در ٢ سال گذشته دانشجویی حکم سیاسی نگرفته

تدبیر24:مهدی بابایی درگفتگو با حسین سلیمی - یک ماه از عمر دولت حسن روحانی نگذشته بود که وعده‌های رئیس‌جمهور درباره دانشگاه‌ها کم‌کم رنگ عملی‌شدن به خود گرفت و در تاریخ دهم شهریورماه ٩٢، سیدصدرالدین شریعتی از ریاست بزرگ‌ترین دانشگاه علوم انسانی کشور برکنار شد و جعفر توفیقی، سرپرست وقت وزارت علوم، حسین سلیمی را جانشین او کرد؛ انتصابی که واکنش‌ها و حواشی زیادی در پی داشت، سرانجام به تأیید شورای‌عالی انقلاب فرهنگی هم رسید و سلیمی رسما ریاست دانشگاه علامه طباطبایی را برعهده گرفت؛ دانشگاهی که در طول هشت سال گذشته تفکیک جنسیتی را به خود دید و برخی از رشته‌های دانشگاهی‌اش دستخوش تغییرات شده بود و افرادی خارج از چارچوب به عضویت هیأت‌علمی‌اش درآمده یا به تدریس در آن پرداخته بودند، با آمدن رئیس جدید در آستانه فصلی جدید قرار گرفت و مطالبات بسیاری از دانشجویان نیز باید پاسخ داده می‌شد... . گفت‌وگوی «شرق» با سلیمی که ظهر یکی از گرم‌ترین روزهای تابستان در دفتر کارش برگزار شد، از عملکرد دوساله‌اش در دومین سالگرد ریاست وی بر دانشگاه آغاز شد و در ادامه به مباحثی چون نصب دوربین‌های مداربسته، دانشکده علوم اجتماعی، تفکیک جنسیتی، بازگشت اساتید بازنشسته، انتقادات دانشجویان از ریاستش و... رسید. دراین‌میان برخی موضوعات هم فقط برای اطلاع خبرنگار مطرح شد که رعایت اخلاق اجازه انتشارشان را نمی‌دهد. 

براساس برنامه‌ای که داشتیم عمل‌کردیم و حتی جلوتر از آن هم هستیم. دوسال پیش زمانی که سرپرست وقت وزارت علوم از من برای ریاست دانشگاه علامه دعوت کرد، برنامه‌هایم را در اختیار او قرار دادم و بعد از بررسی این برنامه‌ها، برای ریاست دانشگاه انتخاب شدم. این برنامه سرفصل‌هایی اصلی داشت؛ مانند اصلاح ساختار هیأت‌علمی، نسبت استاد به دانشجو، انجام فعالیت‌های عمرانی برای جبران کاستی‌های دانشگاه، سرفصل‌های علمی، اصلاح فرایند جذب دانشجو و استاد، ساختار آموزشی و مواردی از این دست که باید اصلاح می‌شد و تاکنون اقدامات خوبی انجام شده و بسیاری از این رویه‌ها اصلاح شده است. 

ببینید اساتید دانشگاه در فرایندهای علمی دانشگاه نقش زیادی نداشتند، ما اینها را اصلاح کردیم. درباره نسبت استاد به دانشجو، ما این نسبت را از یک به ٤٢ به یک به ٣٤ رساندیم، ضمنا روند جذب تعداد زیادی از مربیان را متوقف کردیم و به‌جای آن با استفاده از روند قانونی و سخت‌گیری علمی، تعدادی اعضای هیأت‌علمی جدید را جذب کردیم. ارتقای رتبه حدود ٧٠ نفر از استادان ما باقی مانده بود که اینها به سرعت انجام شد و تعداد زیادی از آنها ارتقا گرفتند به‌طوری که الان بیش از یک‌سوم استادان دانشگاه علامه رتبه علمی دانشیار به بالا هستند که این ساختار هیأت علمی و رتبه دانشگاه ما را دگرگون می‌کند. در حوزه پژوهش دانشگاه ما رتبه پایینی داشت و البته هنوز هم به نقطه مطلوب نرسیده و در حوزه تولید مقالات بین‌المللی رتبه دانشگاه ما چندان بالا نیست، چراکه ساختار تولیدات علمی مستمر در دانشگاه ما ایجاد نشده است. ایجاد یک دانشگاه پژوهش محور که به‌کارآفرینی و حوزه اجرا هم متصل شود کار بسیار دشواری است که البته این ساختار اصلاح شده و نتیجه‌اش هم دوبرابرشدن تعداد مقالات پژوهشی ما در مدت دو سال است. قراردادهای پژوهشی ما با دستگاه‌های اجرائی شش برابر شده و فعالیت‌های بین‌المللی ما از رقمی نزدیک به صفر به حدی رسید که مورد تقدیر وزارت علوم گرفته است. در گذشته دانشگاه علامه دفتر امور بین‌الملل نداشت که آنها را احداث کردیم و در نتیجه آن حجم قابل توجهی از مبادله استاد و دانشجو در حال انجام است، اما تا باردادن آن زمان زیادی لازم است چراکه اثربخشی اقدامات در حوزه پژوهش فرایندی یکی، دوساله نیست. در حوزه نظریه‌پردازی وقتی که استادان ما احساس آرامش بیشتری کردند، به یکباره تعداد کرسی‌های برگزارشده در دانشگاه علامه دو برابر از کل دانشگاه‌های دیگر شد. در کل در ساختار آموزشی و پژوهشی ما تحول جدی ایجاد شده است. 

