"امید رستن"

 حرفی بگوی و از لب خود كام ده مرا

 ساقی! ز پا فتاده شدم، جام ده مرا

 فرسوده دل ز مشغله‌ی جسم و جان، بیا

 بستان ز خود، فراغت ایام ده مرا

 رزف مرا، حواله به نامحرمان مكن

 از دست خویش، باده‌ی گلفام ده مرا

 بوی گلی، مشام مرا تازه می‌كند

 ای گلعذار! بوسه به پیغام ده مرا

 عمرم برفت و حسرت مستی ز دل نرفت

 عمری دگر ز معجزه‌ی جام ده مرا

 ای عشق! شعله بر دل پر آرزو بزن

 چندی رهایی از هوس خام ده مرا

 جانم بگیر و جام می از دست من مگیر

 ای مدعی هر آنچه دهی، جام ده مرا

 مرغ دلم به یاد رفیقان به خون تپید

 یا رب! امید رستن از این دام ده مرا

 بشكفت غنچه دلم ای باد نو بهار

 خندان دلی بسان "امین" وام ده مرا

منبع:ابنا