پشت‌پرده «ویترین نمایشگاه»

تدبیر24:«نمایشگاه مطبوعات» به میمنت و مبارکی، امسال پس از یک دوره فترت، دوباره جان گرفت. قرار است مردم بیایند و با نویسندگان، خبرنگاران و در کل، اهالی مطبوعات مورد علاقه‌شان دیدار و گفت‌وگو کنند. آنچه طی سال‌های گذشته از «نمایشگاه مطبوعات» دیده‌ایم شبیه یک برنامه «شو»ی جالب بوده است؛ مردم در این نمایشگاه با نویسندگان معروف، خبرنگاران نامی و در کنار آنها برخی شخصیت‌های سیاسی و فرهنگی دیدار می‌کنند و این دیدارها روزهای خوشی را در خاطرشان نگه داشته است، اما این، همه ماجرا نیست؛ پشت این ویترین زیبا، مطبوعاتی به حیات خود ادامه می‌دهند که از کمبود مخاطب رنج می‌برند و آسیب‌ها دیده‌اند. در این جراید، روزنامه‌نگاران و خبرنگارانی به فعالیت مشغول هستند که در میان مشاغل دیگر، شاید کمترین درآمد را کسب می‌کنند. اما این مشکلات چگونه سر برآورده‌اند؟ با نگاهی تیزبین می‌توان دریافت که مطبوعات و رسانه‌های ما «دولتی» شده‌اند؛ دولتی‌ها را نمی‌گویم، خصوصی‌ها هم به‌نوعی دولتی شده‌اند. به تحریریه یک روزنامه نگاه کنید؛ نام وزارتخانه‌های دولت، بر سرویس‌های تحریریه گذاشته شده است. نکته اینجاست که باید در این میان، نقش مردم را پیدا کنیم؛ مردم در کجای مطبوعات ما قرار دارند و خود را در کدام صفحات رسانه‌های ما می‌بینند؟ به عقیده نگارنده، مشکلات جامعه رسانه‌ای ما ناشی از آن است که دولت از زمان‌های گذشته وارد این حوزه شد، قانون نوشت، یارانه داد، کمک کرد، روزنامه‌های دولتی به راه انداخت و در کنار آن، رسانه‌های دولتی دیگر هم ایجاد شدند.
می‌دانید که بنگاه‌های دولتی اهل رقابت نیستند، باز هم می‌دانید که وقتی بنگاهی از امکانات دولتی بهره‌مند باشد و درآمد خود را از یارانه طلب کند نتیجه آن خواهد شد که مردم در مطبوعات ما مغفول می‌مانند. چه باید کرد؟ نگارنده بارها تاکید داشته رسانه‌ها را آزاد بگذارید تا مثل یک واحد صنفی کار رقابت کنند و در یک محدوده رقابتی، تکلیف خود را روشن کنند. در چنین شرایطی مطبوعات و سایر رسانه‌ها، ناگزیر هستند مردم را وارد صفحات خود کنند و عنصر رقابت باعث خواهد شد آنکه بهتر کار می‌کند و می‌نویسد بماند و آنکه خواننده‌ای ندارد، برود. این خواسته من شاید در کوتاه‌مدت جامه عمل نپوشد اما باید فکری به حال خانواده بزرگ مطبوعات بکنیم؛ این خانواده مشکلات بسیار دارد، این مشکلات را باید عقلای همین قوم حل کنند. پیشنهاد می‌کنم بزرگان مطبوعات گرد هم آیند و برای بهروزی خود، چاره‌ای بیندیشند و آن را به دولتی‌ها پیشنهاد دهند. البته با ذکر این نکته که مسوولان هم «شیشه شیر» را از دهان مطبوعات دولتی بردارند و اجازه دهند همه ما در یک عرصه رقابتی تلاش کنیم.