 ما ساختار پذیرش دانشجو را هم دگرگون کردیم و تلاش کردیم تا با گرفتن دانشجوی نوبت اول، بالابردن تعداد دانشجو روزانه و کانالیزه و علمی‌کردن پذیرش دانشجویان تحصیلات تکمیلی مخصوصا با بستن راه‌های ورودی دانشجوی دکترا به هر قیمتی این روند را اصلاح کنیم. الان دانشجوی دکتری در علامه فقط از طرق قانونی و با آزمون و بررسی علمی دقیق توسط گروه‌های آموزشی وارد می‌شود. با انجام این اصلاحات سطح و رتبه دانشجویان پذیرفته شده افزایش یافت. ما اصلاحات ساختاری دیگری را هم مد نظر داریم که ان‌شاءالله به زودی به نتیجه می‌رسد، مثلا بعضی از رشته‌های دانشگاه علامه طباطبایی آینده کاری مناسبی نداشتند و همین موضوع باعث ناامیدی دانشجویان می‌شد، ما احساس کردیم این در ساختار آموزشی دانشگاه ریشه دارد و دانشجویان مهارت‌های لازم برای ورود به بازار کار را ندارند، به همین دلیل برنامه‌ای داریم که هر دانشجو یک یا دو مهارت فنی و حرفه‌ای را بیاموزد که اجرای آزمایشی آن موفق بود و احتمالا از سال آینده آن را اجرا کنیم. 

دانشگاه علامه باوجود پرآوازه‌بودن، نقایصی بسیار جدی در کالبد آموزشی و پژوهشی خود داشت؛ نقص‌هایی جدی که واقعا در یک دانشگاه پذیرفتنی نیست. دانشگاهی که ٥٨ سال سابقه دارد و حدود ٣١ سال است که به نام علامه طباطبایی تجمیع شده یک سری فضاهای کاربردی اساسی مانند کتابخانه مرکزی، مسجد و... را نداشت. دانشکده‌هایی داشتیم که روی کاغذ وجود داشتند اما به دلیل نبود ساختمان مناسب هرگز شکل نگرفته بودند، مانند دانشکده ارتباطات. نداشتن فضاهای کالبدی امکان برنامه‌ریزی و گسترش‌های علمی و آکادمیک را هم از ما می‌گرفت، بنابراین جهش در فعالیت‌های عمرانی را نیز یکی از اولویت‌های جدی خود قرار دادیم و این جهش در این دو سال اتفاق افتاد. در ٢٤ سال گذشته حدود ٢٣ تا ٢٤ هزار متر فضای آموزشی ساخته و به دانشگاه اضافه شده بود و در این دو سال معادل این رقم ساختمان ساخته شده که بخشی از آنها افتتاح شده، بخشی تا مهرماه و بخشی دیگر نیز تا سال ٩٥ افتتاح خواهد شد. ساختمان دانشکده‌های روان‌شناسی، ارتباطات، مدیریت، تربیت بدنی، مسجد دانشگاه، درمانگاه و مرکز فرهنگی ازجمله این ساختمان‌ها هستند. اگر اینها به بهره‌برداری برسد، ظرف سه سال ٣٨ هزار متر فضای آموزشی ساخته‌ایم که نزدیک ١,٧ برابر کل ٢٤ سال گذشته است. 

