ایران و آمریکا؛ دیپلماسی در آینه تاریخ و آزمون آینده

ایران و آمریکا؛ دیپلماسی در آینه تاریخ و آزمون آینده

مینو خالقی - «صلح پایدار تنها زمانی ممکن است که طرفین به هزینه‌های تنش‌آفرینی بیشتر از منافع آن بیندیشند»، شاید بیش از هر زمان دیگری درباره رابطه ایران و آمریکا، خصوصا در شرایط فعلی، مصداق داشته باشد.
روندها و چشم‌‌‌انداز اقتصاد دیجیتال در ۲۰۲۵

روندها و چشم‌‌‌انداز اقتصاد دیجیتال در ۲۰۲۵

محمدمهدی محمدی - اقتصاد دیجیتال با تعریف سازوکارهای اقتصادی مبتنی بر داده و فناوری، به یکی از مهم‌ترین عناصر ساختار اقتصادی جهانی تبدیل شده است. این مفهوم نه تنها شامل تجارت الکترونیک می‌شود، بلکه به تمامی ابعاد استفاده از فناوری‌های دیجیتال در زندگی روزمره، از مبادلات مالی تا ارتباطات، پرداخته و تأثیر قابل توجهی بر رفتارهای اجتماعی، فرآیندهای مدیریتی و ساختارهای زیرساختی جوامع دارد. با پیشرفت‌های مداوم و ظهور فناوری‌های نوآورانه، به‌ویژه در حوزه‌های هوش مصنوعی، بیگ دیتا، اینترنت اشیاء و بلاک‌چین، تحولات عمیق‌تری در بازارهای جهانی و شکل‌گیری مدل‌های کسب‌وکار جدید مشاهده می‌شود.
چهارشنبه ۰۱ مرداد ۱۴۰۴ - 2025 July 23
کد خبر: ۵۷۱۸۰
تاریخ انتشار: ۱۷ شهريور ۱۳۹۴ - ۱۱:۰۲

ابیگل؛ دخترکی که از دل رنج، لذت هدیه داد

«ابیگل» دختر کوچکی است که پدر و مادرش چند هفته بعد از تولدش می‌فهمند او به سندروم داون مبتلاست و کمی بعد دکترش متوجه می‌شود که او از نوعی سرطان نادر نیز رنج می‌برد و توموری سرطانی در مغزش در حال بزرگ شدن است؛ توموری که همه مغز را درگیر می‌کند.
تدبیر24:  «ابیگل» دختر کوچکی است که پدر و مادرش چند هفته بعد از تولدش می‌فهمند او به سندروم داون مبتلاست و کمی بعد دکترش متوجه می‌شود که او از نوعی سرطان نادر نیز رنج می‌برد و توموری سرطانی در مغزش در حال بزرگ شدن است؛ توموری که همه مغز را درگیر می‌کند.
 
استیفان و اریکا پدر و مادر ابیگل، از این اتفاق شوکه بودند و دست به دامان دعا برای دخترک می‌شوند. نه شیمی‌درمانی و نه جراحی، هیچکدام تأثیری بر توقف بیماری‌ ابیگل ندارند. او وقت زیادی برای زنده ماندن ندارد.
 
مادر ابیگل می‌گوید: «مهم نیست چقدر عمر او کوتاه باشد. ما دائماً برای سلامتی او دعا می‌کنیم. باور ما این است که باید بیش از اینکه برای این اتفاق غمگین باشیم، از بودن او و عشق به داشتنش، لذت ببریم. ما می‌دانیم که زمان زیادی برای بودن با ابیگل نداریم اما هنوز لحظه‌ای که او را با لباس صورتی بیمارستان دیدیم، فراموش نکرده‌ایم؛ کودکی ما را نگاه می‌کرد، زبانش را بیرون می‌آورد و انگشتان ما را می‌فشرد؛ کارهایی که همه بچه‌ها انجام می‌دهند.»
 
او ادامه می‌دهد: «ابیگل بخاطر بیماری سرطان باید زودتر از اینها از پیش ما می‌رفت اما هنوز پیش ماست. ما تصمیم گرفتیم او را به خانه بیاوریم و عشقمان را نثارش کنیم. می‌خواهیم از همه لحظه‌ها برای بوسیدن و دوست داشتنش استفاده کنیم. این لحظات، تراژیک و سختند. انگار ما داریم زندگی دیگران را تجربه می‌کنیم، انگار ما خانواده دیگری هستیم که درباره آن‌ها در خبرها خوانده‌ایم یا در اخبار آن‌ها را دیده‌ایم. ما نمی‌خواهیم دخترمان را از دست بدهیم، ما می‌خواهیم خنده‌اش، رقصیدنش و دعواهایش را با خواهر بزرگترش ببینیم. ما می‌خواهیم دوچرخه‌سواری‌اش، به مدرسه رفتنش و زندگی کردنش را ببینیم؛ اما احتمالاً همه زندگی‌اش چند هفته یا چند ماه باشد، نه چندین سال. قلب ما شکسته اما همچنان جلو می‌رویم و می‌خواهیم لذت را از دل رنج بیرون بکشیم.»
 
پدر و مادر ابیگل به کمک عکاسی به نام «ماری»، لذت خود را از داشتن ابیگل جاودانه کرده‌اند.

 

بازدید از صفحه اول
sendارسال به دوستان
printنسخه چاپی
نظر شما: