ضرر قندبه اندازه کوکائین وتنباکو!

تدبیر24: دکتر رابرت لاستینگ در کتاب "خطر چاقی" حقیقت پنهانی در مورد مواد قندی، چاقی و مرض قند عنوان می کند، وی 16 سال را صرف درمان چاقی کودکان کرده است و تحقیقاتش شامل تاثیر مواد قندی بر جمعیت مردم جهان است و بدین صورت جنگ علیه مواد قندی آغاز شد.

دکتر لاستینگ در کتاب خود می گوید: اگر کوچکترین علاقه ای به سلامت، چاقی، رژیم غذایی یا دیابت خود دارید؛ می دانید که مواد قندی و شیرین برای انسان بسیار خطرناک است. تا زمانی که صنعت مواد غذایی از مواد سمی استفاده می کند شاهد اثرات منفی بر جامعه خواهیم بود این مواد عبارتنداز الکل، سیگار، کوکائین و مواد قندی، ما مجبور نیستیم اینها را ممنوع کنیم اما به صنعت مواد غذایی نباید اختیار تام داده شود آن ها اجازه دارند که از این طریق ثروت کلانی به دست آورند اما اجازه ندارند با بیمار کردن مردم به اهداف خود دست یابند.

لاستینگ در این باره ادامه می دهد: مواد قندی با یک مکانیزم هورمونی ایجاد اشتها می کنند چرخه ای که به هورمون استرس مربوط است؛ "کورتیزول"  زمانی که کورتیزول وارد جریان خون می شود باعث افزایش فشار خون و افزایش گلوکوز خون می شود که در نهایت به دیابت می انجامد، تحقیقات نشان می دهد کورتیزول کالری بیشتری از غذا ها جذب می کند. سطح بالای آن باعث بی قرارری هنگام خواب می شود و هورمون گرسنگی را در روز بعد افزایش می دهد اما این مسئله در افراد متفاوت است.

 تنها مشکل چاقی اضافه وزن نیست. بلکه این است که مغز وزن اضافه را حس نمی کند زیرا اشتها توسط یک سیستم دوتایی ایجاد می شود. چه شما اشتها داشته باشید چه نه هورمونی که چربی بدن را تنظیم می کند ترشح می شود و انسولین اضافی موجود  باعث مسدود کردن سیگنال های لیپتین می شود. اگر انسولین خون فرد زیاد باشد همیشه میل به خوردن مواد غذایی شیرین و قندی دارد. گفتن این موضوع به مردم که وزن کم کنید از لحاظ روان شناسی غیر ممکن و از نظر پزشکی خطرناک است و هدفی است که قابل رسیدن نیست.

وی در کتابش بیشتر توضیح می دهد: رفتار فرد تعیین کننده بیوشیمی وی است برای مثال فردی روزی 10 گالن آب می نوشد و ادرارش شامل 10 گالن آب در روز است، مشکل وی چیست؟  او مبتلا به دیابت است شما می توانید افرادی که به دیابت مبتلا هستند را از آب خوردن منع کنید و تنها 3 درصد از آن ها قادر به انجام این کار هستند، اما با 97 درصد دیگر چه می کنید؟

بسیاری از مطالعات نشان می دهند که رژیم های غذایی تنها برای دو ماه اثر گذار است و برای برخی هم تا 6 ماه، این چیزی است که آمارها نشان می دهند و وزن همه افراد به همان حالت اولیه بازمی گردد، قرار نیست همه افراد از لحاظ جسمانی سالم باشند اما مردم نباید به خاطر صنعت بیمار شوند.

جدا از کالری و افزایش وزن قند باعث ایجاد بیماری می شود و این یک خطر مستقل و مشکلی صنعتی است؛ اپیدمی چاقی از سال 1980 آغاز شد در آن زمان در مورد لیپتین و انسولین تا سال 1984 مردم اطلاعی نداشتند.

آنچه سیاستمداران می دانستند این بود؛ وقتی چربی را حذف می کنیم باید شیرینی را اضافه کنیم و با انجام این کار مردم را بیش از پیش به سمت مصرف گرایی سوق می دادند و تقاضا بیشتر می شد پس به این کار ادامه دادند و در نهایت به این سطح از مصرف گرایی رسیدیم.

در طی 30 سال گذشته مصرف فروکتوز روزانه در آمریکا دو برابر شده و الگوی دیگری نشان می دهد در 50 سال گذشته در کانادا، مالزی، هند و در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه مصرف مواد قند جهانی سه برابر شده است؛ اما جمعیت جهان دو برابر افزایش یافته و این امر شیوع چاقی را نشان می دهد.

این امر می توانست دهه ها قبل اتفاق بیفتد  اما در آن زمان قند و مواد قنددار به این ارزانی نبودند و مسئله ای که باعث کاهش قیمت آن شد شیره ذرت بود که فروکتوز بالایی دارد اما سیاستمداران لزوما فیزیلوژی و نوع عملکرد آن را نمی دانستند اما می دانستند از لحاظ اقتصادی سودمند است! سالم ماندن در این شرایط بسیار دشوار است.

این مشکل در سرتاسر جهان همچون قارچ رشد کرده که در این سی سال با  سود در صنعت غذایی همراه بوده، برای شهروندان دنیا غیر ممکن است که نقاط ضعف خود را با این دقت ارزیابی کنند. هنگامی که نگاه به موضوع را به عنوان یه مشکل شخصی که خود فرد در قبال آن مسئول است متوقف کنیم قبول این که این جنگ علیه قند تا چه حد جدی است آسان تر خواهد شد.

لاستینگ در آخر می گوید من شخصا امیدی ندارم که علم مشکل را حل کند پس در این خصوص به دو چیز نیاز است:  اقدام شخصی و اقدام اجتماعی که در این باره باید قوانیی ایجاد کرد، در غیر این صورت صنعت با این روند مردم را بیمار می کند و هیچ راه درمانی وجود ندارد، پس باید مبارزه کرد.

منبع:گاردین