خیر. البته ما در فضاهای خوابگاهی دخترانه‌مان تعدادی از فضاهایی که قبلا از آنها استفاده اداری می‌شد را به فضای خوابگاه‌های دخترانه اضافه کردیم، مثلا در خوابگاه اصلی که ٨٠٠ دانشجو در آن بودند، دو ساختمان دیگر را به خوابگاه تبدیل کردیم و ظرفیت آن از اول مهر هزار نفر خواهد شد. البته این را هم بگویم که از نظر استانداردهای صندوق رفاه دانشجویان، ما فضای خوابگاهی مناسبی داریم و اتاقی که از نظر صندوق باید هشت‌نفره باشد در دانشگاه ما شش‌نفره است، البته شاید استانداردهای صندوق رفاه برای بسیاری از دانشجویان و اهل نظر مناسب نباشد و اگر این را بپذیریم، وضعیت خوابگاه‌های ما هنوز مطلوب نیست. 

من ادعا می‌کنم ما در همه زمینه‌ها تغییر کردیم، زیاد هم تغییر کردیم اما چندان جنجال نکرده‌ایم. البته شاید در بعضی از زمینه‌ها تغییر ما کافی و در حد انتظار نبوده، بنده اصلا این ادعا را ندارم که عملکردی بی‌نقص داشتم. هیچ‌کس هم نمی‌تواند چنین ادعایی بکند. البته خیلی خوشحالم که فضای دانشگاه ما باز است و استادان و دانشجویان ما به‌راحتی خطاهای ما را به ما منتقل می‌کنند و ما هم استقبال می‌کنیم. 

بله، بسیار زیاد. حتی جلسات مفصلی با استادان و دانشجوها در این زمینه دارم. درمورد مسائل انضباطی که اشاره کردید، این را برای اولین‌بار به شما می‌گویم که ما در دو سال گذشته حتی احکام انضباطی سیاسی نداشتیم، در دو سال گذشته حدود ٩٨ درصد احکامی که در کمیته انضباطی مطرح شده احکام متعارف مربوط به تقلب‌های امتحانی است و تنها هشت یا ٩ مورد آن احکام مربوط به مسائل اخلاقی بوده که باید به آن رسیدگی می‌شد. ماهیت و اشخاص حقیقی کمیته انضباطی در دانشگاه علامه تغییر کرده است. دانشگاهی که ممکن بود تعداد زیادی حکم انضباطی در حوزه سیاسی داشته باشد تحول یافته و این یعنی نقش کمیته انضباطی به نقش هدایتی و همراهی با دانشجویان تبدیل شده است. 

کاملا. اصلا حراست به مسائل دانشجویی و این موارد وارد نمی‌شود و چنین رسالتی را برای خودش قائل نیست. قبلا ممکن بود دانشجویی حرفی بزند بلافاصله به حراست احضار شود، درحالی‌که الان حراست چنین جایگاهی ندارد. ما معاونت فرهنگی در دانشگاه را مستقل کردیم و تمام اقدامات در حوزه دانشجویی در معاونت فرهنگی رخ می‌دهد. البته این را هم بگویم که دانشگاه مجموعه‌ای انسانی است و ممکن است یکی، دو نفر از افراد حاضر در آن هم مسائلی پیدا کنند. اما آن رویه‌ای که تا هرکس از استاد و دانشجو خطا کرد، به حراست احضار شود، دیگر این‌طور نیست و ما حراست را به کمک‌کار آنها تبدیل کرده‌ایم. حراست ما تلاش می‌کند که امنیت‌آفرین باشد نه هراس‌آفرین. 

 ولی به نظر می‌رسد تا حدودی همان فضای قبلی، حداقل به‌لحاظ احساس امنیت در میان دانشجویان حاکم است، برای ارتقای احساس امنیت در دانشجویان چه کار کرده‌اید؟ 

به نظرم این قضاوت درست نیست. البته ممکن است به دانشجویی مثلا برای سیگارکشیدن که در فضای دانشگاه ممنوع است تذکری داده شود و مایه ناراحتی او شود اما بسیار بعید است که کسی در شرایط کنونی احساس فضای امنیتی بکند. براساس نظرسنجی‌های مختلف از اساتید و دانشجویان، احساس امنیت در میان آنها افزایش چشمگیری پیدا کرده و برداشت خود من هم همین است. شاید مطلوب نباشد اما ارتقا پیدا کرده و الان شاید هراسی وجود نداشته باشد و من برای اثبات آن حاضرم که دانشگاه را در معرض یک نظرسنجی علمی دیگر قرار دهم. 

