ویروس ماجراجویی و 'ایران هراسی'

تدبیر24 :حسام الدین آشنا - رخداد های اخیر منطقه و افزایش دامنه تنش ها و تشابه خطرناک آن با دوران تدارک لشکرکشی امریکای جرج بوش به منطقه، ضرورت باز اندیشی درباره بارزترین و خطرناک ترین جلوه های نفوذ یعنی ماجراجویی و بهانه سازی برای مداخله نظامی بیگانگان و تغذیه اسلام هراسی و 'ایران هراسی' جنگ طلبان حرفه ای و صهیونیستی را به ذهن متبادر می سازد.
من در مناظره مذکور به استناد مشاهدات دست اول خودم از یک 'کیس' مشخص سخن گفتم که هدف از آن کشاندن ایران به دام مداخله گری نظامی در عراق بود و دقیقاً در امتداد تهاجم امریکا به عراق عمل می کرد. ویروس ماجراجویی دقیقاً قدرت نرم افزاری نظام اسلامی یعنی توان سخنگویی به نام ستمدیدگان و مظلومین جهان را هدف قرار می دهد و کارکردش این است که در منظر افکار عمومی، موقعیت قربانی و مظلوم ایران تبدیل به موقعیت سلطه جویی و قدرت طلبی های استکباری و امپراتور مآبانه شود.
ویروس ماجراجویی در صورت نفوذ در حساس ترین مواقع کلیدی نظام، تصویر مخدوشی از ایران در افکار عمومی جهانی تولید کرده و سیمای مقاومتی و دفاعی ایران را در ذهن توده های مظلوم منطقه وجهان، تبدیل به یک تصویر توسعه طلبانه خواهد کرد. اگر در نامه حکیمانه مقام معظم رهبری به جوانان غرب، تأمل کافی به عمل آید، می توان آن متن را به شکل یک 'کیفر خواست جهان اسلام' علیه مصادیقی مشخص از جنبه جنگ افروزانه و خشونت پرور جهان غرب قرائت کرد. سطر سطر نامه رهبری معیار دقیقی به دست می دهد که می تواند راهنمای عمل ملی برای پرهیز از لغزش به دام مذکور باشد.
نامه رهبری، جهان غرب را به شکل یکپارچه و مشحون از پلیدی ها نمی بیند، بلکه به دقت توان خود انتقادی غرب را که به گواهی تاریخ در موارد متعدد علیه خود قیام کرده و عذر تقصیر در پیشگاه مظلومین جهان آورده، مخاطب قرار می دهد. ایران هنگامی می تواند به سهم خود، نیروی خود انتقادی جوامع غربی را به جنبش در آورد که در فراسوی مرزهای ملی، یک حوزه وسیع تمدنی را در جغرافیای اسلام نمایندگی کند.
به عنوان مثال، اگر به شیوه سخنگویی وزیر امور خارجه ایران دکتر ظریف در مجامع جهانی دقت کنیم، به وضوح خواهیم دید که این سردار سترگ عرصه قدرت نرم نظام، نوعی توازن و حد وسط طلایی میان دو نوع زبان یعنی زبان سرد استدلالی و زبان گرم همدلی ایجاد کرده است. ظریف آنجا که 'برادران ترکیه ای و عرب' منطقه را مخاطب خود قرار می دهد و آنجا که بر مبنای منطقی کوبنده، جنگ طلبی و مداخله گرایی بیگانگان را به پرسش می گیرد، در رفت و برگشتی مدام میان سویه های متقارن زبان مغز ها و عاطفه هاست.
آن چه که می توان در مفهوم دقیق و منفی کلمه 'نفوذ' نامید، ساختار شکنی خشونت بار همین زبان ارتباطی و تعاملی است که متأسفانه گاه در زیر لایه ای نازک از ملی گرایی کاذب پنهان می شود.
واقعیت آن است که تراکم کینه ها و عصبیت های جاهلی منطقه را به شکل انبار باروت در آورده و هیچ چیز بهتر از ملی گرایی های نژاد پرستانه و امپراتورمآبانه نمی تواند چاشنی بمب ایران هراسی را منفجر کند. ایران در مرحله اجرایی سازی 'برجام' در موقعیتی قرار گرفته که می تواند نفوذ معنوی خود در افکار عمومی جهانی را گامی فراتر برده و دست کم بخشی از مضمون عمیق نامه مذکور را در چشم انداز قابل رویت قرار دهد.
طرح مسأله عذرخواهی یا انتقاد از نقش امریکا در سرنگون سازی دولت قانونی و منتخب دکتر مصدق در انتخابات امریکا را می توان در همین چارچوب پیش گفته ارزیابی کرد. باید پرسید که پس از چندین دهه که از آن کودتای شوم می گذرد، چه چیزی بازخوانی آن پرونده را امکان پذیر کرده است و آیا به موزه سپرده شدن پرونده هسته ای ایران می تواند عمق تازه ای به خود انتقادی امریکایی ها تا مرحله گسست کامل و بی شائبه از همه اشکال براندازی بدهد؟
چگونه می توان فرایند خود انتقادی آمریکایی ها را دامن زد و به این ترتیب پیامد های جنبی برجام را به نقطه آغاز یک فصل واقعاً نوین در تعامل جهانی تبدیل کرد؟ این ها سؤال هایی است که جز در یک زمین و اقلیم مساعد ملی نمی روید و هدف نفوذی ها این است که ایران چنان در زیر آوار سنگین گذشته و خاطره های تلخ گرفتار آید که مجالی برای پشت سر گذاشتن استعلایی گذشته و نگاه به آینده نیابد.