راهی که آمدیم، راهی که باقی مانده

 تدبیر24 : صحبت های رئیس جمهور در نشست خبری روز گذشته در محل نهاد ریاست جمهوری در آستانه سالگرد انتخاب شایسته حسن روحانی به ریاست جمهوری بار دیگر بارقه های امید را در دل حامیان اعتدال و هوادران جریانی که دو سال است افق های جدید را پیش روی ملت ایران روشن کرده است جلوه گر نمود. حسن روحانی دیروز نشان داد بعد از گذشت دو سال از انتخاب به عنوان نفر اول کشور با فاصله ای معنا دار از همه رقبایش به همه تعهدات و آرمان هایی که در طول شعار های انتخاباتی از آن سخن گفته بود پایبند است و هیچ یک را فراموش نکرده است. دیروز روحانی نشان داد همان قدر که در پیچیدگی های شرایط فعلی کشور و موضوع مذاکرات هسته ای رسیدن به توافقی جامع برایش مهم است همانقدر عزت و منزلت اجتماعی مردمی که به کنسرت می روند هم برایش دغدغه است و همان قدر که به تعامل سازنده با جهان می اندیشد به فکر آب و نان مردم هست .

شاید دوسال پیش مثل امروزی هیچ کس فکرش را هم نمی کرد در طوفان تبلیغاتی نامزدهای اصولگرا و در شرایطی که با اهرمایی چهره کارآمدی همچون آیت الله هاشمی رفسنجانی از میدان رقابت های انتخاباتی کنار گذاشته شده بود مردم ایران عنان کشور داری و حوزه اعتماد عمومی خود را به دستان مردی از دیار تعقل و امید بسپارند. حسن روحانی که در نظر سازی های آن روزهای نهاد های اصولگرا یکی از کم اقبال ترین کاندیداهای ریاست جمهوری معرفی می شد به پشتیبانی مردمی که ارزش برنامه های واقعی و اندیشیدن به فردای ملت را می دانستند به خیابان پاستور رسید و با کلیدی که به مردم وعده داده بود درهای قفل شده بسیاری که در دولت سابق با لجبازی های وفرافکنی های گسترده بسته شده بود را گشود. شاید رسیدن به توافق هسته ای ژنو در 100 روز اولیه دولت تدبیر و امید را هیچ تحلیل گر سیاسی نمی توانست به خیال هم ببیند چه اینکه کشور عزیزمان در هشت سال قبل آن درگیر تنازعات و درگیری های گسترده بین المللی بر سر هیچ و پوچ ها شده بود اما این بار دولتی برخواسته از آرای واقعی مردم آمده بود که چهره بدون خشونت ایران و ایرانی را به دنیا نشان دهد. کشور ما تا تاریخ خواهد بود روز 24 خرداد را از یاد نخواد برد چرا که در این روز مردم توانستند در مقابل جریان زیاده خواهی که قدرت را تنها برای خود می خواستند پیروز شود و رنگ اعتدال را به خانه های خود ببرند. اگر بخواهیم نگاهی منصفانه به همه آنچه در دو سال گذشته اتفاق افتاده داشته باشیم اگرچه در این مجال نمی گنجد اما باید باور داشت که دولت راه های عظیم چندیدن ساله را در شرایطی در دوسال پیمود که میراث دار ویرانی ها و بی مدیریتی های هشت سال قبل از خود نیز بود .
در عرصه سیاست خارجی اتفاقی که در دو سال اخیر افتاد شاید در تاریخ تمدن ایران بی سابقه باشد . آشتی و تعامل با دنیایی که از ایران یک غول بی شاخ و دم و یک دشمن بالفطره ملت ها و دولت ها ساخته بود در شرایطی رقم خورد که به بهانه موضوع هسته ای همه شئون کشور ما دستخوش تهدید ها و تحریم ها قرار گرفته بود و در این میان این تیم کارکشته دیپلماسی دولت یازدهم بود که با خوش فکر توانست از میان گردنه های نفس گیر منازعات بین المللی عبور کرده و عزت وافتخار را برای مردم سرافراز ایران به ارمغان بیاورد . پذیرش حق غنی سازی، باز ماندن مراکز تحقیقاتی و غنی سازی و آزاد شدن منابع بلوکه شده کشورمان در این دولت در حالی رقم خورد که در طول یک دهه گذشته مذاکره کنندگان ما بیشتر از حل مشکلات مردم درگیر اصلاح ساختار های سازمان ملل و یا حق سوریه و لبنان بودند .
در حوزه داخل برای اولین بار در دولت یازدهم همه مردم شامل بیمه سلامت همگانی شدند واکنون هیچ ایرانی وجود ندارد که چتر آرامش بخش بیمه را بالای سر خود احساس نکند . تورم افسارگسیخته ای که پیش از این دولت به صورت روزآمد و حتی لحظه ای زندگی مردم را به خطر انداخته بود به کنترل درآمد و با شیب تند نزولی به سمت تکرقمی شدن پیش رفت . فرصت و فضا برای فعالیت های مدنی و صنفی بخش های مختلف کشور پدید آمد که خود این امر زمینه آشتی گروه ها مختلف با دولت را فراهم کرد . شاید بازگشایی خانه سینما، بازگشایی خانه احزاب و ده ها نمونه دیگر بخشی از این کار بود . در حوزه های حمایت از اقشار آسیب پذیر با طرح مسکن اجتماعی و سبد ارزاق و . . . تلاش شد افزایش نرخ طبقاتی در جامعه به خوبی کنترل شود و در نهایت با آرامش گسترده در بازار از افزایش حباب گونه قیمت ها در بخش های مختلف مسکن، طلا و بورس و . . جلوگیری شود و قیمت ها به سمت هویت یابی واقعی حرکت کنند .
شاید اگر فردی به جای روحانی بود با خرابی های که وی ناخواسته باید به دوش می کشید حتی فرصت نمی کرد کوچک ترین کاری در حوزه های مختلف انجام دهد اما روحانی که سازمان مدیریت را به خوبی احیا کرده بود می دانست که برنامه ریزی کشور فکر و تلاش می خواهد نه شعار و هیاهوهای تبلیغاتی پوچ . اکنون در دامنه فعالیت های دولت یازدهم که می ایستیم و به قله های این دولت در انتهای چهار سال که نگاه می کنیم به خوبی در می یابیم که اگرچه باید راه زیاد دیگری را هم بپیماییم اما راهی که سرافرازانه آمدیم و حتما به آن افتخار می کنیم هم چیزی کمتر از قله های در نظر گرفته شده نیست . البته به یقین شان مردم ایران بیشتر و بهتر از آنی است که دولت یازدهم تاکنون موفق به ارائه خدمات ان شده است اما باید دانست که این دولت یکی از مظلوم ترین دولت ها در همه ادوار انقلاب بوده است و دست خالی با کمترین درآمد عمومی و بیشترین فشارها و تهدید ها به کار خود ادامه می دهد .
راه باقی مانده این دولت راهی است به سمت زندگی در رفاه و آسایش مردمی که حق دارند به دلیل نوع نگاه هایشان بهترین زندگی را داشته باشند و دولت هم خود را خدمت گذار آنها می داند و به یقین در گزارش پایانی چهار سال اول دولت مردم از حجم فعالیت ها به قدری شگفت زده خواهند شد که عنان کار را برای یک دوره دیگر هم در اختیارفردی خواهند گذاشت که به تمام جنجال ها بی تفاوت است و تنها به اعتلای جایگاه ایران در جهان و به اعتلای زندگی ایرانی در کشورمان می اندیشد.