وزارتخانه بدون وزیر، در اختیار دارد که نخواهد زیر بار اصولگرایان و وسوسه‌های افراطیون راست برود.

منبع:بهار

مصطفی ایزدی