رفتارشناسی رسانه‌های سینمایی مخالف دولت

تدبیر24: کیوان کثیریان - فضای رسانه‌ای بویژه در حوزه سینما این روزها به طرز غریبی مسموم است. تیم رسانه‌ای مسئولان پیشین سینمایی تمام تلاششان را مصروف سنگ‌اندازی و تخریب دست اندرکاران کنونی سینما کرده‌اند آن هم با ناشیانه‌ترین و آماتوری‌ترین شکل ممکن. می‌گویم تخریب چون محتوای منتشر شده توسط آنها نشانی از انتقاد و نقد ندارد و بی‌توجه به قوانین ساده حقوقی رسانه و اخلاق حرفه‌ای منتشر می‌شود. حالا خوب است مسئولان فعلی - بدرستی - اهل شکایت از اهل رسانه نیستند، وگرنه اگر روحیه مدیران پیش از خود را داشتند حالا بعید نبود برخی از این رسانه‌ها و مدیرانشان دچار مشکلات جدی شوند. سایتی که مستقیماً صدهامیلیون تومان از دولت پیشین دریافت کرده و حالا شده پیشقراول تخریب مدیران سینمایی، خود را منادی عدالت و اخلاق و قانون و مدافع ارزش‌ها می‌داند درحالی که کمتر نشانه‌ای از هریک از اینها با خود دارد. دروغ، جعل واقعیت، بی‌انصافی، ادعاهای بی‌اساس و بی‌سند، توهین و افترا، بیشترین نکاتی است که این دوستان بدان پایبند هستند. اینها تحت لوای دفاع از ارزش‌ها، برای خود حاشیه امنیت ساخته‌اند، همیشه طلبکارند و دوست دارند مدیران را به محافظه کاری و احتیاط بیش از اندازه مجبور کنند.
یا آن یکی رسانه که قصه ارتباطش با برخی مسئولان پیشین و حتی باج خواهی از برخی هنرمندان زبانزد است، حالا به طرز افراطی مدعی استقلال است و هرکس و هرچیز جز خود را وابسته و غیرمستقل می‌داند. یا آن دیگری بابت اینکه فلان جشنواره آگهی‌اش را به رسانه رقیب داده عزمش را جزم می‌کند تا بحق یا ناحق، تیترهای آتشین علیه آن جشنواره بزند.
بواقع به نظر می‌رسد دو سه چیز در این میان دارد به کلی فراموش می‌شود؛ یکی پیشینه آدم‌ها و جریان‌ها، دیگری اخلاق و تعهد حرفه‌ای و سومی اندکی سواد ساده فارسی و معلومات رسانه‌ای که متأسفانه برخی از این دوستان از حداقلش نیز برخوردار نیستند. آنها اساساً سیاسی کاری و رسیدن به منافع و اغراض سیاسی را به همه چیز ترجیح داده‌اند. برای این دوستان، رسانه تنها یک وسیله است برای در بورس ماندن و البته تخریب رقیب و دوباره به قدرت رسیدن.
جالب اینکه یک مدیر سابق سینمایی که عملکردش بی‌تردید در تاریخ ماندگار خواهد شد، رسانه‌ای را اداره می‌کند که علاوه بر آنکه دائماً اقدامات مدیران فعلی را زیر سؤال می‌برد و به آرامش‌زدایی از سینما مشغول است، تلاش دارد گذشته خود را هم تطهیر کند، مدام از خود رفع اتهام کند و چپ و راست قربان صدقه خود و همراهان و همفکرانش برود. جالب‌تر اینکه مدیر محترم در این مسیر مقامات بالاتر از خود را به مناظره فرا می‌خواند. البته مردم ایران با این روحیه ناآشنا نیستند. سالیان اخیر همین روحیه در سطوح بالای اجرایی حکمفرما بود و برخی موارد هم نتیجه داد. حالا با حضور دوباره مسئولان سابق به عرصه و تلاش برای جلب نظر دوباره در عرصه عمومی، بعید نیست تحرکات تازه آن مدیر سینمایی سابق در مسیر برنامه‌ریزی‌های منسجم حزبی و گروهی تعبیر شود و حتی نشان از یک مأموریت مشخص داشته باشد. مطمئناً این بلبشوی رسانه‌ای و این استفاده نامشروع از رسانه می‌تواند زنگ خطری باشد برای همه. سینمای ایران مثل همه عرصه‌های دیگر نیاز به آرامش دارد تا بتواند ویرانگری‌های پیشینیان را بسازد و فرصت کند قدمی به جلو بگذارد.