 حداقل می‌توان گفت که به حد مطلوب دانشجویان نرسیده است، مثلا درمورد دوربین‌های نصب‌شده در دانشکده علوم اجتماعی که دانشجویان می‌گفتند شما قول جمع‌آوری آنها را داده بودید. 

من هیچ‌وقت چنین قولی ندادم، چون خیلی از دوربین‌ها مربوط به سیستم امنیتی کشور است. این کاملا در اختیار من نیست. جمع‌آوری بعضی از دوربین‌ها هم اصلا به صلاح نیست، مثلا در برخی از محیط‌ها ممکن است سرقت انجام شود و یک نفر از بیرون بیاید و چیزی را ببرد. من قولی دادم که تا امروز پای آن ایستاده‌ام؛ من قول دادم که از طریق دوربین‌ها برای هیچ دانشجویی هیچ مشکل امنیتی درست نشود که تا امروز پای این قول ایستاده‌ام. دانشجویانی که منتقد من بودند، ولی برای آنها احترام قائلم و برای هیچ‌کدام کوچک‌ترین مشکلی ایجاد نشد. امروز شما به هر مغازه‌ای هم بروید، دوربین مداربسته در آن نصب شده است. 

من فکر می‌کنم برای بخش مهمی از دانشجویان دانشگاه ما، دوربین امنیت‌آفرین است. مگر قرار است چه کاری زیر دوربین انجام شود؟ البته تعداد دوربین‌ها بسیار کمتر شده است و فقط در جاهایی که احتمال وقوع سرقت وجود دارد یا نیازمند کنترل است، این دوربین‌ها باقی مانده‌اند. در ضمن، دانشجویان ما افراد شریفی هستند و کاری نمی‌کنند که دوربین برای‌شان احساس ناامنی ایجاد کند. اگر بنا باشد کار خلاف قانون صورت گیرد، چه دوربین باشد و چه نباشد، نباید انجام شود؛ اما اکثریت قریب‌به‌اتفاق دانشجویان ما افراد شریفی هستند که کار خلاف قانون نمی‌کنند. من بازهم تأکید می‌کنم تعداد دوربین‌ها در دانشگاه علامه بسیار کمتر شده و در جاهایی باقی‌مانده است که امنیت‌آفرینی کند. در بعضی خوابگاه‌ها هم دانشجویان از ما خواسته‌اند در مقابل درهای ورودی دوربین بگذاریم. در ورودی دانشگاه هم دانشجویان از ما خواسته‌اند این کار را انجام دهیم تا بتوانیم از اموال و امنیت دانشجویان محافظت کنیم. 

کسانی که دستگاه‌ها و مراجع قانونی بازگشت آنها را تأیید کرده یا حکم به بازگشت آنها داده‌اند، به دانشگاه بازگشته‌اند؛ مثلا استادی رفته و به دیوان عدالت اداری شکایت کرده است و در بررسی‌ها هم مشخص شد شکایت آن فرد درست بوده و براساس موازین قانونی بازنشسته یا اخراج نشده است؛ دیوان عدالت اداری هم به ما حکم کرده است که این فرد باید بازگردد و ما هم تابع قانون هستیم. اساتیدی بودند که روال قانونی درباره آنها انجام نشده بود، ما این نام افراد را در هیأت جذب مطرح کردیم و آنهایی که هیأت جذب در مراحل مختلف تشخیص داد که روند قانونی درباره آنها طی نشده است نیز بازگشتند. دراین‌بین افرادی هم بودند که شریف و شایسته احترام‌اند، اما به‌طور قانونی بازنشسته شده‌اند یا با آنها قطع رابطه شده ‌است که برای آنها کاری نتوانستیم بکنیم. به این نکته باید توجه کرد کسی را که به ‌لحاظ قانونی بازنشسته شده است، رئیس دانشگاه نمی‌تواند برگرداند. سازمان بازنشستگی باید براساس حکم یک مرجع قانونی قانع شود که بازنشستگی این فرد لغو است و باید به محل کارش برگردد. ممکن است من نسبت به برخی از این اساتید ارادت کاملی هم داشته باشم؛ اما نمی‌توانم بگویم بازنشستگی آنها لغو شود؛ البته درباره استادانی که رده استادتمامی داشته‌اند و بازنشسته شده‌اند ما این اختیار را داریم که طبق مصوبه شورای‌عالی انقلاب فرهنگی مجددا از آنها برای تدریس دعوت کنیم که حدود هشت نفر از استادتمام‌های دانشگاه به این شیوه بازگشته‌اند، اینها بازنشسته‌اند اما با یک قرارداد علمی جدید مشغول فعالیت شده‌اند. اما در مورد دانشیارها و استادیارها متأسفانه دست ما بسته است و دانشجویان باید به این نکته توجه داشته باشند. 

