به یاد قربانیان سلاح های شیمیایی کرمانشاه

تدبیر24: یحیی معماری - با وجودی که مردان و زنان غیور در استان کرمانشاه همگام با سپاه و ارتش وارد کارزار با دشمن بعثی شدند و در هشت سال دفاع مقدس سپری در برابر دشمن ساختند اما بسیاری از زوایای جنگ در این استان بیان نشده، موضوعی که رزمندگان جبهه های غرب بر آن صحه می گذارند.

درهشت سال جنگ و بمب و باروت، شاید بخش تراژدیک تر و البته فاجعه بارتر آن حمله سفاکانه بعثی ها با بمب های شیمیایی و گازهای خردل و اعصاب به مردم بی دفاع روستاهای زرده، دیره و شهر نودشه و حتی بیمارستان صحرایی سومار در این استان بود که هنوز هم اهالی این مناطق عوارض آن را بر بدن های خود حس می کنند و دریغ که تلاش چندانی برای معرفی این مناطق در جهان و حتی در گستره جغرافیایی ایران زمین نشد.

روز هشتم تیر مصادف با روز جهانی مبارزه با سلاح های شیمیایی و میکروبی بود که در بازتاب اخبار مربوط به این روز ظاهرا نشان و اثری از شیمیایی شدگان استان کرمانشاه نبود و عمده تمرکز بر روی شهر سردشت بود که البته به حق هم به این شهر مظلوم پرداخته شد.

اما چه خوب بود که مسوولین استان کرمانشاه هم تدبیر و برنامه ای برای انعکاس مظلومیت مردم مناطق مختلف این استان داشتند که مورد حمله شیمیایی صدام واقع شدند اما دریغ که ظاهرا آنچه که به جایی نرسیده، صدای همین مردم مظلوم بوده و بس!

شدت آسیب های جنگ در حالت کلی و بخصوص در بمباران شیمیایی مناطق مذکور در استان کرمانشاه به حدی است که اینک و با گذشت بیش از 25 سال از این جنگ ویرانگر، هنوز هم آثار زخم های برجای مانده بر بدن شهروندان و آسیب های روحی و روانی ناشی از بمب های خردلی و فسفری در میان اهالی این مناطق وجود دارد و آنها را پس از این همه سال فریادرسی از سوی مجامع به اصطلاح طرفدار صلح در دنیا نبوده و پس از چندین سال هنرمندی سازمان ملل تنها در تایید استفاده رژیم بعث از سلاح شیمیایی و کشتار جمعی علیه بی دفاعان در ایران خلاصه شد و در نهایت یک پرونده مختومه!

استان کرمانشاه در طول هشت سال دفاع مقدس، پنج بار از سوی رژیم بعث عراق مورد حمله شیمیایی قرار گرفت و اثرات این حملات هم برجای ماندن سه هزار و 500 مصدوم شیمیایی در این خطه از سرزمین کشورمان است .

کاش در کنار دعواهای سیاسی و جناحی که هیچ خروجی مفیدی برای منافع عمومی ندارد، گوشه چشمی هم به نودشه، زرده و دیره می شد؛ گاهی وقت ها گفتن یک ابراز همدردی هرچند که اقدام عملی را به همراه نداشته باشد تسکین بخش دردها است و دریغ که برخی مسوولان مربوطه، نمایندگان و احزاب این ˈابرازˈ کردن را هم فراموش کردند.