بعد از ارضی نوبت حدادیان شد

تدبیر24: در یک فضای سالم و منطقی سیاسی هر سخنی در جایگاه خودش بیان می‌شود. بصورت کلی می‌توان گفت که جامعه‌ای که هر کس در جایگاه خودش باشد جامعه‌ای پویا و رو به ترقی خواهد بود. اخیرا دو موضع‌گیری از سوی مداحان شهر تهران صورت گرفته که حاشیه‌هایی را در پی داشته است. در مورد اول حاج منصور ارضی در روز عرفه با به زبان آوردن سخنانی علیه آیت‌ا... ‌هاشمی بر زبان آورده و در حرکتی بی‌سابقه برای ایشان آرزوی مرگ کرده بود.

همچنین سعید حدادیان از دیگر مداحان شناخته‌شده نیز در اظهارنظری برای کابینه دولت تعیین تکلیف کرده و خطاب به نمایندگان مجلس گفته است که اگر به دکتر جعفر توفیقی برای وزارت علوم رای اعتماد دهند، مانند آن است که نان را در شراب زده و خورده‌اند!

حدادیان در این مراسم گفته بود: «به آقای روحانی تذكر می‌دهم كه اگر افراد فتنه‌گر را معرفی نمایید دودش به چشم خودتان می‌رود.» این دو رخداد شاید حداقل بهانه‌ای شد تا مساله جایگاه‌های سیاسی در کشورمان مورد بحث قرار گیرد. شاید قابل درک باشد که کارشناسان سیاسی، نمایندگان مجلس و مسئولان دولتی درخصوص نحوه چینش وزرا اظهارنظر کنند که آن هم شرط و شروطی دارد اما اینکه از جایگاه مداحی اهل‌بیت در این خصوص خارج از پیشنهاد و عرف اظهارنظری صورت گیرد که شائبه خطی و منافع گروهی بر ذهن مخاطب متبادر شود مساله‌ای منصفانه در اذهان نقش نمی‌بندد.

همچنین به گواه ناظران هجمه به رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام تناسب چندانی با جایگاه گویندگان این سخنان ندارد یا حداقل جای آن از این تریبون نیست. ذکر این نکته نیز شاید حائزاهمیت باشد که جدای از اهمیت مساله جایگاه افراد برای اظهارنظر سیاسی، باید توجه شود که اخلاق و اخلاق‌مداری که شاید حلقه مفقوده سیاست ایران در سال‌های اخیر شده باشد، با اینگونه اظهارنظر‌ها پیدا نخواهد شد. از اخلاق اسلامی هم حتی اگر بگذریم، خطاب قرار دادن علما و بزرگان انقلاب با عبارات ناپسند جایی در اخلاق سیاسی ندارد. به عقیده کارشناسان و حتی علمای دین، جایگاه مداحی هیچ گاه جایی برای اعمال نظرات جناحی نبوده است اما طرح دیدگاه‌های دلسوزانه و انتقاد منصفانه و سازنده بر اساس اصل مترقی امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر بر همگان لازم و واجب است. استفاده از عباراتی که اگر دیگران برای خود ما هم به کار ببرند آن را نمی‌پسندیم به فرموده حضرت علی(ع) نباید خودمان هم آن را برای دیگران بپسندیم. حال این عبارات بخواهد خطاب به نزدیکان آقای احمدی‌نژاد باشد، خطاب به آقای قالیباف باشد یا آیت‌ا...‌هاشمی‌رفسنجانی را مخاطب قرار دهد. از دیرباز تاکنون، وعاظ و مداحانِ ایران در میان اقشار و گروه‌های گوناگون دارای احترام و جایگاه ویژه‌ای بوده‌اند، بطوری که این احترام تنها مختص اقشار سنتی نبوده و تقریبا همه مردم، مداحان را انسان‌هایی مؤمن و وارسته می‌دانند و به واسطه شغلی که دارند به آنها اعتماد می‌کنند.

 در باب اخلاق مدّاحی، چندی پیش حاج علی آهی، رئیس هیات‌مدیره خانه مداحان به موضوع عدم دخالت مداحان در سیاست پرداخت و از اینکه برخی مداحان در میان مداحی در مورد مسائل سیاسی و اجتماعی موضع‌گیری می‌کنند به شدت انتقاد کرد. در فضای معنوی دعای عرفه و در حال و هوایی که روح افراد برای پذیرش احساسات و افکار معنوی آماده است، تزریق واژه‌های نامتجانس با فرهنگ اسلامی به حاضرین از جمله جوانان پرشور تبعات مثبتی هم برای گوینده ندارد و وجهه آنان را که سالیان سال در رثای امام‌حسین(ع) و یاران باوفای آن حضرت نوحه‌سرایی کرده‌اند و از انصاف و گذشت و مردانگی آنان سخن‌ها رانده‌اند، در منظر افکار عمومی خدشه‌دار می‌کند. البته از راه‌های صحیح هم می‌توان با توپ و تشر انتقاد کرد اما باید به گونه‌ای سخن برانیم که خدای ناکرده تلقی تحریک از آن مستفاد نشود. طبیعتا اگر مسئولیت‌پذیری در فضای سیاسی کشور مدنظر قرار داده شده و هر کس ملزم شود که مسئولیت حرف‌هایش را بپذیرد و ذره‌بین نظارت بر تریبون‌هایی که قصد تخریب دارند یا قصد انتقاد گذاشته شود آنگاه روشن خواهد شد که چه کسانی باید پاسخگو باشند.
منبع:خبرنو