 در ماجرای تفکیک جنسیتی، ریاست وقت دانشگاه داوطلبانه آن را اجرا کرد و حتی شایعات و برخی خبرها به اینجا هم کشیده شد که کلاس‌های دانشجویان روزهای زوج یا فرد و... شود. الان وضعیت دانشگاه در این حوزه چطور است؟ 

در مورد بحث تفکیک جنسیتی باید سنجیده عمل کنیم، به‌هرحال در یک دوره‌ای این طرح به‌صورت پایلوت به دانشگاه علامه داده شد و البته تنها مربوط به تفکیک کلاس‌هاست، یعنی دانشجویان دختر و پسر همه جا با هم هستند به جز کلاس‌ها. در دوران گذشته نیز تفکیک کلاس‌ها در همه جا امکان‌پذیر نشد و در بعضی کلاس‌ها نسبت تعداد دانشجویان دختر و پسر به‌گونه‌ای بود که اساسا امکان تشکیل کلاس به تفکیک میسر نبود. 

 همین چیزی که اشاره کردید در انتخاب واحد دانشجوها و دروس ارائه‌شده مشکلات زیادی ایجاد کرد. 

دقیقا. ما آمدیم و گفتیم به جای اینکه یک تصمیم ناگهانی در مورد ابقا یا لغو تفکیک جنسیتی بگیریم، بیاییم یک مطالعه علمی انجام دهیم. ما از دو مرجع مختلف برای نظرسنجی و سنجش نتایج آموزشی کمک گرفتیم و نتایج آن هم حاصل شده اما اجازه دهید که الان نتایج را اعلام نکنم. چراکه قصد داریم آن را برای مراجع بالاتر بفرستیم و بعد تصمیم قطعی دراین‌باره اتخاذ شود. البته بخشی از تفکیک جنسیتی اجتناب‌ناپذیر خواهد بود، چراکه دانشگاه ما به سمتی حرکت می‌کند که در آینده نزدیک به حدود ٧٠ درصد دانشجویان آن خانم‌ها خواهند بود و در این شرایط برخی از کلاس‌های ما به‌طور ناگزیر دخترانه خواهد بود، همین حالا هم بالای ٦٠ درصد دانشجویان ما خانم‌ها هستند. 

چنین موضوعی مطرح نیست. عدالت آموزشی به ما اجازه نمی‌دهد که یک نفر به‌خاطر جنسیت امکان ورود به دانشگاه را نداشته باشد و این برخلاف عدالت آموزشی است. 

برنامه‌ریزی اصلی ما در حوزه آموزش و پژوهش است و برنامه سالانه آموزشی و پژوهشی دانشگاه ما کاملا مشخص است و امیدواریم یک جهش در کلیه امور از این دست داشته باشیم. اما در مورد فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی ما فکر می‌کنیم دانشگاه باید در آستانه انتخابات دانشگاه شادابی باشد و شادابی و نشاط سیاسی باید در دانشگاه وجود داشته باشد البته من شادابی و نشاط سیاسی را هم‌معنی با کشمکش‌های حاد جناحی نمی‌دانم و معتقدم یک دانشگاه علوم انسانی باید نشاط و شادابی سیاسی در طراز خود داشته باشد. نقد و نظرهایی که در حوزه انتخابات داده می‌شود، باید در شأن دانشگاهی باشد که بزرگ‌ترین اساتید علوم سیاسی، اقتصادی، حقوق، جامعه‌شناسی و... در آن هستند. باید سبقه علمی داشته باشد نه اینکه مانند یک محفل انتخاباتی با هیجانات خاص خود باشد. در همه فعالیت‌ها باید موازنه وجود داشته باشد و شرایط مساوی برای تمام کسانی که توانسته‌اند به‌صورت قانونی در کشور کاندیدا شوند، فراهم کنیم. البته مقدسات نظام، رعایت اخلاق، بازی‌نکردن با آبروی دیگران، رهبری و مواضع رهبری خط قرمز ماست که باید رعایت شود. تجربه ما هم نشان می‌دهد در جایی که توازن وجود داشته باشد، فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی بانشاط‌تر و مؤثرتر و در عین حال آرام‌تر است.

