راه گمشده شریعتی و چمران در جامعه ما

تدبیر24:دكتر سيد حجت مهدوي سعيدي - دکتر شریعتی و دکتر چمران هر یک علی قدر مراتبهم در ذهن و زبان و بینش و کنش مردم ما تاثیر نهاده اند . شریعتی با نوشته ها و نحوه زیست خود طرحی از یک زندگی را به نمایش گذاشت طرحی که در آن ایمان ، تفکر ،‌عشق ورزیدن به مردم ،‌احساس مسئولیت پی گیر در قبال مسائل جامعه و عدم مماشات با کانون های ظلم نمایان بود . دکتر چمران هم که از پانزده سالگی در درس تفسیر قرآن مرحوم آیت الله طالقانی در مسجد هدایت حضور یافت و بعد که به آمریکا و لبنان و جبهات رفت ،‌تنها و تنها به یک چیز اندیشید ، مجد و عظمت ایران و اسلام . شریعتی در جایی گفته است نوشته هایم بر سه گونه اند اجتماعیات، اسلامیات و کویریات. همه مطلوبات و دغدغه های شریعتی را می توان در این سه حوزه به نظاره نشست . سهمِ شریعتی را در نیمه دوم قرن معاصر نمی توان نادیده گرفت . اسلامی که شریعتی آن را به جامعه ما معرفی نمود مادون ارزش های انسانی نیست بلکه مافوق آنهاست می دانیم که اسلام پاره ای از مبلغان ،‌مادونِ‌ ارزش های انسانی است یعنی اینکه تفکر ،‌ علم ،‌عقل ،‌آزادی ،‌حقوق بشر و عدالت اجتماعی در آن مدخلیّت چندانی ندارد ، شریعتی از جمله کسانی بوده است که در کنار بزرگان دیگر در شکل گیری شخصیت و هویت فکری چمران موثر بوده است شواهد ِ عینی فراوانی در تایید این مدّعا وجود دارد که از آن جمله نقش محوری چمران در کنار امام موسی صدر ، ‌شهید آیت الله مفتح و … در تشییع و دفن و کفنِ شریعتی در دمشق می باشد با آن گریه های جان گداز که از رابطه معنوی و روحی او با شریعتی پرده می گرفت.

از جمله دغدغه های گسست ناپذیر شریعتی اعتقاد و اهتمام او برای رفع تبعیض ها و استقرار عدالت اجتماعی در جامعه بوده است او در جایی گفته است : ” این وضع حساسیت اجتماعی توده زمان پیامبر(ص) بود که در عین حال که با شدت و شور و هیجان به نماز می رفتند به خلیفه وقت اعتراض می نمودن که چرا از سهمِ غنایم جنگ پیراهن بلندتری را بر تن نموده است !”

مشکل امروز جامعه ما در این نکته است که بعضا ً اموال مسوولین نظام به دقت کنترل نمی شود و پاره ای از لوایح مصوّب در این زمینه نیز در مخمصه های توضیح ناپذیر ! قرار می گیرد البته مردم همه آمار را در دست دارند و به خوبی فرق خادم و خائن را می دانند . شریعتی و چمران به عنوان دو بزرگمرد انقلاب در قله ای قرار گرفته اند که می توانند برای آیندگان به عنوان سرمشق قرار گیرند البته با عنایت به این فاکتور که هر انسان بزرگی تنها یک گذرگاه محسوب می شود نه یک ایستگاه . پس نباید راه را گم کرد.

باید قدر استوانه هاو اسطوره ها ی خود را بدانیم و به بهانه های واهی راه آنان رادر محاق نگذاریم

دریغ است روی از کس تافتن

که دیگر نشاید چون او یافتن