این مجسمه‌ها ربوده نمی‌شوند!

تدبیر24: علی مرادخانی در اختتامیه‌ی ششمین سمپوزیوم بین‌المللی مجسمه‌سازی تهران با بیان این‌که در بازدید از این سمپوزیوم، نشاط را در میان هنرمندان شرکت‌کننده در این برنامه دیدم، ادامه داد: برگزاری این سمپوزیوم جزو مصادیق دیپلماسی فرهنگی است که به‌خوبی انجام شد. ما برای تقویت این حوزه، به آمد و شد نیاز داریم.

او اظهار کرد: هنر مجسمه‌سازی، بخشی از هویت هر جامعه‌ای است و بهترین و پراحساس‌ترین بخش هنرهای تجسمی محسوب می‌شود که به هنرمند کمک می‌کند هرچه را که در وجودش می‌گذرد، در سخت‌ترین شرایط، به نرم‌ترین و زیباترین شکل ممکن بروز دهد. فکر نمی‌کنم که در هیچ شاخه‌ی هنری این سختی و زیبایی در کنار هم به این شکل بروز یابد.

وی گفت: وقتی این آثار در شهر قرار گیرند، زیبایی‌هایش باعث می‌شود که مردم انگیزه‌ی بیشتری پیدا کنند. من با دیدن این سمپوزیوم متوجه شدم که گشایش‌هایی برای آینده ایجاد خواهد شد و امکان‌های جدیدی به‌وجود خواهد آمد که عرصه را برای آیندگان این هنر باز کند.

معاون هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی همچنین بیان کرد: اتفاقی که در این سمپوزیوم می‌افتد، در «اقتصاد هنر» هم بسیار مهم است. ما در حوزه‌هایی مانند نقاشی، تئاتر و موسیقی وضعیت مناسبی داریم، ولی در حوزه‌ی مجسمه‌سازی به تلاش بیشتری نیاز است و این به‌خاطر سختی کار و البته نیاز ما به امکانات علمی است.

او درباره‌ی تندیس‌های شهری نیز گفت: برای‌مان مهم است که تندیس‌ها و یادمان‌های شهری در یک نگاه، هویت و تاریخ‌مان را به یاد آورند و بسیاری از ناگفته‌ها را بیان کنند. البته در بعضی مواقع، فضای انتزاعی و متفکرانه‌ای که کارهای هنری ایجاد می‌کنند، باعث شکوفایی در افراد می‌شود.

وی اظهار کرد: در بازدیدی از این سمپوزیوم، متوجه شدم آثار، مفاهیم خوبی را القا می‌کنند و حجم‌ها آن‌قدر سنگین هستند که ربوده نشوند و مورد استفاده خواهند بود.

مرادخانی گفت: امیدوارم در آینده به بعضی مظاهر توجه بیشتری کنیم، چون حوزه‌ی حجم، حوزه‌ی خاص، مهم و پویایی است. مناره‌ها، گنبدها و سایر آثار را در سطح شهر داریم که وقتی به آن‌ها نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که بخشی از هویت امروز ما را تشکیل داده‌اند. خوب است که به فکر گذاشتن یادگاری‌هایی برای آیندگان هم باشیم.

معاون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی افزود: امیدوارم سازمان زیباسازی شهرداری تهران برگزاری سمپوزیوم مجسمه‌سازی را همچنان ادامه دهد و آن را به‌خاطر سختی‌هایش رها نکند، چون برگزاری سمپوزیوم، کار سختی است و گاهی ممکن است فکر شود که خروجی آن به اندازه‌ی زحمت برگزاری این سمپوزیوم نیست؛ ولی این‌گونه نیست و تأثیرات آن در آینده مشخص خواهد شد. اگر در کنار این سمپوزیوم‌ها بتوان جلسات گفت‌و‌شنودی را با حضور اساتیدی که از نقاط مختلف دنیا می‌آیند، برگزار کرد و این افراد بتوانند دانسته‌های خود را به هنرمندان جوان ما منتقل کند، این برنامه‌ها مفیدتر خواهند بود. البته من شنیده‌ام که در این سمپوزیوم این اتفاق افتاده است.