 

من گروه‌های دانشجویی را به فلان گروه و جریان دانشجویی قطب‌بندی نمی‌کنم اما اگر خطوط اصلی رعایت شود، صداهای مختلف باید در دانشگاه شنیده شود و این به این معنا نیست که از نظر ما همه‌چیز مطلوب بوده است، خیر، می‌تواند خیلی بهتر از این هم باشد. اما توجه کنید در فضایی قرار داریم که انتظارات متنوع و گاه متناقضی از مدیریت دانشگاه وجود دارد که طبیعتا نمی‌توان همه آنها را اجابت کرد و امیدوارم با رعایت خطوط قرمز و توازن، فضایی پرشور و نشاط برای دانشجویان فراهم کنیم و به تبع آن در ایجاد شرایط یک مشارکت گسترده در کشور هم مشارکت کنیم. خوشبختانه دانشجویان ما می‌توانند در تعامل و مشارکت با یکدیگر هم‌افزایی داشته باشند، باید دو طرف از کنار هم بودن احساس هم‌افزایی کنند. 

بله، رشد ما در برگزاری این کرسی‌ها سریع بود اما هنوز نتوانسته‌ایم در دانشگاهمان در این حوزه به شرایط مطلوب برسیم اما در مقایسه با دوره‌های دیگر گام‌های خیلی خوبی را برداشته‌ایم. 

ما هم خیلی علاقه‌مند به این موضوع هستیم اما از نظر عمرانی یک مقدار محدودیت احساس می‌کنیم و ساختمان‌های زیادی در حال ساخت است و ما امیدواریم این فعالیت‌ها را به‌قدری سریع به اتمام برسانیم که وقتی رئیس‌جمهور به دانشگاه می‌آیند این دستاوردها را ببینند. 

دانشگاه‌هایی که در تهران هستند نسبت به دانشگاه‌های شهرستان‌ها کمتر معرض آماج دخالت‌های بیرون از دانشگاه قرار دارند. من یک‌ بار در سمیناری گفتم که براساس تحقیقاتم ١٦ نهاد هستند که در محیط دانشگاه تأثیرگذار و مطالبه‌گرند و به همین دلیل اداره‌کردن یک دانشگاه کار دشواری است. گاهی این نهادها درخواست‌هایی دارند که خلاف قانون هم نیست اما ضعف‌های قانونی که وجود دارد بعضا اجازه چنین مداخلاتی را به آنها می‌دهد. اما به جز موارد بسیار معدود، تمام تصمیمات کلان دانشگاه علامه طباطبایی درون دانشگاه و توسط مسئولان دانشگاه گرفته شده است. ما تلاش کردیم در محیط قانون‌مند فعالیت کنیم. وقتی فرایندها قانون‌مند باشد، راه انتظارات فراقانونی بسته می‌شود. 

دانشگاه علامه درحال‌حاضر در شورای تحول علوم انسانی عضو و فعال است و ما به شورای تحول کمک کردیم که وقتی برنامه‌ای آماده می‌شود قبل از ابلاغ به محک نقد و نظر اساتید گذاشته شود و در بعضی از زمینه‌ها این کار انجام شد و حتی برخی از اشکالات رفع شد و در این شرایط بسیاری از مشکلات رشته‌های علوم انسانی مرتفع شده یا در حال رفع‌شدن است. 

ما الان رشته‌ای که به دلیل برنامه معطل مانده باشد و نشود در آن فعالیت کرد، نداریم و در تمام رشته‌های علوم انسانی پذیرش انجام می‌شود.

منبع : روزنامه شرق