میانه‌روها علیه تندروها

تدبیر24: تحولات اخیر مجلس باعث شده تا فرضیه نزدیکی مشی علی لاریجانی به اصلاح‌طلبان قوت بگیرد. این فرضیه نه به معنای تمایل اصلاح‌طلبان برای قرابت با علی لاریجانی که متقابلا صادق است. این اتفاق یا به بیانی این تحول تاثیرگذار در عرصه سیاست داخلی بازتاب تحولات اخیر نه مجلس که کشور طی چند سال اخیر است و در ضمن نگاهی به انتخابات آینده مجلس دارد.

بدین ترتیب که به نظر می‌رسد جمعی از چهره‌های اصلاح‌طلب و اصولگرای میانه‌روی مجلس درصدد تجمیع و وحدتی برای دفع افراط‌گرایی و حفظ میانه‌روی هستند. البته خاستگاه اصلی این اتفاق به جایی در مجلس هشتم برمی‌گردد که نمایندگان در واکنش به تندروی‌های دولت وقت تصمیم به نوعی وحدت در مجلس گرفتند، با این تفاوت که اکنون حضور جدی جریان‌های تندرو در پایگاه اصولگرایان باعث شده تا تاکید بر ضرورت این وحدت بیش از گذشته احساس شود. مضاف بر اینکه اصولگرایان به صورت جدی چه در گذشته و چه حالا وحدت قدرتمندی در پایگاه خود نداشته و اکنون نیز همان وحدت به جا مانده در حال تضعیف مجدد است تا شاهد آن باشیم که تغییر و تحولات جریانی در عرصه جناح بندی‌های سیاسی کشور شکل بگیرد.

علاوه بر این، یکدستی بی‌سابقه مجلس نهم دیگر دلیل این تمایل به وحدت و همگرایی است. بدین معنا که در مجالس گذشته اصولگرایان برای میدان نگرفتن جریان مقابل همواره اختلافات موجود درون گروهی خود را نادیده می‌گرفتند و بر وحدت علیه اصلاح‌طلبی تمرکز می‌کردند اما اکنون این جریان با توجه به فقدان اصلاح طلبان در مجلس ضرورت چنین وحدتی را احساس نمی‌کند تا بیشتر از هر زمان دیگری اختلافات درون جریانی‌اش آشکار شود. در همین راستا بود که مجلس نهم به دو طیف اصولگرایان میانه‌رو و اصولگرایان تندرو تقسیم شد که طیف اول با تکیه بر خردگرایی و منطق، اصول و امور خود را دنبال می‌کند و طیف دوم با خط‌مشی تندروی کمتر بر میانه‌روی و تعادل واقف است. در چنین شرایط و موقعیتی است که طیف میانه‌رو و مشخصا جریان نزدیک به علی لاریجانی، ریاست مجلس رفته‌رفته از طیف تندرو فاصله گرفته و متمایل به جناح و پایگاه منطقی و میانه‌رو دیگری به نام اصلاح‌طلبان می‌شود.

دلیل این تمایل و جذب نیز مشخصا به جایی برمی‌گردد که جریان میانه‌روی مجلس، همراهی با طیف تندرو را یک تهدید و خطر جدی برای خود و جامعه می‌داند و در این میان همراهی با اصلاح‌طلبان را بر همراهی با تندروها ارجحیت می‌دهد. البته پیش از این نیز تمایل چهره‌‌های برجسته اصولگرایی به اصلاحات اتفاق افتاده که از این منظر می‌توان اذعان داشت قرابت لاریجانی به اصلاح‌طلبان اتفاق بدیع و عجیبی نخواهد بود. اما تفاوت و اعجابی که در این تمایل دیده می‌شود آن است که در گذشته چهره‌های برجسته به صورت فردی تمایل به جریان مقابل را داشتند ولی اکنون چنین تمایلی به صورت جناحی و تشکیلاتی صورت می‌گیرد وگرنه وحدت اصولگرایان چه حالا و چه قبل آنچنان مستحکم و منسجم نبود که بتواند اختلافات درونی خود را حل کند و این نقصان در گذر زمان با اتفاقاتی نظیر تندروی دولت‌های نهم و دهم و نیز تندروی جریان‌های افراطی مانند جبهه پایداری جدی‌تر از گذشته شده است.